#دیو_در_شاهنامه دو - دگرگونی پرمانۀ #دیو با پیدایی زرتشت ۱. آریاییان از دیرباز نیکوی و بدی را دو بنیاد هستی می‌دانستند و بر این باور بودند که گیتاییان در یک سوی هستومندهای نیکوکارند که به آدمی خوشی می‌رسانند و در دیگرسوی هستومندهای زشتکارند که سرچشمۀ بدی‌ها و با دستۀ نخست در ستیزند. این دوگانه باوری (ثنویت) به بخش شدن ایزدان به دو گروهِ «اهورا» و «اهریمن» نیز انجامید! ۲. تا پیش از جداشدن دو تیرۀ هند و ایرانی از یکدیگر، در باورهای آریاییان، ایزدان دو دسته بودند! گروهی را «دیو» و گروه دیگر را «اسورا» یا «اهورا» می‌خواندند. تا پیش از جدایی تیره هندی ، «اهورایان» ایزدان زشتکار و «دیوان» ایزدان نیکوکار دانسته می‌شدند! ۳. پس از جدایی تیره هندی و بویژه پس از زرتشت در ایران، آرام آرام باور کهن آریاییان دگرگون شد و زان سپس در ایران، اهورایان نیک‌رفتار و دیوان پلید و زشت‌رفتار (اهرمن) انگاشته شدند! ولی در هند، دیوان همچنان دوست‌داشتنی ماندند! ۴. در شاهنامه، پَرمانۀ پس از زرتشت چیره است و دیو، بیشتر پلید و اهریمنی شناسانده می‌شود! پَرمانه(مفهوم)های #دیو در شاهنامه را واخواهیم کافت! https://t.center/ShahnamehToosi