در سال ۱۸۰۹، بتینا به گوته نوشت-'تمایل شدیدی دارم که شما را برای همیشه دوست بدارم.'در این جمله، چیزی فراتر از عشق نهفته است.کلمه‌های 'تمایل' و 'همیشه' از عشق مهم‌ترند؛ چرا که آنچه میانشان بود، تنها عشق نبود، بلکه تمنای جاودانگی بود، آرزوی ماندن در زمانی بی پایان.