روزی می‌آیی به دیدنم. با چشمانی اشکی و لبهایی که به لبخند نمیروند. با نگاهی سرشار از غم و شرمساری. آن‌روز، به یاد می‌آوری و با خود میگویی چندین بار قلبش را شکاندم و دم نزد؟, چندین بار ضربه خورد و لبخند زد؟ آری زیباترین اتفاق، تو می‌آیی به دیدنم، و با دیدن نامم بر روی سنگی تیره رنگ، با تاریخی که برای مدتی پیش است، بر روی زانوهایت، روی زمینی که برایت خاک هایش را پاک کرده ام و مینشینی. اما.. میشود اشکهایت را بر روی خاکم نریزی؟ تحمل دردش را ندارم. با لبخند بیا و با لبخند برو، و طوری ترکم کن که گویی منی وجود نداشته.