✍🏻سنا شاه‌نظری
در ۶ دی ۹۶، هنگامی که
ویدا موحد روسری سفیدش را بر سر چوب زد و با نگاهی مصمم آن را در خیابان انقلاب به اهتزاز درآورد، کمتر کسی فکر می‌کرد آغازگر خیزشی تحت عنوان «دختران خیابان انقلاب» باشد. خیزشی که بعدها نرگس حسینی، اعظم جنگروی، شاپرک شجری‌زاده و بسیاری دیگر نیز به آن پیوستند. سکوت این زن و عادی جلوه دادن این صحنه همان پیام اوست؛ که چگونه شمایل عادی زنان از جامعه به طور کامل حذف شده و حق پوشش اختیاری به رویایی دست‌نیافتنی بدل شده است.
در ۲۲ تیر ۱۴۰۱ اما، اتفاقی که در یکی از خطوط بی‌آر‌تی تهران رخ داد نه رنگ و بویی از اعتراضی نمادین و نه آشوبی علیه خویشتن را به دنبال داشت. سپیده رشنو، داستان‌نویس جوانی بود که مانند بسیاری دیگر از زنان در اعتراض به حجاب اجباری از این قانون تبعیض‌آمیز نافرمانی می‌کرد و صرفاً با نشان دادن جلوه‌ای عادی از یک زندگی روزمره، نه تنها حکومت، بلکه جامعهٔ مردسالار را نیز به مبارزه می‌طلبید./نشریه فروغ
به یاد
#ویدا_موحد@Shahr_Zanan
Iran
