@SocialSciences1یک جامعهشناس در
گفتگو با آفتاب یزد مطرح کرد
🔕زنگ خطر
🔴 #فقدان_گفتگو_در_خانواده_های_ایرانی◀️آفتاب یزد- سارا علایی: فرقی نمی کند در خانه و نزد خانواده باشیم یا در مدرسه و دانشگاه یا خیابان و مترو و اتوبوس یا سرمان در گوشی فرو رفته یا غرق در افکارمان هستیم و اگر هم در حال
گفتگو باشیم گفتگوهایمان حول محور خاصی نمیچرخد و در حد تعریف کردن جک یا صحبت از فلان هنرپیشه و مدل مو، مسابقه فوتبال و نالیدن از شرایط بغرنج اقتصادی است و در این میان آنچه به شدت جایش خالی است فعلی است به نام گفتگوکردن؛ اقدامی که گویی ایرانی جماعت با آن بیگانهاند در حالی که به شدت نبودش احساس میشود؛ موضوعی که باعث شده همواره صحبتهایمان با دوست و آشنا و حتی اعضای خانواده در بهترین حالت شکل نگیرد و در بدترین شکل به دعوا و خشونت کلامی و درگیری منتهی شود؛ اینجاست که باید زنگهای هشدار و خطر به صدا درآید؛ آسیب همهگیری که یک جامعهشناس در
گفتگو با آفتاب یزد از دلیل اصلی آن صحبت میکند.
◀️ مصطفی آب روشن درباره نامانوس بودن ایرانیها با تاکید بر اینکه یکی از خصلتهای ما ایرانیها این است که اهل
گفتگو نیستیم، به آفتاب یزد میگوید: بهتر بگویم توان
گفتگو نداریم و اگر هم گفتگویی شکل بگیرد تمام تلاشمان را به کار میگیریم تا خودمان را به اثبات برسانیم و به هر قیمتی در بحث برنده شویم. در خانوادههای ایرانی آنچه را که
گفتگو تعریف میکنیم، می توان در حد رد و بدل شدن نوعی اطلاعات خام یا اتفاقات روزمره تلقی کرد در حالی که
گفتگو در ذات خودش نوعی تعامل فعالانه و دو سویه را می طلبد که با تجزیه و تحلیل یک مسئله ما به تراز بالاتری از آگاهی می رسیم یا لااقل نسبت به آن اطلاعات دانش بیشتری کسب می کنیم. این جامعه شناس میافزاید: کمتر خانواده ای را سراغ دارم که یکی از اعضای آن کتابی را مطالعه کند و بخواهد درباره محتوای آن با خانواده اش صحبت کند یا یکی از فیلمهای سینما را ببیند و بتواند در کنار خانواده به نقد و بررسی آن فیلم بپردازد بهتر است.
◀️ بدانید که
#میانگین_گفتگو بین اعضای خانواده در ایران
#15_دقیقه است و عموما این زمان اندک هم به صحبت درباره مسائل اقتصادی خانواده سپری می شود که این واقعیت تلخ را می توان به عنوان زنگ خطری برای نظام اجتماعی تلقی کرد.
@SocialSciences1◀️وی با اشاره به پژوهشی در این زمینه میگوید: در پژوهشی که با موضوع«وقتی خانمها دور هم می نشینند درباره چه چیزی صحبت می کنند؟»صورت گرفت، نشان داده شده که در این گفتگوها اطلاعاتی درباره مد،آرایش و وسایل خانه مطرح شده و صحبتی در رابطه با مسائل اساسی زندگی نشده است؛ در واقع به جای
گفتگو شاهد رد وبدل شدن یکسری اطلاعات هستیم که هیچ کدام از اینها کمکی به یادگیری مهارتهای زندگی یا حل مسائل خانوادگی نمی کند. این عضو انجمن جامعه شناسی خاطرنشان میکند: خانواده بهعنوان مهم ترین نهاد اجتماعی تبلور و انعکاس جامعه است و بخشی از اجزا و مشخصههای جامعه را در خود جای داده است وقتی ما در خانواده
گفتگو نداریم می توانیم به این نتیجه برسیم که در جامعه هم
گفتگو به معنی اصلی خودش وجود ندارد یعنی اگر خوب تامل کنیم در می یابیم که ارتباطی بین کارگر و کارفرما یا رئیس و مرئوس وجود ندارد و اگر هم وجود داشته باشد در حد بخشنامه است. آبروشن با بیان اینکه اگر به شیوههای درسی مدارس نگاهی بیندازیم در آنجا هم خواهیم دید که یا معلم محور است یا کتاب محور، اظهار میکند: با نیم نگاهی به محیط دانشگاهی پی می بریم که نوعی استاد محوری حاکم بوده یا جزوات دانشگاهی ارتباط اصلی میان استاد و دانشجو را شکل می دهد، بنابراین مشاهده می کنیم که کلا
گفتگو در جامعه کمتر اتفاق می افتد .
◀️ این جامعهشناس میافزاید: در واقع وقتی
#فرهنگ_کتابخوانی در جامعه وجود نداشته باشد چگونه می توانیم تفکر و تجزیه و تحلیل در
گفتگو را یاد بگیریم؛ بهعبارتی
گفتگو در هر زمینهای احتیاج به دانایی و آگاهی دارد و بر همین اساس است که ما ایرانیها در پله اول
گفتگو یعنی همان رد و بدل کردن
#اطلاعات_سطحی مانده ایم. وی تاکید میکند: با واکاوی و تحلیل محتوا در شبکههای اجتماعی درمییابیم که اکثر کاربران ایرانی در دنیای مجازی تنها ابزاری برای انتقال دادهها هستند و کمتر کسی به تولید محتوا و
گفتگو می پردازد. ادامه در لینک زیر....
👥کانال علوم اجتماعی
👥⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️⬇️@SocialSciences1🗞منبع روزنامه آفتاب یزد، 29 اردیبهشت، گزارش کامل
🔰http://aftabeyazd.ir/?newsid=37027