موسم گل ، دوره حُسن یک دو روز است در زمانه ای به دلارایی به عالم فسانه وی که ز تو ماند نکویی نشانه خاطر عاشقان را میازار خوش نباشد ز معشوقه آزار گر بسوزد شمعُ پروانه را با زبانه چون شود روز ، شمع و شب را نبینی نشانه می کنی صید مرغ بسته می زنی سنگ بر شکسته می کُشی با تیغ ستم یار خسته خسته دلان یکسره در خون نشسته خویشُ سوزی و بیگانه سازی نيستُ آيين عاشق نوازی تير عشقت ای که در سینه ی ما نشسته رحمتی کن بر دل عاشق زار خسته (شعر:وحید دستگردی)