عارفان، مبارزانی خندانند. آنها به اندوهشان سلام می کنند، به دشواری خوشامد می گویند، به ناکامی دشنام نمی دهند، ولی مغلوبشان نمی شوند و اجازه نمی دهند که از پایشان بیندازد.
عارفان، جنگجویانی لبخند به لبند. زیرا می دانند قاعده این جهان و سنت زندگی همین است.
آنکه پیکار می کند و خشمگین است، حتی اگر پیروز شود، شکست خورده است.
ما دو گونه خندیدن داریم، خندیدن از سر نادانی و خندیدن از سر فرزانگی، تو دومین خندیدن را بیاموز زیرا جاهلانِ خندان فراوانند، فرزانه خندان اما همان است که یافت می نشود...
پس تو
همان
یافت می نشود
باش...
عرفان نظرآهاری...
