با درود گرانی دارو و امکان نداشتن خریدِ دارو برای بازنشستگان تامین اجتماعی! تحمیل فشار بیشتر بر گردۀ بازنشستگان تامین اجتماعی  شرایطی را ایجاد کرده است که عملاً امکان خرید دارو را از آنان سلب کرده است. در بودجۀ سال آینده اعتبار اختصاص یافته برای واردات کالاهای اساسی و دارو حدود بیست درصد کاهش یافته است.  کاسته شدن ۳ میلیارد دلار از ارز اختصاص یافته به واردات، افزایش یافتن نرخ ارز ترجیحی همپای افزایش نرخ تورم، و آزاد ساختن بهای حامل‌های انرژی و از همه مهم‌تر برق، قیمت اقلام اساسی زندگی آحاد ملت ایران و به ویژه بازنشستگان ،خصوصاً غذا و دارو را بالاتر خواهد برد. محمدرضا ظفرقندی، وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، پنج‌شنبه ۸ آذرماه ۱۴۰۳، در مصاحبه‌ای اعلام کرد: “ارز ترجیحی دارو از سال آینده حذف خواهد شد و وزارت بهداشت در حال آماده سازی برنامه‌های لازم برای این تغییر است.”  با حذف ارز دولتیِ دارو، قطعاً قیمت دارو برای مصرف‌کننده به‌میزانی قابل توجه افزایش خواهد یافت و وقتی دولت هم ارز ترجیحی را در بودجه سال بعد حذف کند، چطور قرار است “برنامه‌های مدیریتی” داشته باشد؟ چرخه دارو، از واردات گرفته تا تولید آن در داخل کشور، با ارز آزاد به‌گردش درمی‌آید و آنچه به دست مردم می‌رسد با افزایش سرسام‌آور قیمت همراه خواهد بود. از طرف دیگر، خروج بسیاری از داروها از شمول بیمهٔ پایه هزینۀ اضافی‌ای دیگر بر گردن زحمتکشان گذاشته است. تأسف‌بار اینجاست که حتی بیمۀ تکمیلی نیز پول این داروها را پرداخت نمی‌کند و کارگر و بازنشسته باید علاوه بر پرداخت هزینۀ بیمۀ پایه و نیز بیمۀ تکمیلی هزینۀ دارو را هم پرداخت کند. کسانی که به‌علت بیماری مجبورند مرتب دارو مصرف کنند از این جهت در شرایطی بسیار سخت بسر می‌برند. بیماران مبتلایان به بیماری‌های دیابت، قلب، فشارخون، کلیه، کبد، و چربی خون، یا بیماران خونی یا سرطانی از جملۀ این کسان هستند. برای مثال، یکی از بازنشستگان در مصاحبه با خبرگزاری ایلنا می‌گوید هر دو ماه و نیم فقط ۳ میلیون تومان خرج دوای بیماری دیابتش می‌کند. او می‌گوید: “من بابت دیابت هر دو ماه و نیم، ۳ میلیون و ۴۰۰ هزار تومان پول دارو می‌دهم که از این مبلغ فقط ۴۰۰ هزار تومانِ آن را بیمه پایه می‌دهد؛ بیمهٔ تکمیلی ریالی برای دارو نمی‌دهد؛ در واقع منِ بازنشسته با وجود داشتن بیمهٔ پایه تأمین اجتماعی و بیمهٔ تکمیلی، هر دو ماه و نیم، فقط ۳ میلیون تومان پول داروهای دیابت می‌دهم!” وی همان‌جا اضافه می‌کند: “یکی از نزدیکان ما، سرطان دارد؛ قیمت داروی خارجی شیمی‌درمانی بیشتر از ۶۰ میلیون تومان است؛ نمونه داخلی این دارو ۱۸ میلیون تومان قیمت دارد؛ آشنای ما، ۹ میلیون تومان حقوق می‌گیرد، با این حقوق همان داروی ایرانی را هم نمی‌تواند بخرد؛ این خانم یک خانه کوچک ۵۰ متری دارد؛ برای اینکه زنده بماند باید این خانه را بفروشد تا بتواند داروهای سرطان بخرد؛ خوب است بدانید، این خانمِ بازنشسته بیمهٔ پایه و تکمیلی هم دارد، اما هیچ‌کدام به‌دردش نمی‌خورند!” این است وضعیت بازنشستگانی که پس از سی سال کار و زحمت امکان تهیۀ دارو را نیز ندارند. این است سیمای  هیئت امنای سازمان تامین اجتماعی و کانون عالی بازنشستگان تامین اجتماعی   و سازمان تامین اجتماعی که با قرارداد با بیمه آتیه سازان حافظ  ، که آن‌همه درباره‌اش هیاهو می‌کنند . مشکل تهیهٔ دارو نیز به‌علت تحریم و نبودن سازوکار توزیع مناسب توسط دستگاه‌های اجرائی مشکلی است مضاعف. در هیچ‌یک از روستاها دسترسی به داروهای موردنیاز ممکن نیست و برای تهیه آن فرسنگ‌ها راه را به‌سختی باید طی کرد تا شاید به آن‌ها بتوان دسترسی پیدا کرد. اعضاء تالار « گفتگو، تبادل و تفاهم» قرار گرفتن تولید، واردات، و توزیع دارو در دست  دولت را خواهان است و درضمن معتقد است برای پایان دادن به نابرابری در دسترسی به دارو به تمرکز عمده‌فروشی دارو در دست بخش خصوصی باید پایان داده شود و دارو زیر نظارت دولت در اختیار همگان قرار گیرد. از طرفی بیمۀ همگانی می‌باید تمامی هزینۀ دارو و درمان را پرداخت کند. آریوبرزن کیان ۱۴۰۳،۱۰،۰۴ #درمان_رایگان_حق_همگان #دست_بخش_خصوصی_ازدرمان_کوتاه @Shbazneshasteganir