📕لعن‌های نامقدس📕 تبیین قوانین و محدودیت‌های تبری ✍️ مهدی مسائلی ۱۶۸ صفحه ـ رقعی چاپ ۱۲: مرداد ۱۴۰۳ نشر آرما نویسنده در این کتاب ابتدا به تبیین معنای تبری پرداخته و ابعاد گوناگون قلبی، گفتاری و رفتاری آن را تشریح می کند. و پس از آن که تصوری صحیح از این آموزه ارائه کرده و به بحث مهم قوانین و محدودیت های تبری می‌پردازد. وی معتقد است اعلام برائت و تبری لسانی از دشمنان دین، اگرچه یک وظیفه دینی است، اما در انجام آن، حدود و قوانینی وجود دارد که ملاحظه‌نکردن آن‌ها موجب می‌شود مؤمنان وظایف دینیِ مهم‌تری را ترک کنند و گناهان بزرگی را مرتکب شوند؛ گرچه به خیال خود به وظیفۀ تبری عمل کرده و مستحق ثواب اند. نویسنده در ادامه پرهیز از فُحش و دُشنام و توهین را یکی از قوانین تبری برشمرده و با بررسی عنوان وجود «دشنام در قرآن و روایات» به پرسش‌های مطرح‌شده در این زمینه پاسخ می‌گوید. وی همچنین پرهیز از تهمت و افترا را یکی دیگر از لوازم تبری می‌داند و معتقد است تهمت و افترا از سلوک اهل باطل بوده و با تکیه بر چنین روش‌هایی نمی‌توان به مصاف آن‌ها رفت. نویسنده سپس بحث مفصلی پیرامون بعضی از روایاتی دارد که عده‌ای با تمسک به آنها خواسته‌اند تهمت و افترازدن به مخالفان را توجیه کنند. ازجمله «نسبت حرام‌زادگی به مخالفان عقیدتی» که در کتاب، نمونه‌های برخورد شدید ائمۀ شیعه با آن ذکر شده است. اما یکی از مهمترین موضوعات مورد بررسی این کتاب، موضوع لعن است. شاید بحث از لعن با رویکرد و صراحت این نوشتار، برای اولین‌بار باشد که در کتابی مستقل مطرح می شود. نویسنده در مقدمه‌ی کتاب بیان می دارد که اگرچه بیشتر شیعیان دشنام و توهین به مقدسات دیگران را عملی خلاف و نادرست می‌دانند، اما در این میان بعضی نیز حساب لعن را از دشنام و توهین جدا دانسته و بیان آن را در هر صورتی جایز می‌دانند. این درحالی است که لعن مقدسات اهل سنت، به بزرگ‌ترین مانع درجهت انسجام مسلمانان تبدیل شده است و هرگونه تلاش و حرکتی را برای تقریب مذاهب اسلامی با مشکل روبه‌رو می‌سازد. از همین رو لازم است بدانیم: حقیقت تبری چیست؟ آیا برای انجام وظیفۀ تبری لازم است حتماً به مقدسات اهل سنت توهین و لعن شود؟ آیا واقعاً این تفکر، آن گونه که مطرح می‌شود، از ضروریات و لوازم مکتب تشیع است یا چنین نیست و بدون اهانت و لعن به مقدسات اهل سنت نیز می‌توان شیعه بود؟ تفاوت لعن با دشنام چیست؟ آیا لعن در هرجا و به هر صورتی جایز است؟ نویسنده در کتاب یادآور می شود که لعن و توهین به خلفا، امروز خدمتی بزرگ به جریان افراطی‌گری در اهل سنت است که ابزاری مؤثرتر از این برای ترویج افکار ضدشیعی خود ندارد. بسیاری از اندیشه‌های شیعه که زمینه‌ساز بیان تهمت‌ها و برداشت‌های سوء و غیرواقعی افراط‌گرایان اهل سنت به شیعه است، در میان جریان‌های اعتدال‌گرای اهل سنت نیز پذیرفته است و ازهمین‌رو اینان تهمت‌ها و نسبت‌های سوء افراط‌گرایان اهل سنت را در این موضوعات نمی‌پذیرند. اما موضوع لعن و توهین خلفا نزد هیچ کدام از فرقه‌های اهل سنت پذیرفته نیست و همۀ آن‌ها از بیان آن منزجرند. در همین راستا نویسنده با بررسی مسئلۀ لعن، از نهی خاص اهل بیت درباره توهین و لعن یاد می‌کند. افزون بر این، «لعن های موجود در قرآن و روایات» نیز مورد بررسی قرار می گیرد. «سخنی دربارۀ زیارت عاشورا» و «شعار مرگ بر آمریکا و اسرائیل» از دیگر عناوین این بخشند. همچنین نویسنده در ادامه بحث‌هایی پیرامون «تقیه» و «سیره و روش اهل بیت(ع)» در این باره ارائه می‌دارد. خرید از سایت چهارسوق https://t.center/nashre_arma/1128 @nashre_arma