رسول‌الله صلوات‌الله‌علیه‌وآله فرمود:  النظر فی وجه علیٍ عبادة. در واقع آن‌روز، علی‌بن ابی‌طالب بود.  اگر زمان حسن و حسین علیهمالسلام بود، شاید می‌فرمود: النظر فی وجه  الحسن  عبادة و  فی وجه الحسین عبادة  ... و نیز فرمود: النظر فی المصحف عبادة!  پس  در واقع: النظر فی وجه الامام عبادة . حال چه امام اکبر و ثقل اکبر، حضرت قرآن باشد و چه امام کبیر، حضرت علی و حضرات ائمه! چون اینجا «زیارت» چهره نورانی حضرت امام هم حاصل می‌شود، این است که فرمودند قرائت قرآن از روی مصحف بهتر از قرائت از حفظ است و تلاوت قرآن در واقع زیارت صورت و وجه حضرت قرآن است. القرآن مع علی و علی مع القرآن هم موید همین معناست که هر دو یکی هستند و زیارت صورتشان عبادت است.  با خواندن احادیث و گفته‌ها و نیز سیره ائمه، حداکثر سواد و فضل آدم زیاد می‌شود و مطالب، در«مغز» جایگزین و جایگیر می شود، اما در زیارت امام، همان مطالب نورانی شده و در «قلب» وارد و مستقر می‌شود. مطالب وارد شده به مغز، می‌تواند فراموش شود و حتی برای مخالف، به شناخت بیشتر امام و یافتن راه‌های بهتر زدن ضربه به او منجر شود!  که فرمود: ولا یزید الظالمین الا خسارا. اما مطالب منور و نورانی شده، وجود را روشن و نورانی میکند! در مورد امام اکبر حضرت قرآن نیز همین طور است. فرق  دشمنان با مؤمنان در این است که دشمنان قرآن را «مطالعه» می‌کنند،اما مومنان آن را «تلاوت» می‌نمایند. 🖋 ع.معاف ▪️ @Tasbihat_ir