آدم‌ها غالبا بعد از تصاحب، رمقی برای نگه‌داری ندارند. این را سال‌ها پیش در زندگی خودم تجربه کردم، و مدت‌هاست در زندگی بسیاری از زوج های اطرافم می‌بینم. حتی تازه عاشق هایی که به هم می‌رسند و هنوز رابطه‌شان اسم قانونی پیدا نکرده، به تکرار و ملال می‌رسند و .... چنان که بارها گفته‌ام نگاه جنسیتی ندارم. پس نمی‌خواهم بگویم مردها بیش‌تر چنینند یا زن‌ها، گرچه من مرد خسته یا ناسپاس به عمرم بیش‌تر دیده‌ام، از همین ها که حوصله همه زنان دنیا را دارند جز زن خودشان. دلیلش به نظرم این است که زن ها هوشمندانه رفتار می‌کنند و دیرتر یا کم‌تر این ملال زدگی را بروز می‌دهند.... اما چیزی که خوب می‌دانم این است که رابطه زن و مرد در ایران عزیز ما به سبب فقدان کامل آموزش و نبودن امکان پیداکردن شناخت دقیق و مناسب از روابط، عملا میدان جنگ است. جنگی نخست میان دو انسان با دنیای اطراف، و بعد جنگی سخت‌تر میان دو انسان، برای تثبیت جایگاه و قلمرو خود در یک سرزمین (رابطه) مشترک. نبردی چنان فرسایشی، و چنان دشوار، که بعد از وصال عملا وقت آسودن است. و بعد هم که به لمیدن روی مبل‌های روزمرگی عادت می‌کنیم و از یاد می‌بریم برای داشتن این چشم‌های زیبا بود که با دنیا جنگیدیم. یادمان می‌رود لبخندش را گرم و دلش را خوش نگه داریم. گفتم که، برای همه نر و ماده‌های دنیا وقت داریم، جز جفت نازنین خودمان. به چشمم مرض بزرگ انسان، ناسپاسی است. ناسپاسی. مثلا همین که مهربانی همه را وظیفه می‌دانیم، و روزی که به هر دلیل ادامه نیابد دهان وقیحمان را به درشت گویی باز می‌کنیم که های، من نامهربانی دیده‌ام ... بگذریم. این حرفها را داشتم امروز با پسرم می‌گفتم، گفتم برای شما هم بنویسم. همین قدر می‌دانم که کاش دو بار زندگی می‌کردم. دفعه بعد حتما با زنان زندگیم درست‌تر رفتار می‌کردم، و با دوستانم بیش‌تر مدارا می‌کردم، فاصله ایمنی را با دنیا و آدم‌هایش حفظ می‌کردم، و دائم به خود یادآوری می‌کردم که اگر کسی را دوست دارم خودم خواسته‌ام و حقی برای من ایجاد نمی‌کند، و اگر کسی دوستم دارد محبت اوست و این حق را دارد هروقت خواست تمامش کند...❄️ | حمید سلیمی | منبع اطلاعات روان‌شناسی [عمومی و آکادمیک] 🚦🧠 Chanel: @RavanRahnama_Official✅️ Group: @RavanRahnama_Group✅️