#کارکرد_دعا#قاسم_کاکاییمگر نه آن است که هر که همنشین و همسخن معشوق شد این همنشینی و هم سخنی را به هر شکلی که باشد طول میدهد و دراز میکند.
مگر نه آن است که موسی وقتی کلیم الله شد در جواب خدا که سؤال کرد که:
«ما تلک بیمینک یا موسی؟»
به جای آن که یک کلمه بگوید که «عصا» شروع کرد به سخنرانی و سخن راندن که:
«این عصای من است که بر آن تکیه میکنم و با آن برای گوسفندانم برگ میتکانم و حاجتهای دیگر نیز به آن دارم»(طه/۱۷-۱۸).
اینجا عشق زبان موسی(ع) را گشوده و کلامش را دراز کرده است.
کارکرد دعا نیز همین است.
به قول مولانا:
همه جمال تو بینم چو چشم باز کنم
همه شراب تو نوشم چو لب فراز کنم
حرام دارم با مردمان سخن گفتن
و چون حدیث تو آید سخن دراز کنم
علی(ع) در دعای کمیل راه نیایش را، از گناهکاران روسیاه، تا دوستداران صادق خدا و تا عارفان بالله باز گذاشته است و از زبان همهی اینها خدا را میخواند:
«یا ولیالمؤمنین، یا غایة آمال العارفین، یا غیاثالمستغیثین، یا حبیب القلوب الصادقین و یا اله العالمین» (ای یاور و نگه دار مؤمنان، ای منتهای آرمان عارفان، ای فریادرسِ درماندگان، ای محبوب دلهای راستگویان و ای حیران کنندهی عالمیان)
در کتاب زبدة القصص آمده است که موسی(ع) خدا را خواند که؛
«یا اله العالمین!» جواب آمد که «لبیک»
سپس عرض کرد که؛
«یا اله المطیعین» باز هم جواب آمد که لبیک
و وقتی خدا را خواند که؛
«یا اله العاصین» (ای خدا گناهکاران)
سه بار جواب «لبیک» آمد!
دکتر قاسم کاکایی
روزنامه ایران
7 مهر ماه 1394
#انجمن_کادح