به چای و قند به دعوای همسر و پسرم به نیمه‌ی پر لیوان خویش می‌نگرم اگر چه سنگ زدند و اگرچه صخره شدند به لطف خنده چنان رودخانه می‌گذرم همیشه در زدم و دیگران گذر کردند همیشه کوبه‌ام و تا همیشه پشت درم مرا دفاع‌نکرده قضاوتم کردند هنوز غنچه‌نداده زدند با تبرم…