فیل-بَرگردون
Channel
443
subscribers
18
photos
2
videos
14
links
برگردان‌های بی‌قیچیِ فیل‌آسفی
[email protected]
درنگ در داوری زیباشناختی
باری، راست است که مردم آثار هنری را دیگر به چشم ابژه‌ی داوری [زیباشناختی] و نموده‌های زندگی اخلاقی نمی‌نگرند: شمار فزاینده‌ای از آموزگاران علوم انسانی با شاگردان خود هم‌سخن گشته اند که تفاوت نه در ذوق خوب و بد، که تنها در ذوق من و ذوق تو است. تصور کنید کسی عین همین را در باب طنز بگوید. جانگ چنگ و جان هالیدی [در کتابِ مائو: روایت ناشناخته] یکی از اندک موقعیت‌های گزارش‌شده‌ای را بازمی‌گویند که مائو زِدونگِ جوان در آن به خنده می‌افتد: در سیرک؛ هنگامی که بندباز از رشته‌ای بلند فروافتاده، جان می‌سپارد. دنیایی را بینگارید که مردم در آن تنها به مصائب دیگران می‌خندند. چنین دنیایی با دنیای تارتف مولیر، عروسی فیگارو موتسرات، دن کیشوت سروانتس و تریسترام شندیِ لارنس استرن چه وجه اشتراکی دارد؟ هیچ، سوای عملِ خندیدن.
راجر اسکروتن - مقدمه‌ای بر زیبایی - زیبایی هنری
پی‌نوشت: گمان می‌کنم اگر ترانه‌ی گنجشکک اشی‌مشی به گوش مائو، بنیان‌گذار و نخستین رهبر چین کمونیست، می‌رسید گزارش دیگری از به خنده افتادن وی در دست می‌بود.
#جایگاه_درنگ
@PhilAsefi
باری، راست است که مردم آثار هنری را دیگر به چشم ابژه‌ی داوری [زیباشناختی] و نموده‌های زندگی اخلاقی نمی‌نگرند: شمار فزاینده‌ای از آموزگاران علوم انسانی با شاگردان خود هم‌سخن گشته اند که تفاوت نه در ذوق خوب و بد، که تنها در ذوق من و ذوق تو است. تصور کنید کسی عین همین را در باب طنز بگوید. جانگ چنگ و جان هالیدی [در کتابِ مائو: روایت ناشناخته] یکی از اندک موقعیت‌های گزارش‌شده‌ای را بازمی‌گویند که مائو زِدونگِ جوان در آن به خنده می‌افتد: در سیرک؛ هنگامی که بندباز از رشته‌ای بلند فروافتاده، جان می‌سپارد. دنیایی را بینگارید که مردم در آن تنها به مصائب دیگران می‌خندند. چنین دنیایی با دنیای تارتف مولیر، عروسی فیگارو موتسرات، دن کیشوت سروانتس و تریسترام شندیِ لارنس استرن چه وجه اشتراکی دارد؟ هیچ، سوای عملِ خندیدن.
راجر اسکروتن - مقدمه‌ای بر زیبایی - زیبایی هنری
پی‌نوشت: گمان می‌کنم اگر ترانه‌ی گنجشکک اشی‌مشی به گوش مائو، بنیان‌گذار و نخستین رهبر چین کمونیست، می‌رسید گزارش دیگری از به خنده افتادن وی در دست می‌بود.
#جایگاه_درنگ
@PhilAsefi
به بهانه روز بزرگ‌داشت استادِ طوس
در مقالات شمس تبریزی دو بار از رستم یاد شده؛ بار نخست به نکوهش و بار دوم به ستایش.
نخستین بار آن‌جاست که می‌گوید: «بَوشِ اهل دنیا و بلندی جُستن ایشان بدان ماند که دیو سپید را رستم گفت که بالای کوه انداز تنم را تا استخوانم بر بلندی باشد، تا کسی که آوازه من شنیده باشد به حقارت ننگرد!» (ص ۲۲۸ - چاپ خوارزمی) و دوم بار آنجا که شمس از مردی دلیر و دلاور با عنوان «رستم‌صفت» یاد می‌کند. (ص ۳۱۰ - همان)
از آن نکوهیدن پیداست که شمس تبریز خودش شاهنامه نخوانده، که اگر خوانده بود دو نکته از چشم او پوشیده نمی‌ماند؛ یکی اینکه ماجرای یادشده میان رستم و اکوانِ دیو رخ می‌دهد، نه دیو سپید. دیگر اینکه اگر از وارونه‌خویی دیوان آگاه بود باید پاسخ رستم به دیو را نشانِ ذکاوت او می‌دانست و نه غرور و جاه‌طلبی‌اش. از آن ستودن اما پیداست که در سده هفتم هجری نیز صحبت از شاهنامه به خراسان محدود نبوده و رستم زاولی را در نواحی غربی ایران‌زمین نیز می‌شناختند. و این دومی خود ردیه‌ای‌ست بر ادعای باطلی که نه تنها شاهنامه، که ایران را پدیده‌ای جعلی و مطرح‌شده در سده‌ی گذشته می‌خواند. شمس تبریز گرچه در دنیایی دور از دنیای فردوسی سیر می‌کرد، اما گمان من این است که در آخر آن جهان ستوده‌ی فردوسی در روان هر ایرانی ستودنی‌ست، حتی اگر به آن پشت کند و یا به اصطلاح بعضی، هیچ میانه‌ی خوشی با آن نداشته باشد.
فیل‌آسفی
#جایگاه_درنگ
در مقالات شمس تبریزی دو بار از رستم یاد شده؛ بار نخست به نکوهش و بار دوم به ستایش.
نخستین بار آن‌جاست که می‌گوید: «بَوشِ اهل دنیا و بلندی جُستن ایشان بدان ماند که دیو سپید را رستم گفت که بالای کوه انداز تنم را تا استخوانم بر بلندی باشد، تا کسی که آوازه من شنیده باشد به حقارت ننگرد!» (ص ۲۲۸ - چاپ خوارزمی) و دوم بار آنجا که شمس از مردی دلیر و دلاور با عنوان «رستم‌صفت» یاد می‌کند. (ص ۳۱۰ - همان)
از آن نکوهیدن پیداست که شمس تبریز خودش شاهنامه نخوانده، که اگر خوانده بود دو نکته از چشم او پوشیده نمی‌ماند؛ یکی اینکه ماجرای یادشده میان رستم و اکوانِ دیو رخ می‌دهد، نه دیو سپید. دیگر اینکه اگر از وارونه‌خویی دیوان آگاه بود باید پاسخ رستم به دیو را نشانِ ذکاوت او می‌دانست و نه غرور و جاه‌طلبی‌اش. از آن ستودن اما پیداست که در سده هفتم هجری نیز صحبت از شاهنامه به خراسان محدود نبوده و رستم زاولی را در نواحی غربی ایران‌زمین نیز می‌شناختند. و این دومی خود ردیه‌ای‌ست بر ادعای باطلی که نه تنها شاهنامه، که ایران را پدیده‌ای جعلی و مطرح‌شده در سده‌ی گذشته می‌خواند. شمس تبریز گرچه در دنیایی دور از دنیای فردوسی سیر می‌کرد، اما گمان من این است که در آخر آن جهان ستوده‌ی فردوسی در روان هر ایرانی ستودنی‌ست، حتی اگر به آن پشت کند و یا به اصطلاح بعضی، هیچ میانه‌ی خوشی با آن نداشته باشد.
فیل‌آسفی
#جایگاه_درنگ
Leningrad Philharmonic Orchestra & Evgeny Mravinsky - Tchaikovsky: Symphony No. 5 (Mravinsky) [1956]
@PhilAsefi
@PhilAsefi
Avaz: Gol'ha Hame Mirouyand "Filme Siyavash Dar Takhte Jamshid"
Sudabeh Safaiyeh - Puran Azodi
گل‌ها همه می‌رویند
مردم همه می‌پویند
اما یک عقاب شوم با خود می‌بَرَد ما را
یک تار زنجیر هستی می‌کِشد ما را
رها کی می‌شویم از سرنوشت
رها کی می‌شویم از خوب و زشت
فریدون رهنما این شعر را برای آواز در فیلم سیاوش در تخت جمشید می‌سراید، فوزیه مجد آهنگسازی می‌کند، پوران عضدی چنگ‌نوازی، سودابه صفاییه می‌خواند، و شاید سیاوش، این را زمزمه‌کنان، همچنان از کنار ما می‌گذرد، یا شاید که ما از کنار سیاوش‌ها.
@PhilAsefi
مردم همه می‌پویند
اما یک عقاب شوم با خود می‌بَرَد ما را
یک تار زنجیر هستی می‌کِشد ما را
رها کی می‌شویم از سرنوشت
رها کی می‌شویم از خوب و زشت
فریدون رهنما این شعر را برای آواز در فیلم سیاوش در تخت جمشید می‌سراید، فوزیه مجد آهنگسازی می‌کند، پوران عضدی چنگ‌نوازی، سودابه صفاییه می‌خواند، و شاید سیاوش، این را زمزمه‌کنان، همچنان از کنار ما می‌گذرد، یا شاید که ما از کنار سیاوش‌ها.
@PhilAsefi
📎در بعضی از اخبارست که [مفسدان] در غاری شدند [تا پناه گیرند]، سنگی بر در آن غار فرو آمد، در آن غار بماندند و هلاک شدند.
از قصه صالح نبی (ع)
نیکولای چائوشسکو، دیکتاتور کمونیست رومانی، زمانی یَل‌یَلی خوانده بود که اگر روزی درختهای گلابی رومانی به جای گلابی سيب بدهند، عمر حکومت او نيز به آخر می‌رسد.
اما در نیمه دوم دسامبر ۱۹۸۹، مصادف با ناآرامی‌های داخلی رومانی، چائوشسکو تصمیم داشت با ترتیب دادن یک گردهمایی فرمایشی محبوبیت خود میان عموم مردم را به نمایش بگذارد و به نحوی (برای عموم مردم) خط و نشان بکشد. گردهمایی مطابق انتظار پیش نرفت و با اولین فریادهای نابهنگامی که از سوی جمعیت بلند شد، چائوشسکو در چنان بهت و حیرتی فرو رفت که گویی نگاهش به انبوهی از درختان گلابی افتاده بود که جملگی سیب بر شاخه داشتند. همانچه قرار بود دست‌کم تا چندی در حکم آب روی آتش باشد، یک‌باره چنان آتشی بر افروخت که زبانه‌های آن تنها دامن او و دودمانش را می‌گرفت؛ گویی که مکافات در همان غاری انتظار او را می‌کشید که در راه فرار از سرنوشت به آن پناه برده بود.
مستند حاضر حاصل تدوین هارون فاروکی و آندری اوجیکا از ۱۲۵ ساعت فیلم و تصویری است که در واپسین روزهای دسامبر ۱۹۸۹ به ثبت رسیده اند و یکی از هزاران بازی سرنوشت را، این‌بار در رومانی، به نمایش می‌گذارد.
فیل‌آسفی
اردیبهشت ۱۴۰۱ - می۲۰۲۲
🗿@PhilAsefi
از قصه صالح نبی (ع)
نیکولای چائوشسکو، دیکتاتور کمونیست رومانی، زمانی یَل‌یَلی خوانده بود که اگر روزی درختهای گلابی رومانی به جای گلابی سيب بدهند، عمر حکومت او نيز به آخر می‌رسد.
اما در نیمه دوم دسامبر ۱۹۸۹، مصادف با ناآرامی‌های داخلی رومانی، چائوشسکو تصمیم داشت با ترتیب دادن یک گردهمایی فرمایشی محبوبیت خود میان عموم مردم را به نمایش بگذارد و به نحوی (برای عموم مردم) خط و نشان بکشد. گردهمایی مطابق انتظار پیش نرفت و با اولین فریادهای نابهنگامی که از سوی جمعیت بلند شد، چائوشسکو در چنان بهت و حیرتی فرو رفت که گویی نگاهش به انبوهی از درختان گلابی افتاده بود که جملگی سیب بر شاخه داشتند. همانچه قرار بود دست‌کم تا چندی در حکم آب روی آتش باشد، یک‌باره چنان آتشی بر افروخت که زبانه‌های آن تنها دامن او و دودمانش را می‌گرفت؛ گویی که مکافات در همان غاری انتظار او را می‌کشید که در راه فرار از سرنوشت به آن پناه برده بود.
مستند حاضر حاصل تدوین هارون فاروکی و آندری اوجیکا از ۱۲۵ ساعت فیلم و تصویری است که در واپسین روزهای دسامبر ۱۹۸۹ به ثبت رسیده اند و یکی از هزاران بازی سرنوشت را، این‌بار در رومانی، به نمایش می‌گذارد.
فیل‌آسفی
اردیبهشت ۱۴۰۱ - می۲۰۲۲
🗿@PhilAsefi
پرندگانِ غریب
در آسمانِ ابریِ نوپدید
چهره‌های غریب
بر پیکر‌ِ شهرِ غریب
گرد و غبارِ دُرفامْ و خاکستری‌رنگ
ضیافتِ خاکسپاریْ غم‌انگیز است
پرندگان بال کشیدند
اما نتوانستند بنشینند
هماره در آسمان می‌چرخیدند
گام برمیدارم
گام برمیدارم
تا آنجا که پرندگان اند
تا آنجا که پرندگان اند
از فیلم فانوس دریایی
🗿@PhilAsefi
در آسمانِ ابریِ نوپدید
چهره‌های غریب
بر پیکر‌ِ شهرِ غریب
گرد و غبارِ دُرفامْ و خاکستری‌رنگ
ضیافتِ خاکسپاریْ غم‌انگیز است
پرندگان بال کشیدند
اما نتوانستند بنشینند
هماره در آسمان می‌چرخیدند
گام برمیدارم
گام برمیدارم
تا آنجا که پرندگان اند
تا آنجا که پرندگان اند
از فیلم فانوس دریایی
🗿@PhilAsefi
آدمی، تنها تنی دارد و بس، چون سلول انفرادی
روح از سختی پوسته‌اش دردمند است و درمانده
پوسته‌ای با دهان و گوش
و چشم‌هایی به اندازه دو دگمه
یکسره زخمی و چاک چاک
چون ردایی روی استخوان و مهره
از روزنه چشم سوی
چشمه‌ای آسمانی بال می‌کشد
سوی مناره‌ای یخین
و ارابه‌‌‌ای برای پرندگان
از پشت میله‌های آهنی زندان زنده‌ی خویش
می‌شنود همهمه جنگل و صحرا را
چونان که غریو هفت دریا را
روح برهنه است بی‌تن
چون تن که برهنه‌ست بی‌پیراهن
[و اینگونه] نه طرحی در پیش است، نه پنداری
نه گفتاری در کار است و نه کرداری
پرسشی که آن را پاسخی نیست:
چه کسی بازمی‌گردد از رقص
از صحنه‌ای که هیچ‌کس را
بنای رقص بر آن نبوده‌ست؟
آرسنی تارکوفسکی
بندی از اوریدیس، ۱۹۶۱
🗿@PhilAsefi
روح از سختی پوسته‌اش دردمند است و درمانده
پوسته‌ای با دهان و گوش
و چشم‌هایی به اندازه دو دگمه
یکسره زخمی و چاک چاک
چون ردایی روی استخوان و مهره
از روزنه چشم سوی
چشمه‌ای آسمانی بال می‌کشد
سوی مناره‌ای یخین
و ارابه‌‌‌ای برای پرندگان
از پشت میله‌های آهنی زندان زنده‌ی خویش
می‌شنود همهمه جنگل و صحرا را
چونان که غریو هفت دریا را
روح برهنه است بی‌تن
چون تن که برهنه‌ست بی‌پیراهن
[و اینگونه] نه طرحی در پیش است، نه پنداری
نه گفتاری در کار است و نه کرداری
پرسشی که آن را پاسخی نیست:
چه کسی بازمی‌گردد از رقص
از صحنه‌ای که هیچ‌کس را
بنای رقص بر آن نبوده‌ست؟
آرسنی تارکوفسکی
بندی از اوریدیس، ۱۹۶۱
🗿@PhilAsefi
چنان که فرومی‌افتاد شب
لبریز گشتم از رحمت
گشوده شد دروازه محراب
در میان تاریکی تابان بود
و به آرامی برمی‌آسود
تن برهنه‌ات
آرسنی تارکوفسکی
بندی از دیدارهای نخستین، ۱۹۶۱
🗿@PhilAsefi
لبریز گشتم از رحمت
گشوده شد دروازه محراب
در میان تاریکی تابان بود
و به آرامی برمی‌آسود
تن برهنه‌ات
آرسنی تارکوفسکی
بندی از دیدارهای نخستین، ۱۹۶۱
🗿@PhilAsefi