#حدیث عَن إِبْرَاهِيمُ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ:
سَمِعْتُ عَلِيَّبْنَاَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَااَلسَّلاَمُ يَقُولُ لَيْلَةً فِي مُنَاجَاتِهِ:
إِلَهَنَا وَ سَيِّدَنَا وَ مَوْلاَنَا؛
لَوْ بَكَيْنَا حَتَّى تَسْقُطَ أَشْفَارُنَا وَ اِنْتَحَبْنَا حَتَّى يَنْقَطِعَ أَصْوَاتُنَا،
وَ قُمْنَا حَتَّى تَيْبَسَ أَقْدَامُنَا،
وَ رَكَعْنَا حَتَّى تَتَخَلَّعَ أَوْصَالُنَا وَ سَجَدْنَا حَتَّى تَتَفَقَّأَ أَحْدَاقُنَا،
وَ أَكَلْنَا تُرَابَ اَلْأَرْضِ طُولَ أَعْمَارِنَا وَ ذَكَرْنَاكَ حَتَّى تَكِلَّ أَلْسِنَتُنَا،
مَا اِسْتَوْجَبْنَا بِذَلِكَ مَحْوَ سَيِّئَةٍ مِنْ سَيِّئَاتِنَا.
ابراهیمبنمحمد نقل میکند که:
شنیدم
#امام_سجاد_علیهالسلام شبی در مناجات خود به خدا عرض میکرد:
ای معبود و آقا و سرور ما؛
اگر آن قدر گریه کنیم تا پلکهای ما کنده شوند و آن قدر ناله کنیم تا صدایمان قطع گردد،
اگر آن قدر به [نماز و عبادت] بایستیم که قدمهایمان خشک شوند،
اگر آن قدر به رکوع رویم که مفاصل ما از هم جدا شده و آن قدر به سجده رویم که چشمهای ما شکافته گردند،
و اگر در طول عمر خود [از روی خضوع و خاکساری در مقابل تو] خاک زمین را بخوریم و آن قدر ذکر تو را گوییم که زبانمان به لکنت آید،
به واسطهی این کارها، حتی استحقاق محو [و بخشیده] شدن یکی از گناهانمان را هم پیدا نخواهیم کرد.
📚 بحارالأنوار، علامه مجلسی رضواناللهعلیه، جلد ۹۱، صفحه ۱۳۸
⚠️ دقت کنیم که
امام علیهالسلام به دنبال بیان مطالبی صرفا احساسی نیستند.
کاملا بر اساس عقل و منطق میفرمایند که با توجه به عظمت کسی که او را نافرمانی کردهایم (یعنی خدا) اگر لطف و فضل او نبود، حتی استحقاق بخشیده شدن یک گناهمان را هم نداشتیم.