سیدی رفت که در چشم همه آقا بود خنده اش بارش امید به قلب ما بود ساده بود و پرِ از مهر و چنان کوه، بلند مرد بودن همه در چهره ی او پیدا بود انقلابی تر از آن بود که بی‌درد شود دل او خانه ی سوزنده ترین غم‌ها بود لحظه لحظه نفسش عطر شهادت می‌داد چون شقایق شد و بر لاله دلش شیدا بود شیوه اش شیوه ی مردان خدا بود و لبش حامل شعرترین واژه ی بی‌پروا بود سرد شد آخر اسفند و بهارم یخ زد کمر ثانیه از داغ عظیمش تا بود ✍ زهرا آراسته نیا @arastehnia https://eitaa.com/joinchat/2783444993C792bec2f2c