نامه حسن عالیزاده این‌جا در این اتاقِ روشنِ مهمانسرا شادم که در کنارم دیگر تو نیستی. دریایِ چشم‌انداز از گوشواره‌هایت آبی‌ترست و جنگلش موجِ زبرجدست و پوستِ هوا ترگونه است و تُرد و پشتِ پنجره هر صبح یک مرغِ دریایی. تشویش نیست و چشم‌هایت از یاد می‌روند. چون زورقی که دور می‌شود هر لحظه از کناره‌ی تاریک آرام سرد سبکبار ـــ بی‌کشمکش بی هیچ خون‌ریزی هر چیزْ خوب و خرّم و خسته‌ست و خواب می‌چسبد تا صبح که باز پشتِ پنجره پرهیبِ مرغ دریایی چون سروِ بیدخورده‌ی آن پرده در «ایتاک» ـــ شوخی‌ست! شادم که در کنارم دیگر تو نیستی. —روزنامه‌ی تبعید ‌‌