عشق تو خواند مرا کز من چه می‌گذری نیکو نگر که منم آن را که می‌نگری این شمع و خانه منم، این دام و دانه منم زین دام بی‌خبری چون دانه می‌شمری دوری ز میوه‌ی ما چون برگ می‌طلبی دوری ز شیوه‌ی ما، زیرا که شیوه‌گری* عقل از تو تازه بود، جان از تو زنده بود تو عقل عقل منی، تو جان جان منی 🔸مولانا، دیوان شمس، ابیاتی از غزل‌های ۳۱۱۴ و ۳۱۱۵ * شیوه‌گر: عشوه‌باز، معشوقی که ناز و عشوه دارد @Owlpedia