من جاوید سادات هستم؛ یکی از میانِ شما (به نام‌، مسلمان) که دلم را تنها با نماز خواندن گرم کرده‌ام و با سرِ بالا فخر می‌کنم که تضمینی صَددرصَد برای ورود به بهشت را دارم. صورتم رو به قبله است، اما قلبم و فکرم به سویی غیر. چشم‌هایم مانیتورِ شده‌اند که خیالاتِ پوچ و بی‌معنای آینده‌ی بیست‌ساله‌ی زندگی‌ام را پخش می‌کنند؛ سرم را بالا می‌گیرم و در ذهن، برنامه‌ریزی بهشت را می‌چینم. اما... آیا ما واقعاً خوب هستیم؟ نه من، نه تو، نه جامعهٔ‌مان. به‌خصوص نگرش‌مان به نماز؛ گمان می‌کنیم همین‌ که خواندیم، راهیِ بهشت خواهیم شد. از پیامبر (ص)، فقط نامش را می‌دانیم، و از اسلام، تنها پنج حرفش را؛ اعمال‌مان تقلیدِ از اجدادمان است، تقلیدگرانی که شاید خودشان هم نمی‌فهمیدند چرا چنین می‌کنند. ۱۹ سال دارم و چیزی جز افراط و تفریط ندیده‌ام. خیانت، خودفروشی، وطن‌فروشی، دین‌فروشی، آزادی‌ و فکرفروشی، و وجدان‌فروشی همه‌جا سایه انداخته‌است. پرچم دستانِ اسلام (اعراب) ۱۲۵۰ سال از نخوردن یک‌تیرشان به هدف، زجّه‌ها می‌کردن؛ و بخاطرِ آه یک زن! لشکرِ چند صد هزاری را به پا می‌کردند و الان بزرگ‌هایشان جز عکس پول و سه حرفِ واژهٔ پول، چیزی دیگری نمی‌بینند و نمی‌شوند و از وطن‌فروشی و دین‌فروشی سیر نمی‌شوند. پیرمرد‌هایشان از ویلا ساختن و رفتن به غرب و کل وقت را چکر گذراندن سیر نشدن؛ میان سال‌‌هایشان از موتر خریدن و گوشت سرخ کردن سیر نشدن؛ دین‌فروشی و وطن‌فروشی شده شغل، و اشرافیت و رفاه، آرمان. جوانان‌مان در اینستاگرام و پابجی غرق شده‌اند، و دین و هویت‌شان را در پشت صفحه‌های مجازی جا گذاشته‌اند. آیا زمانه عوض شده یا ما؟ ویو و لایک، خدای جدید ما شده‌است. تمسخرِ دیگران و ریختن آبروها، برنامه‌ی شبانه‌مان. پدر و مادرها خود را همیشه حق‌به‌جانب می‌دانند و توقع دارند فرزندان‌شان پروفسور به دنیا بیاید. برادر تاجِ خانه است و خواهر، خدمتکار. نان نخوردن دختر را بی شوهری معنی کردن و از پسر را غم و مشکلِ زیاد. پسر باید مشکلات سنگین را به دوش بکشد، و دختر، نان نخوردنش مساوی با بی‌ارزشی تلقی شود. نادیده گرفتنِ زنان، افتخار شده و احترام به آن‌ها، زن‌ذلیلی. آزادی در ذهن‌ها تحریف شده که یا اطاعت کورکورانه از غرب است، یا اجرای افراطی‌ترین شکلِ اسلام. افراط و تفریط، ما را می‌بلعد. حاضریم برای باورهای افراطیِ اجدادمان جان دهیم، اما از فکر کردن و اصلاح طرز تفکرمان فرار می‌کنیم. چوکی و قدرت، خدای دیگر ما شده‌اند؛ برایش میلیون‌ها مسلمان را قربانی می‌کنیم. مرزها، که باید وحدت را تقویت کنند، خود به ابزار جدایی تبدیل شده‌اند. هر کشوری خود را صحابه می‌داند و دیگری را تکفیر می‌کنند؛ در حالی که هر دو طرف با الله‌اکبر، به سمت هم شلیک می‌کنند. 🖋#جاوید_سادات 🤩@Pesar_nawisnda | پسر نویسنده