این مطلب برای نخستین بار به خواست آقای دکتر جلال خالقی مطلق در تاریخ 25 ژانویه 2025 در فضای مجازی منتشر می‌شود. خـوانـش شـناسه های « ام» ، « ات » ، « اش » در شاهـنامه در شاهـنامه، شـناسهء پـیـوسـتهء یکم کـس مفـرد « ام » دوبار به نـیاز قافـیه به خـوانـش گـویـشی آن « اُم » با « پاردُم » و « دهُـم »، و شـناسهء پـیـوسـتهء سـوّم کـس مفـرد « اش » هـفـت بار به خـوانـش گـویـشی آن « اِش » با مصدر شـیـنی بـسـته شـده اسـت ( بـرای مثال‌های آن > واج شـناسی شاهـنامه، ش 171، 179، 196؛ ی 8 ). بـرای « ات » مثالی نـدارم. ایـن مثال‌ها بـرخی از پـژوهـنـدگان را به ایـن تـصوّر کـشانـده اسـت که فـردوسی هـمه جا ایـن شـناسه‌ها را به گـونهء گـویـشی آنها به کار بـرده اسـت. ایـن نـظـر احـتمالی نـدارد : در کـتاب الأبـنـیه عـن حـقایـق الأدویه از مـوفّـق الـدّیـن مـنصور عـلی هـروی، به خـطّ عـلی بـن احـمـد اسـدی طـوسی، مـورّخ 447ق ( چاپ عکـسی ) و در کـتاب هـدایـة الـمـتـعـلّـمـیـن فی الـطّـب از ربـیـع بـن احـمـد... @anjomane_mihr