#یادداشت_۳۵ ۲۲ مرداد ۱۴۰۰ #ما_از_کربلا_درس_تغذیه_گرفتیم! از مهم ترین و مغفول ترین جنبه های روشن کربلا و عاشورا، تاثیر مسئله ی تغذیه در میزان هدایت یافتگی انسانهاست.آنجا که سفینه النجاه، اباعبدالله الحسین علیه السلام در اوج ظهور شقاوت جهنمیان و هلهله کردنشان در مقابل سخنرانی امام علیه السلام فرمودند: مُلِئَت بُطونُکم مِن المال الحرام(شکمهایتان از حرام پر شده). تاكيدات قرآن درباره ی اهمیت مسئله ی غذا بسیار زیبا،عجیب و قابل تامل است. ميزان ترس و نگرانی غیرقابل وصف چند فراری را تصور کنید که بوسیله ی طاغوت زمان قطعا کشته خواهند شد. اما همین انسانهای نمونه و برگزیده وقتی می‌خواهند رفع گرسنگی کنند، نه تنها هر چیزی نمی خورند بلکه در آن هنگامه ی سخت و ترس آلود به دنبال #أزكى_طعام هستند یعنی پاکیزه ترین غذا و نه حتی غذای پاکیزه(سوره کهف آیه۱۹). شگفت انگیز تر از این، آیه ۵۱ سوره مؤمنون است که تنها جایی است در قرآن که خداوند متعال همه ی انبیاء را باهم خطاب قرار داده. جالب اینجاست که اینجا هم تاکید خداوند بر اهمیت مسئله ی غذای طیب و ارتباط آن با عمل صالح است. کوتاه سخن اینکه حکومت اسلامی ما نمی تواند انتظار هدایت یافتگی مردمش را داشته باشد در حالیکه که مدیریت تغذیه و استاندارد گذاری غذای مردمش در اختیار سازمان خوار و بار جهانی و سازمان بهداشت جهانی است، چرا که تنها چیزی که برای آنها مهم نیست و در معیارهایشان نمیگنجد وصف طیب و طاهر بودن غذاست و تحلیل نسبت آن با عمل صالح. غذای طیب زیرساخت امر هدایت است و دولت اسلامی نیاز به الگوی فقهی تحلیل و ارزیابی غذا دارد تا در نزاع دائمی حق و باطل، ظرفیت لبیک به امام زمانش را داشته باشد.