*دیگر سراغم را نگیر!* غم را نوشیده ام برای این زهر که نوشیدم می گریم . مرا به حال خودم بگذار. ای چشم اشک آلود و غمین! مرا با درد هایم تنها بگذار. بگذار دردم را خودم درمان کنم. بگذار خودم از خواب غم هایم بیدار شوم. و دوباره به دامان امید و رویا هایم بیاویزم . سپیده های که سراب روی زندگی ام دوباره سایه افکنده خودم دور کنم. و ستون های رویا هایم را خودم بلند و پابرجا کنم . بگذار خودم دوباره ریشه بدوانم ،  طلسم جادوگر بختم‌ را پاره کنم و زنجیر های گره خورده ی خوشبختی ام را با دستان آهنینم خودم باز کنم . ای غم لج کرده بامن! نمیبنی ؟ چگونه فولادین گشته تنم در مقابل تو ؟! بس هست!!! دیگر سراغم را نگیر ! مرا تنها بگذار. فروغ( میرزاده ) ۶قوس ،پاییز ۱۴۰۳