راسکولنیکف”

اولین کسی که از یادت رفت من بودم و آخرین کسی که موقع مرگ، به یادشم تویی!.

"‏آدم واسه کسی که دوسش داره بلدم نباشه یاد میگیره."

«و دنیا بدون اُمید، زندانی‌ست تاریک!»

انگار چند تا پیرزن با دستای لرزون توی این سرما با آبِ سرد دارن توی دلم رَخت میشورن. نمی‌دونم چرا.

من برای آنکه از خود چیزی به تو بفهمانم، جز چشم‌هایم چیزی نداشتم.

این پروژه هم تموم شه بعدش فقط پایتخت پایتخت پایتخت

یکی از نعمت‌های زندگی اینه که خدا آدم‌های هم‌فرکانست رو بذاره سر راه زندگیت.

حال دیگر زندگی شبیه به آدامس جویده شده می‌ماند، مزه‌اش رفته، اما کش می‌آید و کش می‌آد و کش می‌آید.

از تو زخم‌ها فراوان است بر پیکره‌ام.

هر کسی آمد نمک بر زخم ها پاشید و رفت
من نمک گیرِ تمامِ دوستانم سال هاست..

خونه اون جاست که دلت هست.

فارغ از دانش و‌ توانایی، همیشه بهترینِ خودت باش.

در سیاه‌ترین شب‌ها، بر بلند‌ترین دیوارها، از سنگین‌ترین درها، چه آسان می‌توان گذشت، وقتی نگاهِ تو مهربان باشد.

«لی صاحب بینی و بینه مسافات لکنه اقرب من رموشی لعینی»
دوستی دارم که بین من و او فاصله‌هاست، اما به من از مژه‌ای چشمانم، نزدیک‌تر است.

یک گوشه دور از چشم اهالی خونه گریه نکردی بفهمی تظاهر به قوی بودن چطوریه.

اونی که بی‌خداحافظی می‌ره، یک دَر پشتی برای برگشت همیشه برای خودش باقی می‌ذاره. اینو تجربه بهم ثابت کرده.

اگر بدانم که شعر ها از کجا می‌آیند به آنجا خواهم رفت

شايد مشكلم اين بود كه نمي‌دونستم مشكلم چيه، كه اين خودش خيلي سخت‌تر از همه‌چيز بود.