⭕️نگاهی به نمادپردازی در فیلم «باشو غریبه کوچک»
🎞مقدّمهای به سرفصل نماد و نمادپردازی در متن سینمایی – قسمت اول
✍ آرین طاهری
🔷نماد نوعی
نشانه است که در بستر استفاده از زبان، برای برقراری ارتباط معنایی مشخّصی میان دو یا چند مفهوم یا
نشانه متفاوت ساخته می شود. بنابراین برخلاف برداشت رایج که خاستگاه استفاده از نماد و نمادپردازی را در هنرهای ادبی جستجو می کند، نمادپردازی پیش از هر چیز یک کنش ارتباطی انسانی است که در تمام سطوح و اشکال کاربرد زبان در ارتباطات انسانی به کار می رود. از شکل گرافیکی حروفی که برای آواهای مختلف زبانی، برگزیده ایم تا کاربرد رنگ ها و
نشانه ها در بسیاری از علائم راهنمایی و رانندگی، جنبه نمادسازانه رفتار ارتباطی انسان را بروز می دهند.
🔶در تحلیل
نشانه های سینمایی، مرتبط ترین و کارآمدترین نظریه علم
نشانه شناسی، تقسیم بندی نظری انواع
نشانه ها از دیدگاه چارلز سندرز پیرس است. او که عمدتاً به
نشانه های دیداری توجّه داشت تا
نشانه های زبانی و آوایی، انواع
نشانه ها را در سه دسته تقسیم بندی کرد:
نشانه های شمایلی،
نشانه های نمایه ای و
نشانه های نمادین.
🔷«دونده» (۱۳۶۳) ساخته امیر نادری و «باشو، غریبه کوچک» (۱۳۶۴) ساخته بهرام بیضایی، دو اثر مهم و ماندگار نمادپرداز سینمای ایران هستند. در قسمت دوم این نوشتار، ساختار بیان نمادین در فیلم باشو، غریبه کوچک را بررسی می کنیم. فیلمی که به لحاظ غنای طراحی بیان نمادین سینمایی نه تنها در کارنامه کاری فیلمسازش بی نظیر است، بلکه در تاریخ سینمای داستانگوی ایران نیز کم نظیر و منحصر به فرد است.
⭕️متن کامل این یادداشت را در سایت آینه بخوانید:
➡️ goo.gl/vdQMcz ⬅️#نقد_و_مقاله#نشانه_شناسی#نمادپردازی#مطالعات_سینما===============================
✅مقالات تخصصی سینما در
#کانال_مدرسه_آینه:
🚩 telegram.me/joinchat/AukODDv0hBFKAc8wOeb0bg===============================