افکـار زنـده

🍂🍃

#سوگ و #رهایی

زنی به من گفت «مادرم به سرطان مبتلا شده و دکترها نمی‌دونن و می‌میره. شاید دو روز دیگه شاید دو ماه دیگه. باید بهش بیشتر غذا بدم؟ دکتر می‌گه تأثیر زیادی نداره. برای زنده نگه داشتنش چی‌کار می‌تونم بکنم؟ پرستارها می‌گن باید اونو رها کنم. واقعا باید اونو رها کنم؟»

هنگامی که زمان مرگ عزیزان‌مان فرا می‌رسد، ما می‌خواهیم آن‌ها را زنده نگاه داریم. اما مرگ به هر حال فرا می‌رسد. ما نمی‌دانیم چه کاری می‌توانیم بکنیم زیرا هیچ چیز جلودار مرگ نیست. کتاب‌ها به ما می‌گویند باید رها کنیم، اما لازم نیست کسانی که دوست داریم را رها کنیم. تنها لازم است آن‌چه در حال رخ دادن است را بپذیریم.

هنگامی که مرگ را می‌پذیریم، رهاکردن به طور طبیعی اتفاق می‌افتد. درختان زمستان را می‌پذیرند، و برگ‌هایشان می‌ریزد.

مرگ برای گرفتن عزیزان‌مان به رهاکردن ما نیاز ندارد. ما چه چیزی را رها می‌کنیم؟ هنگامی که دست عزیزان خود را در دست می‌گیریم، جنبشی درونی در ما ایجاد می‌شود. زندگی آن‌ها، اشتیاق ما برای آن‌چه می‌توانست باشد همه و همه از میان دستان ما و دستان آن‌ها می‌لغزد و رها می‌شود. ما رها نمی‌کنیم، اما دستان سرد آن‌ها به ما می‌گویند که آن‌ها رها کرده‌اند و ما را دعوت می‌کنند به این‌که آن‌چه را که دیگر در دست نداریم رها کنیم. آن‌ها به مرگ گوش داده‌اند، آیا ما می‌توانیم به دستان آن‌ها گوش دهیم؟

چیزی که قبلا نبوده است، اکنون نمی‌تواند باشد. در مدتی که عزیزان‌مان نفس می‌کشیدند، ما به آینده امیدوار بودیم. اما با مرگ آن‌ها امید ما نیز مرد. لازم نیست آن‌ها را رها کنیم، آن‌ها همیشه در قلب ما جای دارند. اشک‌هایی که می‌ریزیم و ناله‌هایی که سر می‌دهیم یادآور توانایی ما برای عشق ورزیدن‌اند، توانایی‌ای که پس از مرگ عزیزان‌مان نیز ادامه می‌یابد.

با تسلیم شدن به واقعیت، با حقایق روبه‌رو می‌شویم. انکار ما در جنگ علیه آن‌چه هست، شکست می‌خورد. لازم نیست کاری بکنیم و روش آرمانی‌ای برای بودن وجود ندارد.

ما رودهای سوگ‌ایم با مسیری پیش‌بینی‌ناپذیر که آن‌قدر می‌خروشیم تا سوگواری‌مان در اقیانوس پذیرفتن آرام گیرد.

ما نمی‌توانیم تغییری در این جریان ایجاد کنیم، زیرا خود این جریان هستیم. همین‌طور که به سوی بودمان جاری می‌شویم و به سکون و آرامش می‌رسیم، در خواهیم یافت که آخرین هدیه‌ی عزیز از دست رفته‌ی ما همین دعوت به پذیرش است.


#جان_فردریکسون، برگرفته از کتاب دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم.

ما رودهای سوگ‌ایم با مسیری پیش‌بینی‌ناپذیر که آن‌قدر می‌خروشیم تا سوگواری‌مان در اقیانوس پذیرفتن آرام گیرد. ما نمی‌توانیم تغییری در این جریان ایجاد کنیم، زیرا خود این جریان هستیم.


#جان_فردریکسون، برگرفته از کتاب دروغ‌هایی که به خود می‌گوییم.

هر یک از دروغ‌های که به خود می‌گوییم به شیوه‌ای ویرانگر خودشان رنج می‌آفرینند که به اشکال گوناگونی به کوری می‌انجامد.

#دروغ‌هایی_که_به_خود‌_می‌گوییم.
#جان_فردریکسون


🍂🌹 @Afkarezendeh

🍃🍂

💠 #چرا_رنج_می‌کشیم

درمانگران شناختی می‌گویند به خاطر شناخت‌های غیرانطباقی‌ست که رنج می‌کشیم. درمانگران معطوف به هیجان می‌گویند به خاطر احساسات اجتناب شده است که دچار رنج می‌شویم. روانکاوان می‌گویند به علت تعارضات حل نشده و واکنش‌های انتقالی در روابط است که دچار رنج می‌شویم. طبیبان بدن می‌گویند رنج می‌کشیم، چون گرایش به اعمال انطباقی در بدن منجمد شده است. رفتاردرمانگران می‌گویند به‌دلیل مجموعه‌ای از رفتارهای غیرانطباقی‌ست که دچار رنج می‌شویم. درمانگران ذهن‌آگاهی می‌گویند به این خاطر رنج می‌کشیم که قادر نيستيم، در هر لحظه، به تجربه‌مان توجه کنیم. و بودا گفت: «رنج می‌بريم چون در برابر واقعیت مقاومت می‌کنیم.»

در زندگی درد اجتناب ناپذیر است. کسانی را که دوست داریم خواهند مرد و هرچه را که داریم از دست خواهیم داد. چه قبل از مرگ چه در لحظه‌ی مرگ. عاشق هر که باشيم، روزی، به علت مرگ یا ترک او را از دست خواهیم داد. این است که دو نوع قلب داریم قلب‌های تهی و قلب‌های عاشق. شهامت می‌خواهد که با فقدان‌های اجتناب‌ناپذیر مواجه شویم و با این وجود، باز هم عاشق و پذیرای زندگی بمانیم.

واقعیت فقدان و یاس در بطن هر رابطه‌ای تنیده شده است. هر یک از ما، در زندگی، از هر کس چیزی می‌خواهیم. با این حال، کسانی که دوست‌شان داریم می‌توانند یکی از این سه کار را انجام دهند: وفای به‌عهد، درنگ، دل شکستن. نمی‌شود که آن‌ها همیشه همان چیزی را بخواهند که ما می‌خواهیم و حتی اگر بخواهند چیزی را که ما می‌خواهیم به ما بدهند شاید توانش را نداشته باشند. تعارض امیال و واقعیت در ذات وجودی انسان ریشه دارد.

#بودا: «رابطه‌ی ما با امیال منبع رنج است.» میل به داشتن چیزی که نمی‌توانیم داشته باشیم، چیزی که در واقعیت وجود ندارد باعث رنج‌مان می‌شود. وقتی اميال‌مان با واقعیت برخورد می‌فهمیم مردم چیزی را که ما می‌خواهیم نمی‌خواهند، آن‌ها نمی‌توانند همیشه چیزی را که ما می‌خواهیم به ما بدهند و خیال ما با واقعیت فرق می‌کند.

درد ناشی از فقدان، ناخوشی و مرگ غیرقابل اجتناب است، اما رنج ناشی از دفاع‌های‌مان به انتخاب ما بستگی دارد. یعنی مقاومت ما در برابر آن‌چه وجود دارد، مولد و نشانه‌ی مشکلات‌مان است.

📒 #هم‌آفرینی_تغییر
🖊 #جان_فردریکسون

🍂🌹 @Afkarezendeh

درد ناشی از فقدان، ناخوشی و مرگ غیرقابل اجتناب است، اما رنج ناشی از دفاع‌های‌مان به انتخاب ما بستگی دارد. مقاومت ما در برابر آن‌چه وجود دارد، مولد و نشانه‌ی مشکلات‌مان است.

#جان_فردریکسون