@selseleyemoyedost#مرگی_در_تداوم_زندگی در برخی از منابع تاریخی شیعه تلاش شده تا شهادت امام حسین به صورت تقدیری و جبری توصیف شود، گونه ای که
#حسین (ع) از پیش میدانست که باید قربانی شود و خونش به زمین ریخته شود. چنین تصویری از حادثه عاشور ضمن آنکه به لحاظ اسناد تاریخی ضعیف و غیر قابل اعتماد است، عقلانیت این واقعه را کاملا نفی کرده و بستر سوء استفاده های بسیاری از مداحان و روضه خوانان و البته حاکمانی که از بیداری انسانها نگران می شوند را فراهم می سازد و پیام
عاشورا را در همان کربلا دفن میکند.
واقعیت این است که خروج
#امام_حسین از مدینه نه حرکت برای افتادن در دام مرگ که از قضا برای گریز از مرگ بود، زیرا این شهر بزرگ معنوی به دلیل تسلط حاکمان فاسد دیگر سرزمین امنی برای حسین نبود و ماندن در آن فضا یا میبایست همراه با پذیرش ذلت و درماندگی باشد و یا مرگی خاموش و بی پیغام در پی ترور امام حسین باشد.
امام از مدینه میگریزد تا تن به خفت و خاری همنشینی با ظالمان را ندهد و در جستجوی زندگی باشد، ولی زندگی با معیارهای انسانی، تامین حقوق و آزادیهای فردی، زندگی با آهنگ عدالت و رفتار از روی انصاف و انسانیت.
گرچه حسین (ع) از مرگ نمیهراسید ولی به روی زندگی لبخند میزد و از آن استقبال میکرد، زیرا زندگی بر روی این کره خاکی تنها فرصت شکوفایی نفس و پرورش عقل و تهذیب دل است و پس از مرگ هیچ فرصتی برای جبران کاستی های عقلانی و اخلاقی برای انسان نیست.
کسی که در این جهان بدبختی و نکبت را بپذیرد، در آن جهان نیز بدبخت و سربهزیر حاضر خواهد شد و کسی که در آن سو بهشت را جستجو میکند، در این سو باید با وجدان اخلاقی شریف و عزیز زندگی کند.
حسین در پی زندگیست، تا از فرصت آن روح خود را با والایی بیاراید و سرفرازی را تجربه کند، چرا که خدای حسین انسان آزاد و سربلند را دوست دارد و از تحقیر و فرومایگی انسان بیزار است.
او زبیا و درخشان به آغوش مرگ افتاد تا نشان دهد که زیبا و درخشان زیست و هرگز از شخصیت گرانبهای خویش عقب نشینی نکرد.
بخشی از سخنرانی
#دکتر_ناصر_مهدوی در روز
#عاشورا⭕️⭕️