​بیست و ششم دی‌ماه، روزی‌ست که در تاریخ ایران با غم و اندوهی بی‌پایان گره خورده است. روزی که شاهنشاه آریامهر، نماد فر و شکوه ایران‌زمین، با قلبی سرشار از عشق به میهن و مردمانش، از خاک ایران کوچ کرد؛ اما نه به انتخاب خود، بلکه به اجبار نسلی که حقیقت را در غبار دروغ و فریب گم کرده بود. در آن روز تاریک، تنها شاهنشاه نرفت؛ بلکه با رفتن او، شکوه، آرامش، امنیت، غرور و افتخار ملی نیز از ایران پرکشید. از همان لحظه، ایران‌زمین به تاریکی فرو رفت و سایه‌ی رنج و اندوه بر سر مردمان این مرز و بوم گسترده شد. شاهنشاه رفت، اما آنچه باقی ماند، حسرت روزگاری بود که در آن آزادی، آبادانی، و احترام ملی جایگاهی بی‌بدیل داشت. شاهنشاه آریامهر در کتاب "پاسخ به تاریخ" از درد و دغدغه‌اش برای ایران سخن می‌گوید. او مردی بود که نمی‌خواست به قیمت خون هم‌میهنانش تاج و تختش را حفظ کند. او شاهی بود که ترجیح داد در دل تاریخ به عنوان پدری دلسوز برای ملتش باقی بماند، نه حکمرانی که با خشونت و کشتار تاجش را بر سر نگاه دارد. بیست و ششم دی‌ماه نه تنها روزی‌ست برای به یاد آوردن گذشته، بلکه درسی‌ست برای آینده. درسی برای شناخت حقیقت، برای پاسداشت آزادی و خرد، و برای بازگرداندن ایران به اوج افتخار و شکوه. این روز یادآوری می‌کند که اگر خواهان طلوع دوباره‌ی خورشید بر آسمان این سرزمین هستیم، باید در راهی که به شکوه و سربلندی ایران می‌انجامد، همدل و هم‌پیمان باشیم. فریاد "جاویدشاه" امروز پژواک امید نسلی‌ست که در پی بازگشت ایران به روزهای روشن است. روزهایی که در آن شاهنشاهی نیک‌آیین، نماد عزت و افتخار، بر این سرزمین حکمرانی می‌کرد. باشد که این آرزو به زودی تحقق یابد و بار دیگر فرّ شاهنشاهی بر این خاک سایه افکند. شاهنشاه همیشه جاوید است و ایران و ایرانی همیشه وام دار او خواهند بود #پاينده_ایران_و_ایرانی #جاویدشاه @patrioticiranians