ما بیشترین زخم‌ها رو از تصورات خودمون می‌خوریم، نه از دنیای بیرون. ما خیلی به تصورات خودمون هزینه میدیم. وقتی فکر میکنیم "حتماً بقیه درموردم چی فکر میکنن"" وقتی مدام نگرانیم "نکنه اشتباه کنم" وقتی خودمون رو با دیگران مقایسه میکنیم همه اینها "هزینه‌های ذهنی" هستن که خودمون به خودمون تحمیل میکنیم. در حالی که واقعیت بیرونی (محیط) شاید: اصلاً متوجه اشتباه ما نشده یا خیلی زود فراموشش کرده یا اصلاً براش مهم نبوده من که خیلی هزینه دادم شما چطور ؟