@ebteda_ir 🔺تقوای گریز، گریز از تقوا! چند سالی می‌شود که جریانی به اصطلاح اخلاقی_عرفانی در تبریز راه افتاده که از سوی طیفی از جوان‌های دانشجو مورد استقبال واقع شده. این جریان، خود را خارج از اندیشۂ انقلاب اسلامی نمی‌داند و به مظاهر و ظواهر انقلاب پایبند است. برای همین، خیلی سخت است که بتوان نقدش کرد. اما وقتی خروجی این جریان اخلاق‌گرا را در سال‌های اخیر ملاحظه می‌کنیم، ویژگیهایش آشکار می‌شود. این خروجی در برنامه‌های عمومی‌اش به شکلی دیده می‌شود و در سطح مشتریانش به شکلی دیگر؛ برنامه‌های عمومی‌اش، بر محور بزرگداشت چهره‌های اخلاقی است و در این بزرگداشت‌ها، از چهره‌های مجاهد و خودساخته، با روایت‌هایی تک‌بعدی، تصویری خلوت‌گزین ارائه می‌دهد! در این دستگاه الگوسازی، بزرگترین فضیلت امثال شهید مدنی، اشک چشم و ترس از خداست. 🔹در روندهای تربیتی‌اش نیز، چنین اصولی حاکم است: ۱. ترویج نوعی سکوت و قعود، مستند به ضرورت‌های سازندگی اخلاقی. ۲. اشاعۂ قرائتی از تقوا که مقارن با گریز از تکالیف اجتماعی است. ۳. بسنده کردن به توصیفاتی کلی در باب تکالیفی مانند عدالت. ۴. تنزه‌طلبی و پرهیز از درگیری با مظاهر فساد و بی‌عدالتی، با استناد به ضرورت پرهیز از عدالتخواهیِ مصداقی. ۵. بی‌اعتنایی به نقش‌آفرینی در بزنگاه‌های ملی و بین‌المللی و امّتی، به بهانۂ اولویت کارِ تربیتی. ۶.پایه‌گذاری نوعی رابطۂ مراد و مریدی. ۷. تعطیلی قدرت تحلیل نزد متعلمان و اصالتِ نسخه‌محوری. 🔹آنها که در زیر لوای چنین اخلاق و عرفانی آموزش می‌بینند، سودای بهشت دارند، اما برای بهشت رفتنِ خود، کلّی دم و دستگاهِ عمومی را معطل کرده‌اند.