Hard Coding به معنای استفاده از مقادیر ثابت و تعریف‌شده درون کد یک برنامه، به‌جای استفاده از ورودی‌های داینامیک، متغیرها یا منابع خارجی (مثل فایل‌های کانفیگ یا پایگاه‌های داده). در این روش، مقادیر به‌صورت مستقیم در کد قرار می‌گیرند و برای تغییر آنها نیاز به ویرایش دستی کد است. مثال ساده:

# Hard coded example
deposit = 0.1 
price = 100
final_price = price + (price * deposit)
print(final_price)

مزایای Hard Coding 1. سادگی اولیه: کدنویسی سریع‌تر و آسان‌تر است، زیرا نیازی به ایجاد ساختارهای پیچیده برای مدیریت مقادیر نیست. 2. کاهش پیچیدگی در پروژه‌های کوچک: در برنامه‌های کوچک و ساده، ممکن است نیازی به طراحی سیستم‌های دینامیک برای مدیریت مقادیر نباشد. 3. کاهش وابستگی به منابع خارجی: در صورت hard coding، نیازی به مدیریت فایل‌های پیکربندی، پایگاه داده یا ورودی‌های خارجی وجود ندارد. معایب Hard Coding 1. کاهش انعطاف‌پذیری: تغییر مقادیر ثابت نیازمند تغییر کد منبع و بازنویسی یا بازسازی برنامه است، که می‌تواند زمان‌بر باشد. 2. نگهداری سخت‌تر: در برنامه‌های بزرگ، مدیریت مقادیر hard coded دشوار است و می‌تواند باعث افزایش احتمال بروز خطا شود. 3. محدودیت در تنظیمات داینامیک: برنامه‌های مبتنی بر hard coding نمی‌توانند به راحتی خود را با شرایط یا محیط‌های مختلف سازگار کنند. جایگزین‌ها برای Hard Coding 1. استفاده از فایل‌های تنظیمات (Config Files): ذخیره مقادیر در فایل‌های خارجی مانند JSON`، `YAML`، یا `INI. 2. دیتابیس: استفاده از دیتابیس برای مدیریت مقادیر پویا. 3. متغیرهای محیطی (Environment Variables): استفاده از متغیرهای سیستم‌عامل برای ذخیره مقادیر حساس مانند secret key. 4. ورودی‌های پویا از کاربر: گرفتن مقادیر از کاربر به‌صورت runtime. متغیر هایی که حساس نیستند بهتره براشون fallback تعریف کنیم. برای مثال اول چک بشه اگه بصورت دستی داخل کانفیگ مقداری براشون ست شده، از اونجا بخونه ولی اگه نبود با مقدار پیشفرض کار کنه و اروری نده. تا برناممون برای استفاده راحت تر باشه و برای شخصی سازی هم دستمون رو باز بذاره. #hard_coding @Syntax_fa