گَریوه

کلاس‌های نوورودی‌ها از هفته پیش آغاز شد. این دانشجویان اولین ورودی هستند که به صورت رسمی هم نام رشته «سیاست‌گذاری اجتماعی» را یدک می‌کشند.
هنوز قضاوتی از وضعیت آن‌ها ندارم. اما یک نکته درباره آن‌ها قابل توجه است و آن اینکه جز یکی دو نفر بقیه می‌گویند با شناخت، رشته سیاست‌گذاری اجتماعی را انتخاب کرده‌اند؛ اگر این آشنایی از روی اطلاعات نادرست نباشد، اتفاق نویدبخشی است.
از اقبال بدشان دو درس را همان ترم اول با من دارند.


@Baqeri_yaser

⭕️ مناظره درباره ایمنی در معادن (با تاکید بر حادثه طبس)

دوشنبه همین هفته ساعت ۱۵
کلاس حقوق کار و تأمین اجتماعی

ورود مهمانان آزاد است

از رمق فتاده‌ام.. /و تکه‌های قلب من، هفته‌هاست زیر آوار مانده است.../می‌تپد هنوز اگر، ز پژواک موج بمب‌هاست

⭕️ مناظره دانشجویی درباره ایمنی در معادن

🔺حدود ۴ سال پیش تصمیم گرفتم درس حقوق کار و تأمین اجتماعی (در مقطع کارشناسی) را که می‌خواستم برای اولین بار ارائه کنم، به شیوه‌ای متفاوت، با سایر کلاس‌ها برگزار کنم:
سه مناظره سه گروهه به جای آزمون‌های متداول.

🔺هدف این کار، تمرین برای تسلط در جدال‌های مرسوم در مناظره‌ها نبود؛ بلکه برعکس می‌خواستم دانشجویان طرف‌های درگیر در تصمیم‌گیری را درک کنند تا تصویر یک‌سویه و پیشینی خیر و شرگونه از بازیگران میدان سیاست‌گذاری نداشته باشند.

🔺به همین دلیل دانشجویان در هر مناظره به صورت چرخشی یکی از سه نقش نماینده «کارگری»، «کارفرمایی» و «دولت» را تجربه می‌کنند تا بتوانند درکی جامع‌تر از منظر و دیدگاه متعارض آنان به دست آورند.

🔺به لطف توانایی بالای دانشجویان و شوق آنان در این کار، همان تجربه نخست خوب از آب درآمد و در سال‌های بعد هم تکرار شد.

👈 امسال به دلیل رخداد تلخ طبس با دانشجویان به توافق رسیدیم که موضوع مناظره اول را به ماجرای ایمنی در معادن اختصاص دهیم.
کمتر از دو هفته دیگر این رخداد برگزار خواهد شد.

🔺 دانشجویان در قالب سه گروه (و زیر نظر منتورهای مربوطه) مشغول گردآوری داده‌ها و مطالعه گزارش‌ها در این زمینه هستند.
👈 اگر پیشنهادی درباره گزارش‌های خاص یا نحوه و مکان برگزاری جلسه دارید لطفاً دریغ نفرمایید. سپاسگزارم.

@baqeri_yaser

👈آمار و مستندات مناسب، درباره وضعیت ایمنی و حادثه در ایران:
https://t.center/socialpolicy/818

«آخرین انار دنیا» را تازه تمام کرده‌ام؛ با همه تلخی‌هایش حس خوبی داشت شبیه طعم متفاوت انارهای شیراز، وقتی در حاشیه قصرالدشت با ذوق زیبای فروشنده‌ها‌ با دقت‌ یک هندسه‌دان روی هم چیده شده‌اند، با زمینه دیوارهای کاه‌گلی و نوری موضعی که انگار خواسته باشند بازیگران اصلی این نمایش را پررنگ‌تر کنند.
بلافاصله دوستی کتابی هدیه می‌دهد و با توصیفی از ژانر «ناداستان» تهییجم می‌کند، چنان‌که مهمانان که پا را از اتاق بیرون گذاشتند، خواندنش را آغاز می‌کنم.
فصل اول را همان‌جا تمام می‌کنم: «وقتی زمان در پاشوپاتینات ناگهان ایستاد».
جذاب است و می‌خواهم به سراغ فصل دوم بروم که قرارهای پی در پی امروز نمی‌گذارند.
هنوز در حال مرور لحظات جذاب کتاب هستم که خواهرم پیشنهادی می‌فرستد. فیدیبو من و او مشترک است، پیام می‌دهد که چرا از «قیطریه تا اورنج‌کانتی» را نمی‌خوانی
کمی فکر می‌کنم تا یادم می‌آید که کتاب صدر را می‌گوید و باز یادم می‌آید که آن کتاب در کنار بادبادک‌باز و.. را در فهرست کتاب‌های ممنوعه خودم گذاشته‌ام؛ به خاطر تلخی‌شان.
بعد در پیام دیگری اضافه می‌کند البته برای «وقتی که خیلی حالت بد نیست...»!
گویا خواهرم فکر کرده سفر تابستانی‌ام خیلی خوش گذشته و حالا باید تاوان آن را بدهم.
دلیلش را نمی‌پرسم اما با خودم می‌گویم «حالم خیلی بد نیست؟»
اطرافم را نگاه می‌کنم: پر از ماتم است!
آدم‌هایی که در خاورمیانه برای همیشه پرپر می‌شوند و من صرفا در صفحه تلگرام که این روزها قاصد مرگ است، آن‌ها را شماره می‌کنم؛ لبنان امروز ۳۰۰ ؛ حالا ۴۰۰ و بعد ۵۰۰ ..  .
و هم‌زمان در اینجا، در معدنی در طبس، که من آن را صرفا با کویر می‌شناسمش؛ یادآور سفرهای سال‌های دور به سوی مشهد. حالا با انفجاری مرگ‌بار و خونین، آدم‌هایی پرپر شده‌اند: ابتدا ۲۰، ۳۰ و بعد ۵۰...
واحد این شماره‌ها «تن» است، هر کدامشان نازنینان گروهی دیگر هستند و... آه.
بس است. فکر کردن را تمام می‌کنم.

با همه این ماتم‌ها، به سراغ کتاب می‌روم؛ درست مثل زمانی‌که استخوان‌تان از ضربه‌ای شدید آسیب دیده و با لمسش، تنتان ریش می‌شود اما هر بار دیوانه‌وار برای اطمینان از تداوم درد، به آن دست می‌زنید؛ یا وررفتن بیمارگونه با زخم بزرگ روی ساق پا یا دست، که هر بار زخم را تازه می‌کند.
به سراغ کتاب می‌روم و..
زهرش از همان آغاز در کامم می‌نشیند؛ حالم را بد می‌کند اما آنقدر جذاب هست که یک نفس آن را پیش ببرم. شاید هم می‌ترسم که اگر آن را به زمین بگذارم، دیگر هرگز به سراغش نیایم.

تمام که می‌شود، حوصله هیچ چیز و هیچ کاری ندارم. در خانه می‌مانم..
دوباره به صدر که فکر می‌کنم، یادم می‌افتد مدت‌هاست که هیچ فوتبالی ندیده‌ام؛ حتی خواهرزاده‌هایم هم دیگر برنامه بازی‌های مهم را برایم ارسال نمی‌کنند. با خودم می‌اندیشم هیچ‌وقت عاشق فوتبال نبوده‌ام، ادای آن را درآورده‌ام تا بهانه‌ای برای انتظار و لذت‌بردن داشته باشیم، بهانه‌ای به نهایت پوچ و بی‌معنا. اما زندگی در ابعاد مادی آن، مگر چیزی جز مجموعه همین لذت‌های بی‌معناست؟ نمی‌دانم؛ اما می‌روم دوباره برنامه مسابقات فوتبال را بررسی‌ کنم..

@baqeri_yaser

⭕️به بهانه حادثه تلخ و غم‌انگیز طبس، سری به آمارهای حوادث ناشی از کار بزنیم:

🔺 در سال ۱۴۰۱ (آخرین آمار وزارت کار) نزدیک به ۴۵ هزار نفر دچار حادثه شده‌اند.

👈این آمار به معنای آن است که روزانه ۱۲۳ نفر دچار حادثه می‌شوند؛ یا به عبارت دیگر در هر ساعت از شبانه‌روز، بیش از ۵ نفر در کار دچار حادثه جدی می‌شوند.

🔺 تنها در یک سال، ۱۱ هزار و ۲۷۳ نفر از کارگران دچار قطعی انگشت پا شده‌اند!

🔺 بیش از ۲ هزار نفر از کارگران از ناحیه ستون فقرات و کمر دچار آسیب شده‌اند.

👈آمار فوتی در کارگاه‌های تحت پوشش سازمان تأمین اجتماعی بسیار متغیر بوده است اما از  سال ۱۳۹۹ به شکل عجیبی جهش داشته است؛ به نحوی که چنین تغییری به سادگی قابل توجیه نیست.
🔺آمار فوتی‌ها به شرح زیر بوده است:

۱۳۹۶:    ۱۱۸   |  ۱۳۹۷:    ۱۶۹   |  ۱۳۹۸:    ۲۸۹   |

۱۳۹۹:    ۷۳۰   |  ۱۴۰۰:    ۶۲۱   |  ۱۴۰۱:    ۴۵۵   |

۱۴۰۲:     ۷۳۹

🔺آمار حوادث ناشی از کار (در کارگاه‌های تحت پوشش تأمین اجتماعی) با جهش ناگهانی از حدود ۱۸ تا ۲۱ هزار مورد در سال‌های منتهی به ۱۳۹۸؛ در سال ۱۳۹۹ به بیش از دو برابر یعنی حدود ۴۴.۵ هزار مورد رسیده است.

در سال‌های بعد نیز بین ۳۸ تا ۴۵ هزار مورد نوسان داشته است.

کانال سیاست‌گذاری اجتماعی
@SocialPolicy

در تدریس بخشی از مبحث نابرابری اجتماعی چند بار در کلاس‌ها توضیح داده‌ام که که چطور حتی حافظه ما نیز به شکل طبقاتی سامان یافته است.
برای نمونه ما نام مدیر یک سازمان را بهتر به خاطر می‌سپاریم تا نام سرایدار آن را؛ اگرچه ممکن است مدیر را یکبار هم ندیده باشیم اما سرایدار بارها به ما خدمات داده باشد.
و بعد کوشیده‌ام توضیح بدهم که این موضوع نشان می‌دهد که وظیفه ما محصلان علم اجتماعی در قبال اصلاح نگرش خود و جامعه، تا چه اندازه دشوار و در عین حال مهم است.
+++
اما طنز مسئله از آنجا آغاز می‌شود که من (با یک حافظه ضعیف) تلاش کرده‌ام تا این سلسله‌مراتب را تا حدی در خود اصلاح کنم و نتیجه همانطور که قابل پیش‌بینی است مضحک از آب درآمده است:

دیروز در آغاز جلسه، فردی با خوشرویی نزد من آمد و به گرمی احوالپرسی کرد؛ به حافظه‌ام مراجعه کردم تا او را بازشناسی کنم اما با یک انبار خالی روبرو شدم که تنها نشان می‌داد که او در چه سازمانی کار می‌کند اما یادم نبود که چه کاره آن سازمان است.
به خیال خودم با زیرکی پرسیدم که چه خبر؟در حال حاضر در کدام بخش مشغولید؟
ایشان با کمی دلخوری درحالی‌که می‌کوشید آن را پنهان کند گفت در بخشِ (...)!
و بعد انگار دلش آرام نگرفت، اضافه کرد: چند سالی است مدیر آن بخش هستم!
به‌شدت ضایع شدم و گفتم آها بله یادم رفته بود، ببخشید.🫣😬
هر دو ترجیح دادیم که به بهانه‌ای گفتگو را تمام کنیم.
هنوز کاملا جدا نشده بودم که فرد دیگری آمد و احوالپرسی کرد.
این مورد را که دیگر اصلا به خاطر نیاوردم...😐
این بار برای جلوگیری از تکرار شرمساری مسیر دیگری را در پیش گرفتم:

با خودم فکر کردم خوب با توجه به مکانی که در آن هستم، این آقای محترم هم باید در همین سازمان باشد.
پس تمام آقایانی که در آن سازمان می‌شناختم را در کسری از ثانیه مرور کردم و نزدیک‌ترین شخصیت را به آن چهره پیدا کردم.
تقریباً مطمئن شدم که خود اوست.
پس درحالی‌که بر روی صندلی کنار او می‌نشستم با لبخندی مطمئن به او گفتم آقای فلانی؟
با متانتی خاص پاسخ داد که نه آقای باقری، (...) هستم عضو هیئت علمی دانشگاهِ (...).
+++
در اوج شرمساری، با خودم فکر می‌کنم اگر سرایدار محترم آن سازمان را هم به جا نیاورده بودم، همین‌قدر شرمنده می‌شدم؟!

@Baqeri_Yaser

امروز وزارت تعاون کار و رفاه اجتماعی برای دکتر فرهادی بزرگداشت گرفته بود.
با وجود تعدد کارها، گفتم نرفتن‌ام بی‌حرمتی به دکتر است.
تصمیم گرفتم بروم اما لپ‌تاپ هم ببرم و همزمان مشق‌هایم را هم انجام دهم.
همین کار را کردم. طبق معمول تا چند خیابان آن طرف‌تر هم جایی برای پارک نبود و همین باعث شد بیست دقیقه دیرتر از موعد اعلام‌شده برسم؛ اما برنامه تا بیست دقیقه بعد هم شروع نشد.
از همان آغاز، تیرم به سنگ خورد؛ گفتند باید لپ‌تاپ و موبایل را تحویل بدهی!
(احتمالا به عنوان بخشی از پروتکل محافظت از رییس جمهور)

گفتم من که تا اینجا آمده‌ام، می‌روم و بلافاصله بعد از سخنرانی دکتر فرهادی خارج می‌شوم.
اما سخنرانی ایشان را هم گذاشتند آخرین بخش جلسه!
خلاصه آنکه از حدود ساعت ۲ تا حدود ۵.۵ درگیر این ماجرا شدیم.

کاستی‌های برگزاری جلسه هم با وجود حضور رییس‌جمهور اندک نبود:
- در حین صحبت‌های آغازین مجری آژیر آتش‌سوزی به صدا درآمد و متوجه شدیم که پرده روی سن آتش گرفته؛ اما هیچ کپسول آتش‌نشانی در سالن نبود.
از رییس‌جمهور خواستند که به سرعت جلسه را ترک کند اما بسیار مقاومت کرد و درنهایت با اصرار خارج شد.
به پیشنهاد یک نفر، بخشی از پرده که آتش گرفته بود را از جا کندند، و با سقوط آن، تقریبا آتش مهار شد؛ کپسول زمانی رسید که آتش خاموش شده بود.
مجری هنگام برگشت رییس‌جمهور، جسارت او و مقاومتش در برابر پروتکل‌ها را تحسین کرد (خدا عاقبت این تحسین‌ها را به خیر کند).

- از همه بدتر، صف تحویل وسایل بود که نماد بی‌برنامگی کامل بود: یک ون گذاشته بودند با یک متصدی و حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ نفر مراجعه‌کننده!
نتیجه: ازدحام شدید و زمان بسیار طولانی در صف انتظار

به شکل عجیبی حوصله این سفر را ندارم. هر مرحله از کارهای آن‌ها را با بی‌علاقه‌گی تمام انجام داده بودم و در دل امیدوار بودم که گرهی در کار بیفتد تا سفر، خارج از اراده من، لغو شود. اما نشد.
امروز راهی هستم..
روز قبل، گوشه دندان نیشم شکست و پریشانی‌ام را چند برابر کرد.
سفری که از آغازش با این احساس شروع شود را خدا به خیر کند.

صبح ساعت ۴ از خواب برخاستیم و بعد از صبحانه اجباری و یک لیوان بزرگ قهوه اسپرسو؛ اسنپ گرفتم و راهی فرودگاه شدم.

یک پراید آمد با راننده‌ای که حدودا ۷۰ ساله بود. برخلاف میل همیشگی‌ام که حوصله گفتگو با هیچ غریبه‌ای را ندارم شروع به صحبت درباره خنکی هوا کردم.

یکبار یکی از دوستانم که جامعه‌شناسی خوانده و همزمان در اسنپ هم کار می‌کرد درباره برخورد مسافران، تحلیلی طبقاتی ارایه کرد و همین مرا چنان متاثر کرد که هر بار سعی می‌کنم برخلاف میلم حداقل اندکی با راننده صحبت کنم.
تحلیل جالبی بود؛ می‌گفت که از جمله خلق‌وخوی طبقات بالا آن است که با شما به‌عنوان راننده هیچوقت گفتگو نمی‌کنند، مگر آنکه دستوری درباره کولر، ضبط، سرعت و‌... داشته باشند؛ آن‌ها نسبت به خودرو  و حتی خود شما هم احساس مالکیت می‌کنند!

او عدم گفتگو با راننده را به معنای نادیده گرفتن وی (در جایگاه انسانی برابر) و تلقی از او به‌عنوان یک خدمتکار (در جایگاه نابرابر) می‌دانست.
این تحلیل ترکیبی از شم جامعه‌شناختی و تجربه زیسته چندساله او بود و از همین منظر برای من اهمیت بیشتری نسبت به سایر تحلیل‌های طبقاتی داشت.

من البته نه به لحاظ خاستگاه طبقاتی نسبتی با فرادستان دارم و نه معمولا اعتراض یا درخواستی از راننده دارم، بلکه آرام و بی‌حرف می‌نشینم؛ همان‌گونه که در یک سفر طولانی با قطار یا هواپیما، با کنار دستی‌ام چنین می‌کنم و کلمه‌ای با او سخن نمی‌گویم.
اما از آنجا که نسبت به روحیه مذبذب طبقه متوسط و تقلید از طبقه فرادست تردید دارم، این نگرانی را تقویت کردم که ممکن است حداقل بخشی از این بی‌علاقه‌گی، نه به دلیل ویژگی فردی بلکه به خاطر ته‌نشست‌های طبقاتی باشد.
به همین دلیل دیگر احتیاط پیشه می‌کنم و در مواردی که نگرانی‌هایی از این دست وجود دارد، به گفتگو با فرد همراه رو می‌آورم.

برای اینکه دشواری این موقعیت را تشریح کنم این را هم اضافه کنم که براساس آزمونی که طیف درون‌گرایی-برون‌گرایی را می‌سنجد، در زمره افراد با درون‌گرایی بالا و با نمره ۷۵ درصد قرار می‌گیرم؛ بنابراین در حالت عادی تمام میلم به سکوت یا حداکثر قرار گرفتن در جمع کوچک افراد صمیمی است.

از خنکی هوا به آقای راننده گفتم و این آغاز گفتگویی طولانی و نسبتا یک‌سویه بود؛ تلاش می‌کردم تا آزارش ندهم اما آقای راننده با اشتهای خاصی به‌طور مستمر از من سوال می‌پرسید در حدی که گویا وظیفه‌اش تخلیه اطلاعاتی مسافر در فاصله خانه تا فرودگاه بود: از هدف سفرم پرسید؛ تعداد روزهایی که می‌مانم؛ شغلم؛ حقوقم؛ تحلیلم از وضعیت کشور در این دولت و دولت قبل؛ حتی میزان اعتقادم به خدا و پیغمبر و... .

سخت آزرده شده بودم اما با تمام وجود تلاش کردم، لبخند بزنم، پاسخ دهم و در عین حال دروغ نگویم.
کار آسانی نبود.

اما نگرانی فقط این نبود؛ چنان با طمأنینه و سرعت آهسته رانندگی می‌کرد که گویا مقصد خاصی نداریم و در حال چرخ زدن در خیابان هستیم.
من در حالت عادی هم از رانندگی آرام عصبی می‌شوم چه رسد به حالا که عجله هم داشتم.
در هر حال حرص می‌خوردم اما به روی خودم نمی‌آوردم. آقای راننده اما بدون آنکه متوجه حرص خوردن من یا سرعت خودش که حتی در بزرگراه هم از ۷۰ تجاوز نمی‌کرد، باشد، خود را برای سوال بعدی آماده می‌کرد.
سرانجام رسیدیم..
درحالی‌که هیچ ترافیکی نبود، مسافت حدود ۳۰- ۴۰ دقیقه‌ای را حدود یک ساعت و ده دقیقه آمده بودیم.

به سرعت پایین پریدم و وارد فرودگاه شدم. صف طولانی و ترسناکی برای ورود وجود داشت که نگران شدم بیش از یک ساعت طول بکشد و به مراحل بعدی که آنها هم صف خود را داشتند، نرسم.
برای اینکه همه مسافران در صف جا شوند ۴-۵ لایه بسیار طولانی درست شده بود که باید طول این مسیر که مجموعا حدود ۵۰۰-۶۰۰ متر بود را به‌صورت رفت و برگشتی و مارپیچ طی می‌کردی.
حدود یک ساعت طول کشید تا بالاخره به محل بازرسی ورودی رسیدم و مابقی مراحل تقریبا با سرعت بهتری پیش رفت و از پرواز جا نماندم.

🔺🔻
👈همیشه پیش از سفر تصمیم می‌گیرم خاطرات روزانه را یادداشت کنم؛ چند دست دفتر و قلم در اندازه‌های متفاوت برمی‌دارم اما هیچوقت از روز اول فراتر نمی‌رود.
بخش بالا، یادداشت روز اول و البته آخرم بود:)

چند روزی است در سفرم و دو شب گذشته را مهمان دوست نازنینی بودم که در ۱۵ سال گذشته بسیار از او آموخته‌ام.
به واقع که تمام نشدنی است و همیشه بحث جدیدی برای آموختن عرضه می‌کند. گفتگوی این دو روز هم مانند گذشته الهام‌بخش بود و کمک کننده.

من در مجموع چندان آدم فروتنی نیستم اما بزرگی این دوست نازنین، آن چنان بوده که ناچارم کرده همیشه زبان به اقرار بگشایم.

این دوست از جمله اندیشمندانی است که بیش از آنکه از دانشش به تحسین وادارت کند، از ترکیب دانش و اخلاق و آدابش به شگفت‌زده می‌شوی.

او را که می‌بینم درمی‌یابم که هیچ مهری بی‌جهت بر دل آدم‌ها نمی‌نشیند و مهری که بسیاری به او دارند محصول همین صفای درون است که با دانش درمی‌آمیزد و به مخاطب عرضه می‌شود و یاد همین رایحه است که حتی وقتی فرسنگ‌ها دور از ماست، مهرش را با تمام وجود حس می‌کنیم.

@Baqeri_Yaser

چه تلخ که آرام زیستن با ندیدن ممکن می‌شود
هر صبح باید تلاش کنی به چیزهایی نیندیشی و بیش از همه، به رنج کودکان در غزه.

«درختان ۱۲۰۰ ساله‌ای که در زاگرس خاکستر شد»
این تیتر امروز یکی از رسانه‌ها بود؛ واژگانش بی‌احساس است اما چه غم سنگینی را حمل می‌کند.
به یاد «خودکشی دسته‌جمعی نهنگ‌ها» افتادم؛ اما باز فکر کردم که نهنگ‌ها هم اگر چه از دست آزار ما انسان‌ها، به هر حال دست به انتخابی تلخ می‌زنند، اما این درختان فرصت همان انتخاب نیم‌بند را هم ندارند.
@Baqeri_Yaser

در زندگی، لحظاتی هست که تنها «حس تنفر» توان هضم حجم بزرگ و نخراشیده واقعیت را دارد؛ به‌ویژه زمانی که به هر سو که نگاه می‌کنی پوزه‌هایی را در مردار می‌بینی..

در یک سو، گروهی در آز بلعیدن اندک مزایای موجود در فرصت باقی‌مانده، به تکاپو افتاده‌اند و از هیچ کاری دریغ نمی‌کنند؛ از دور زدن قوانین تا برساختن مقررات برای ویژه‌خواری. آشنایانی در این میان داری که از شدت آز، بوی تعفن منفعت‌جویی‌شان، یک دقیقه دیدارشان را ناممکن می‌کند؛ حاضری هزار بهانه بیاوری تا یک دقیقه کمتر ببینیدشان.

در سوی دیگر، گروهی به تقلا افتاده‌اند خود را به هر شکل در صفوف آغازین جا کنند تا از منافع آتی جا نمانند؛ از نمایش تمام‌قد تزویر تا آویزان شدن به هر آشنایی برای کمی جلوتر رفتن در صف. آشنایان این سو هم به همان میزان تهوع‌آورند.

در این میان، هر بار رکورد تازه‌ای از میزان وقاحت ثبت می‌شود و این حجم از قباحت فراتر از توان تحمل من است؛ همین است که مدام سرگیجه می‌گیرم و‌ هر لحظه تا مرز تهوع پیش می‌روم.

خود را در خانه حبس می‌کنم تا بیش از آن، نبینم و نشنوم؛ اما چه سود که چاره نمی‌کند..

یادم می‌افتد که برای هر کسی، یک جای امن در دنیا هست که اگر بخت یاری کند می‌تواند به جاده بزند و بی‌توقف تا آنجا براند.
و من هم به همان پناه می‌برم؛
خودرو را سوار می‌شوم و تمام شب را تا صبح رانندگی می‌کنم؛ حوالی ظهر می‌روم زیر سایه یک درخت تناور، کنار خانواده‌ای دور که به هیچ یک از سمت‌وسوها تن نیالوده، آرام می‌گیرم.

دلم می‌خواهد همه چیز را رها کنم و برای همیشه همین‌جا بمانم...

@Baqeri_Yaser

ما دخترهای ناقص‌الخلقه‌ای هستیم. از زندگی مادرهایمان درآمده‌ایم و به زندگی دخترهایمان نرسیده‌ایم.
قلب‌مان مال گذشته است و مغزمان مال آینده؛ و هر کدام آن‌قدر ما را از دو طرف می‌کشند تا دو تکه می‌شویم.

(پاییز فصل آخر سال است- نسیم مرعشی)

به کوره نزدیک می‌شود، جریان عبور شیشه مذاب را قطع می‌کند و دستش را با دستکش‌های بزرگش به میان دستگاه فرو می‌کند و در حالی‌که هنوز ربات‌های فلزی کار می‌کند، کف آن را با سرعت و دقت تمیز می‌کند؛ و بعد با پا بر دکمه‌ای می‌کوبد تا جریان مذاب دوباره فعال شود.
این اقدام تعمیری را هر چند دقیقه یک‌بار، با سرعت زیاد انجام می‌دهد؛ چون اگر این کار بیش از این، طول بکشد چه بسا دچار گرمازدگی بشود.
با وجود این، از پوست تیره برافروخته خسته‌اش، سیلاب عرق جاری است.
هدفون بزرگی روی گوش‌هایش را پوشانده و چشمانش به شیشه‌هایی است که از میان قالب‌ها متولد می‌شوند؛ سخت مشغول کار است، چشمش که به من می‌افتد، به نشانه ادب، لبخند می‌زند.
لبخندش را پاسخ می‌دهم اما می‌گذارم از کوره فاصله بگیرد بعد به او نزدیک شوم چرا که فارغ از هراسی که شعله‌های آتش و حرکت مذاهب‌ها در دلم افکنده، هوای اطراف کوره به‌حدی گرم است که یقین دارم ماندن در آنجا کارم را به بستری بکشاند؛ وقتی چند هفته پیش، هوای تهران به کمتر از سرم قانع نشد، تکلیفم با این میزان از حرارت که مشخص است.
حتی با این همه احتیاط، حالا که به اتاق بازگشته‌ام بار دیگر مورد هجمه سردرد قرار گرفته‌ام. خوشبختانه سما یادش بود که قرص دلتافن بگذارد و چه خوب که یادش بود.

به اتاق بازگشته‌ام اما ذهنم هنوز آنجا زیر گرما عرق می‌ریزد و به دو چیز فکر می‌کند؛ حداقل دستمزد برای این کارگر متصدی ذوب و قانون مشاغل سخت‌وزیان‌آور. هر دو این‌ها سال‌هاست که زیر ضرب چرتکه‌ها و آدم‌هایی است که در انتزاع سیر می‌کنند و هر آدم را به یک شماره، یک رقم، یک عدد قابل جمع با هر عدد دیگری تقلیل می‌دهند.

یکی از کارگرها با نگرانی می‌گفت که مدیر منابع انسانی گفته ممکن است قانون سخت‌وزیان‌آور را تغییر دهند و امتیاز آن از شما سلب شود.
کارگر دیگری وسط مصاحبه هنگامی که از بیماری دو خواهرش حرف زد و گفت که مجرد مانده تا هزینه زندگی آن‌ها را تأمین کند، رنگش به‌تدریج سرخ شد؛ هر چه تلاش کرد نتوانست خویشتن‌داری کند، بغض راه کلامش را بست و آخر سر توانش برید و گریه کرد؛ و بعد.. سکوت بود و شرمی سنگین میان ما.

در اتاق نشسته‌ام و دو قاب پیش چشمش سوسو می‌زند: در یک قاب نگاه آن مرد میان آتش و گرما و در قاب دیگری، کارشناسی در اتاق سرد یک اندیشکده که به استناد ارقام چرتکه‌اش حساب صندوق‌های بازنشستگی را با سرنوشت مشاغل سخت‌وزیان‌آور تراز می‌کند؛ و سودآوری شرکت‌ها را با حداقل دستمزد.

@Baqeri_Yaser

هاتفی از گوشهٔ میخانه دوش
گفت ببخشند گنه، مِی بنوش

لطفِ الهی بِکُنَد کارِ خویش
مژدهٔ رحمت برساند سروش

این خِرَدِ خام به میخانه بَر
تا مِیِ لعل آوَرَدَش خون به جوش

گرچه وصالش نه به کوشش دهند
هر قَدَر ای دل که توانی بکوش

لطفِ خدا بیشتر از جرمِ ماست
نکتهٔ سربسته چه دانی؟ خموش

گوشِ من و حلقهٔ گیسویِ یار
رویِ من و خاکِ درِ مِی فروش

رندیِ حافظ نه گناهیست صَعب
با کَرَمِ پادشه عیب پوش

داورِ دین، شاه شجاع، آن که کرد
روحِ قدس حلقهٔ امرش به گوش

ای مَلِکُ العَرش مرادش بده
و از خطرِ چشمِ بَدَش دار گوش
(حافظ)