#راز_آفرینش از نگاه شاهنامه ۶- پیدایی گیاه بر بنیاد گفتار شاهنامه، نیاکان خردورز به درستی می‌دانستند که زمین از خود روشنی ندارد و با پرتوی که از خورشید و ستارگان بر آن می‌تابد روشن می‌شود! زمین را بلندی نبُد جایگاه، یکی مرکزی تیره بود و سیاه! ستاره به سربَر شگفتی نمود، به خاک‌اندرون روشنایی فزود! دیدیم(اینجا) که خردورزان ایران کهن چنین انگاشتند که با روییدن کوهها از زمین و بالیدن آنها، آبخان‌ها نیز در تراز بالاتر جایگیر شده و این پدیده مایه روان شدن آب از چشمه‌ها در کوهپایه‌ها و روان شدن آبها زمینه‌ساز روییدن گیاهان است! ببالید کوه، آبها بردمید؛ سر رستنی سوی بالا کشید! نیاکان ما در روزگارانی دیر، نیک می‌دانستند که ابرها خود از زمین و از آب بر می‌خیزند و از بارش ابر است که گیاهان می‌رویند! همی بر شد ابر و فرود آمد آب؛ همی گشت گرد زمین آفتاب! گیاهان می‌رویند و می‌بالند و دانه می‌ریزند و باز می‌رویند! جز این نیرویی ندارند و نمی‌توانند چون جنبندگان از جایی به جایی روند! گیا رُست با چند گونه درخت؛ به زیر اندر آمد سرانشان ز بخت! ببالد، ندارد جز این نیرُوْی؛ نپوید چو پویندگان هر سُوْی! @ShahnamehToosi