اگرچه تیغ ِ اجل بیگنه فراوان کُشت
خَدنگ ناز تو هر دم هزار چندان کشت
به خاک رقصکنان میروم که غمزهی دوست
اگرچه کشت مرا، همچو صبح خندان کشت
ز روز ِ عمر فزون، روز ِ حشر طی کردم
ز بس که وصل توأم زنده کرد و هجران کشت
چمن ز نوحه بیاسا که حشر نزدیک است
بهار زنده کند هر کـرا زمستان کشت
شهیدِ زهر نِیَم کان سپهر ِ خضر لباس
مرا به تیغ تو یعنی به آب حیوان کشت
به حرف ِ تلخ، زبان از پی فِسردن مَبُر
مساز رنجه که آتش به زهر نتوان کشت
به صحن کعبه مرا کُـشته عشق در عهدی
که بیگنه نتوان شمع در شبستان کشت
به خواب کُـشته فلک عاجزی چو «طالب» را
گمانش اینکه مگر رستمی به میدان کشت
◽️غزل ۱۸۸ دیوان طالب آملی
🎼 تکنوازی سه تار: استاد بهداد بابایی
🎤 خوانش: بانو پری ساتکنی
◽️منبع:
@satkani🌸 نخستین کانال تخصصی شعرهای طالب آملی
@TaalebAmoli