احمد، تصویری زنده از اخلاص و ایثار بود. از کودکی تا بزرگسالی، همواره این ویژگی ها را با خود همراه داشت. البته که از زمزمه ی نیمه شب با خدا جا نمی مانْد و مرتب بر نفس خود کنترل می کرد.
پدر این ویژگی های او را بازگو می کند و مادر، از کوله ی بر دوشش برایمان تعریف می کند. از روزهایی میگوید که با آن کوله، به اردوی جهادی می رفت؛ روزهایی که برای فعالیت های سیاسی و اجتماعی پیش قدم می شد و روزهایی که برای علم آموزی به دانشگاه می آمد و در مسیرش جز کتاب با خود همراه نمیکرد.
دوستانش او را انسانی می دیدند که باور داشت دانشجو بودن تنها به پشت نیمکت ها نشستن خلاصه نمی‌شود، بلکه دانشجو مسئولیت هایی دارد که باید آنها را به خوبی بشناسد.
پس از دوران دانشجویی اش ،احمد، با قلبی آکنده از عشق به مردم ایران و ایمانی راسخ به راه حق، از همه چیز می گذرد.
از آرامش جوانی، از آغوش گرم مادر و پدر، از خانه و حتی از زندگی در کنار نوعروسش، می گذرد تا مبادا شب و روزی بیاید که امنیت این کشور به خطر بیوفتد.
سرباز گمنام امام زمان (عج) می شود و خواب را از چشم دشمنان می رباید.
در نهایت با خون خود، درس غیرت و عشق به وطن را به ما می آموزد.
۱۶ دی ، یاد او و همه شهدای دانشجو، چراغ راهی است که بدانیم مسیر علم و آگاهی، با تعهد و فداکاری معنا پیدا میکند.
۱۶ دی ماه، روز شهدای دانشجو و سالروز شهادت سید حسین علم الهدی و همرزمان وی در هویزه گرامی باد.
🇮🇷🇵🇸حوزه بسیج دانشجویی شهید احمد صالحی دانشکدگان کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران
🇵🇸🇮🇷کانال:
@basijutcan_irسایت:
https://zil.ink/basijutcan_ir
