آدم دوپا «اما هیچکس با داشتن دیگری واجدِ ویژگی‌های او یا صاحب داشته‌هایش نمی‌شود. این را چه زمانی می‌فهمیم؟ زمانی که برای آن ویژگی‌ِ او از عمر، روان و تن‌مان هزینه می‌کنیم، اما می‌بینیم این اوست که به این چیزها شناخته می‌شود و نه ما؛ در نهایت این او است که استاد دانشگاه است، مدیر فلان جا است، آن هنرمند شناخته شده است؛ آن آدم خوشنام است و.... و زمانی می‌فهمیم که از او جدا می‌شویم و او همه آنچه را که ساخته با خودش می‌برد و از همه آن ویژگی‌های «ما» چیزی را برای «من» باقی نمی‌ماند.»* یاداشت دکتر محمود مقدسی را خواندم، بسیار زیبا همه چیز را روان و کامل بیان کرده. قسمتی از آن را برداشتم و در یاداشت امروزم گذاشتم من خودم شاهد همچین اتفاقاتی بوده‌ام، نه تنها در زوج‌ها بلکه در فرزند، خواهر، برادر و.... یک وقتی عمر خود را فدای دیگری می‌کنی و فرقی بین من و ما نمی‌بینی، احساس می‌کنی اگر او موفق شود در واقع خودت موفق شدی، او را از وجود خودت می‌دانی؛ در طول مسیر رشد، خیلی خوب همراهی‌اش کردی، و او را تا جایی که توانستی یاری کردی، اما او همه را از آن خود می،داند و خود را مدیون تو نمی‌بیند، تویی که برایش جان کندی و عمرت را پای موفقیت‌هایش گذاشتی، نه می‌بیند و نه درک می‌کند، در نهایت وصله‌ی ناجور و آویز او می‌شوی. آدم‌های دوپا موجودات عجیبی هستند، روی هیچ آدمی نمی‌شود حساب کرد؛ هر آدمی می‌تواند فقط روی خودش حساب کند، این‌گونه کسی سرش بی‌کلاه نمی‌ماند. از این رو نباید معطل و دل‌خوش داشته‌ها دیگری (ما) باشیم، باید به ویژگی‌ها و داشته‌ها خود (من) ببالیم. کم نیستند خانم‌ها‌ و آقایانی که چوب «ما» را خورده‌اند. تمام هستی خود را برای رشد و پیشرفت فرزندان و یا همسر خود گذاشته‌اند، ولی خود همان آدم اول باقی مانده‌است. #یادداشت هدیه بیگلری *دکتر محمود مقدسی @Heydebiglariiii