بادکنک سفید

چتر حمایتی بالای سر تمام کودکان در برابر آزارجنسی

جلوگیری از #آزارجنسی_کودکان، یا به شکل وسیع‌تر، هر نوع آزار علیه کودکان، با ایجاد #چتر_ملی_حمایت_از_کودکان امکان پذیر است. این چتر باید شامل عوامل متفاوتی باشد که بتواند به شکل پایدار و فراگیر تمام کودکان را از آزار محافظت کند. #آموزش_کودکان نسبت به انواع آزارگری و شکل‌های مختلف آزارجنسی و نحوه محافظت شخصی، آموزش بزرگسالان درباره آزار کودکان و راه‌های #مداخله_بدون_آسیب، در کنار وجود قوانین مناسب و اجرای دقیق آن‌ها، می‌تواند به کاهش موارد آزارجنسی کودکان در تمام شرایط، از جمله #کودکان_خیابانی و کودکان در #محیط_کار منجر شود.

بسیاری از ما #کودکان_کار و #کودکان_خیابانی را به یک معنا به کار می‌بریم در حالی که اینها دو پدیده یا بهتر است بگوییم دو آسیب مجزا هستند که عموما ریشه‌ها و پیامدهای
متفاوتی دارند. در این ویدیو، خیلی کوتاه درباره تفاوت این دو پدیده توضیح می‌دهیم.
@baadkonak_sefid

📌خلاء‌های قانونی مقابله با آزار‌های جنسی علیه کودکان کار

▪️آزارهای جنسی یکی از آسیب‌زاتر‌ین انواع آزارهایی است که کودکان کار خیابانی در معرض خطر آن هستند و به دلیل ملاحظات و پیچیدگی‌های فرهنگی در بسیاری از موارد نادیده گرفته شده و یا در مورد آن‌ها اطلاع‌رسانی عمومی نمی‌شود.

این کودکان یا توسط سرپرست خود به این کار وا داشته می‌شوند تا منبع درآمدی برای آن‌ها باشند و یا به دلیل آن‌که در محیط‌های ناسالم حاشیه‌نشین زندگی می‌کنند، مورد تجاوز جنسی قرار می‌گیرند. همچنین کار در خیابان برای کودکان نا‌امن بوده وآن‌ها ممکن است در همین خیابان‌ها مورد آزار و خشونت جنسی قرار بگیرند. گاهی نیز کودکان به دلیل اجباری که برای کسب درآمد احساس می‌کنند ممکن است در مقابل مبلغ ناچیزی به تن‌فروشی رضایت دهند. چرا که در بسیاری از موارد این کودکان از طرف سرپرست خود تحت فشار هستند تا مبلغ مشخصی درآمد روزانه داشته باشند و در‌غیر‌این‌‌صورت مورد آزار و خشونت قرار گرفته و یا برای تنبیه از غذا و سرپناه محروم می‌شوند. اما حتی اگر این امر، با رضایت کودکان اتفاق بیفتد، طبق کنوانسیون بین‌ا‌لمللی حقوق کودک به دلیل عدم بلوغ کودک، "تجاوز به عنف" محسوب می‌شود و رضایت کودک این امر را توجیه نمی‌کند. از جمله آسیب‌هایی که تن‌فروشی در سن کم به کودکان وارد می‌کند، آن است که به آن‌ها این مفهوم را القا می‌کند که بدن آن‌ها ابزاری است برای کسب درآمد و از سویی دیگر احساس مالکیت بر بدن خود را در آن‌ها از بین می‌برد.

▫️در مقابله با آزارهای جنسی، خلاءهایی وجود دارد که از جمله‌ آن‌ها دشواری اثبات این جرایم و همچنین مجازات‌های سبک وناکارآمدی است که برای آن‌ها در نظر گرفته شده است. شکایت از این جرایم، به دلیل آن‌که از جرایم تجاوز به عنف بوده تنها با شاکی خصوصی امکان‌پذیر است و برای اثبات آن عموما به گزارش معاینه پزشکی احتیاج است. اما به دلیل وجود تابوها و تعصبات فرهنگی، بسیاری از خانواده‎‌ها حاضر به شکایت نبوده و حتی در مواردی خود آن‌ها عامل این تعارضات جنسی هستند.

▪️دیگر خلاء قانونی آن است که حتی با وجود اثبات این جرایم، در قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مجازات آن‌ها در مقایسه با دیگر جرایم، نامتناسب با جرم و بسیار کمتر از دیگر جرایم تعیین شده است. علاوه براین، امکانات کافی برای درمان آسیب‌های روانی ناشی از این آزار وجود ندارد و کودکان چندان مورد حمایت‌های روانی لازم قرار نمی‌گیرند. به طور مثال پدری که از کودک خود بهره‌کشی جنسی می‌کند، ممکن است در نهایت تنها به دو تا پنج سال حبس محکوم شود و پس از گذرندان این دوران همچنان سرپرستی کودک خود را داشته باشد.

▫️بنابراین لازم است که قوانین برای مقابله با آزار جنسی علیه کودکان و کودکان کار، مجازات‌هایی متناسب با این جرایم در نظر بگیرند که آن‌ها را نیز مورد حمایت بیشتری قرار دهند. از جمله اقدامات ضروری در این راستا، ایجاد امکان شکایت برای سمن‌ها در جرایم تجاوز به عنف و ایجاد راه‌حل‌های قانونی برای جبران آسیب‌های روانی وارد شده بر کودکان کار در اثر تعرضات جنسی به آن‌ها است.

لینک مطلب
@baadkonak_sefid

📌دیوار کوتاه کودکان کار در روزهای کرونایی

▪️روزهای آخر اسفند اغلب برای کودکان کار و خیابان روزهایی بدتر از روزهای دیگر سال بوده است. آنها معمولا و بر خلاف بیشتر مردم، از روزهای آخر اسفند و نزدیک‌شدن نوروز خوش‌شان نمی‌آید چون در این روزها باید با فشار بیشتر نسبت به دیگر روزها کار کنند، تا بتوانند توقع خانواده‌های خود یا کارفرمایان بی‌رحم را برآورده سازند.

▫️ولی روزهای آخر اسفند ۹۸ با دیگر اسفندها تفاوت داشت. تب کرونا کشور را به چنان بحرانی فرو برده بود که گویی مردم نوروز را فراموش کرده‌ بودند. توصیه‌های بهداشتی محافظان سلامت کشور و متخصصان درمان نیز بر این مساله تاکید داشت که از گردهمایی و جمع‌شدن افراد پرهیز شود.

▪️شاید به نظر برسد پس بر این اساس کودکان کار و خیابان روزهای آسان‌تری داشته‌اند. ولی به احتمال فراوان می‌توان گفت، خیر! مسئولان مربوطه حکومتی که به صورت غیرمستقیم یقه کودکان بی‌پناه را گرفتند و از کودکان کار و خیابان به عنوان «عامل تسریع انتشار بیماری» و «مهم‌ترین منبع انتشار ویروس کرونا» نام بردند!

▫️البته این مسئولین لزوما دروغ نگفتند. در اینکه به عنوان نمونه کودکان زباله‌گرد به علت تماس مکرر با زباله‌ها - خصوصا زباله‌های تر - و تردد در سطح خیابان‌ها، می‌توانند عامل گسترش این ویروس باشند تردیدی نیست ولی مساله این است که چرا در بحث پیرامون چرایی انتشار ویروس کرونا، یقه مظلوم‌ترین قشر جامعه را گرفتیم که هیچ پناهی ندارد و دیوارش از همه کوتاه‌تر است؟

▪️ادعای بالا را «همایون هاشمی» - عضو وقت کمیسیون بهداشت و درمان مجلس - مطرح کرد و بر این اساس خوب است از آقای هاشمی پرسید مجلس دقیقا برای کودکان کار چه کرده بود که در روزهای کرونایی آنان را «عامل انتشار ویروس کرونا» می‌نامید؟ مگر شهرداری تهران نبود که به صورت غیررسمی عملا به پدیده کودکان زباله‌گرد مشروعیت بخشید و حتی برای آنان لباس فرم تعیین کرد؟ چه کسی با شهرداری تهران برخورد کرد؟

▫️این عین سخنان «مجید فراهانی» - عضو شورای شهر تهران - است که درباره پدیده کودکان زباله‌گرد گفته بود: «فقدان نظارت دقیق و واگذاری مجوز جمع‌آوری زباله به پیمانکارانی که کودکان محروم را که برای نان ناچارند کار کنند را به کار می‌گیرند، سبب شده است تا ما شاهد پرسه ۱۴هزار زباله‌گرد در تهران باشیم که متاسفانه از این تعداد ۴۷۰۰ نفر یعنی یک سوم این رقم کودک هستند». و این یعنی شهرداری تهران به پیمانکاران بی‌رحمی مجوز داده است که فقط بنا به آمارهای دولتی از حدود پنج هزار کودک بهره‌کشی می‌کنند.
اگر کودکان کار و خیابان بنا به بی‌پناهی خود و عدم مراقبت لازم، عامل انتشار ویروس هستند، چه می‌توان از نهادهای رسمی و دولتی گفت که با سیاست‌های غلط خود عامل گسترش کار کودک بوده‌اند و چنان فاجعه‌ای آفریده شده که حتی از تن‌دادن به آمار رسمی آن تن می‌زنند؟

▪️همین چند سال پیش بود که «مرتضی میرباقری» - قائم مقام وقت وزیر کشور - اشاره به جمعیت میلیونی کودکان کار در ایران را به علت «بدبینی مجامع بین‌المللی به ایران» دانست و گفته بود: «وزارت کار و رفاه اجتماعی، یونیسف را متقاعد کرد که آمار کودکان کار در ایران میلیونی نیست. اعداد و ارقام کودکان کار در کشور به بیش از۱۵۰ هزار نفر نمی‌رسد».

وقتی چنین به چشم حقیقت خاک پاشیده می‌شود، چگونه می‌توان انتظار رسیدگی بهینه مساله کودکان کار و خیابان را داشت؟


لینک مطلب
@baadkonak_sefid