محمد کریم آسایش، کنشگر و پژوهشگر شهری در یادداشتی به توصیف فضاهای شهری تهران پرداخته است که بخشهایی از این یادداشت در این پست مرور شده است
🔻فضاهای عمومی یک فضاهای خاص نشانگذاری شده در شهر نیستند(مگر فقط دکور و ویترینی از فضای عمومی را جدا از کارگاه ساختمانیِ شهر مدنظر داشته باشیم) بلکه پیادهروها، کوچهها، خیابانها، خردهفضاهای محلی، اینها همه فضاهای عمومی شهری هستند و برای مثال
#شناسایی و بهسازی فضاهای بیدفاع،
#ناامن و نقاط کور که در بند 2 ماده 69 برنامه سوم شهرداری آمده است، اقدامی در جهت گسترش و تقویت فضاهای عمومی است و اتفاقا به دلیل خصلت عمدتا محلیتر آن، یک اقدام پایهای است.
🔻درگذشته طرحی وجود داشت و در مناطقی از تهران اجرا شد تحت عنوان«طرح کاهش خطرپذیری فضاهای شهری برای بانوان» که به صورت مشارکتی توسط زنان محله، این فضاها و نقاط بیدفاع و ناامن شناسایی میشد، عوامل ایجاد مخاطره در فضاهای شهری برای زنان کشف میشد و در نهایت به شکلی مشارکتی، طرحهایی برای حل آنها طراحی و در حدی که اعتبار تخصیص مییافت یا امکان جذب حمایتهای مالی بود، اجرا نیز میشد که اکنون نیز میتوان از ظرفیت آن برای تحقق همین بند 2 ماده 69 برنامه سوم شهرداری در راستای دستیابی به شهر امن بهره برد.
وی اشاره کرد: به شهرداری تهران توصیه میشود که
#تغییر برای گسترش
#فضاهای_عمومی را از
#پایین و سطح خرد و محلی و با تأکید بر محلات کم برخوردار و آسیب دیده آغاز کند تا پروژههای بزرگ مانند پلازاهای شهری.
🔻حسن این مسیر در تأمین عدالت اجتماعی و فضایی، کاهش آسیبهای اجتماعی و ارتقای امنیت و ایجاد پشتوانههای اجتماعی و محلی برای رویکرد
#انسانمحور در شهر است و در سطح شهری، بیشتر به مناسبسازی فضاها و بازگرداندن آن به عموم تمرکز کند(نظیر گشایش نردههای چهارراه ولیعصر، فاطمی و دهها فضای عمومیِ انسداد یافته در شهر).
@Shahr_Zananمتن کامل یادداشت
👇:
https://bit.ly/2TukSko