زبان‌شناسان برای شناسایی خاستگاه زبان‌هایی که دارای سابقه نوشتاری نیستند یا تاریخ نوشتاری آنها پیشینه چندانی ندارد، روش‌های متفاوتی را به کار می‌گیرند:
* یکی از این روش‌ها، سنجش زبان با زبان‌های خویشاوند است. با یافتن واژگان هم‌ریشه در زبان‌های در پیوند، می‌توان واژگان و ساختارهای کهن را بازسازی کرد.
* بازسازی درونی از راه بررسی دگرگونی‌های آوایی و بی‌قاعدگی‌های درون ِزبان نیز امکان‌پذیر است. زبان‌شناسان می‌توانند با تحلیل این تغییرات، روند تکاملی واژگان و قواعد دستوری را بازسازی کنند.
* وام‌واژه‌ها نیز نقش مهمی در شناسایی خاستگاه زبان دارند. زبان‌ها از هم وام می‌گیرند و بررسی این وام‌واژه‌ها می‌تواند سرنخ‌هایی از تاریخ زبان فراهم کند.
* در برخی موارد، سنت‌های شفاهی، داستان‌ها و ترانه‌ها ریخت‌های کهن‌تر واژگان را نگاه داشته‌اند و زبان‌شناسان می‌توانند از آنها برای ردیابی دگرگونی‌های زبانی بهره بگیرند.
* گویش‌های منطقه‌ای نیز می‌توانند سرنخ‌هایی درباره ریخت‌های کهن زبان به دست دهند. با پژوهش روی گویش‌ها، می‌توان دگرگونی‌های زبانی در گذر زمان را بهتر دریافت.
* روش‌های آماری مانند واژه‌شماری/lexicostatistics و زبان‌گاه‌شماری/Glottochronology اگرچه همیشه دقیق نیستند، اما می‌توانند جدول زمانی تقریبی‌ای برای دگرگونی‌های واژگانی فراهم کنند.
* پیوند زبان با خانواده‌های زبانی بزرگ‌تر نیز کمک می‌کند تا زبان‌شناسان با بررسی زبان‌های کهن‌تر و مستند آن خانواده، ریشه‌های زبان را شناسایی کنند.
به‌کارگیری آمیزه‌ای از این روش‌ها به زبان‌شناسان اجازه می‌دهد تا فرضیه‌هایی درباره تاریخچه و تحول زبان‌ها ارائه دهند.
✍🏻 #خورشید_صبوریhttps://t.center/beyondlinguistics
