شعر مرتضی امیری اسفندقه برای محمدعلی بهمنی هو مشترکِ موردِ نظر در دَسترَس نبود! گرفتم؛ دوباره؛ آه! دیشب جواب داد به من این شماره؛ آه! شاید که اشتباه گرفتم! چه ممکن است؟ خاموش بود باز؛ گرفتم دوباره؛ آه! اما نه! صفر نهصد و هفده دُرُست بود این گوش ماهی و صدف این گوشواره؛ آه! خَطِٓ جدیدِ شاعرِ عصرِ شماره چیست؟ خَطِ جدیدِ زمزمه یِ این هزاره؛ آه! خَطِ جدیدِ شاعرِ همزادِ فاصله خَطِ جدیدِ نیمه شبِ بی ستاره؛ آه! هرچه شماره بود گرفتم؛ نه! خَط نداد نه! این نهاد؛ هیچ ندارد گزاره؛ آه! شاید که محوِ خواندنِ شعر است بی دریغ در سالنِ مُجلٓلِ یک جشنواره؛ آه! شاید نه! غِرق داوریِ شعر هایِ ماست در مَنظرِ مُناظره؛ گرمِ نظاره؛ آه! با آن صدایِ مَخملی و گرم و مهربان تشریح می‌کند که چرا استعاره؛ آه! یا دل به عشق داده و گرم مغازله است در کارِ خیر؛ بی نظرِ استخاره؛ آه! شاید نه! باز؛ مشترکِ موردِ نظر جا مانده؛ بی ملاحظه؛ در یک اداره؛ آه! اما نه! صفر نُهصد و هفده سی و … تمام اما نه! این شماره… شماره… شماره… آه