کانال رسمی اداره تبلیغات اسلامی شهرستان رباط کریم

#پاسخ_شبهات

💢آيا روايت «حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْ حُسَيْنٍ» در كتب #اهل_سنت با سند صحيح نقل شده است؟

معنای این #روایت قابل فهم نیست، در بخش اول پیامبر(ص) میفرمایند: حسین از من است
این بخش #معنی واضحی دارد: حسین نوه رسول خداست و جد ایشان است.

اما در بخش دوم میفرمایند: من از حسین هستم!
#چگونه پیامبر(ص) که جد امام‌حسین(ع) است، از حسین(ع) است؟

✅ بخش اول:

اين روايت از #طريق يعلي بن مره عامري با سند صحيح در منابع برادران اهل سنت آمده است. متن اين رو ايت با اين سند #معتبر در كتاب «المصنف» ابن ابي شيبه استاد بخاري اين چنين آمده است.

📚مصنف ابن أبي شيبة، ج 6، ص 380

روزى با پیامبر(ص) به یک میهمانى #دعوت شده بودیم؛ در حالى که در کوچه مى‏رفتیم، حسین‏(ع)را در حال بازى دیدیم.

پیامبر(ص) از #همراهانش جلوتر رفت و #دستانش را گشود تا او را بگیرد؛ اما حسین‏(ع) فرار کرد و این طرف و آن طرف مى‏رفت و پیامبر(ص)به او میخندید، تا این که او را گرفت؛ پس یکى از #دستانش را زیر چانه و دیگرى را پشت سرش قرار داد و او را میبوسید و میگفت: "حسین از من است و من از حسینم؛ کسى که #حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست دارد"

📚سنن ابن ماجه، ج1،ص 51

✅ اما فهم بخش دوم حدیث:

پس از #مبعوث شدن به رسالت، حیات او به رسالت و بقاى آن و حیات رسالت نیز به #حیات او وابسته شد و چون حسین‏(ع) براى زنده ماندن #رسالت محمدى بسیار کوشید حتى عزیزترین کسانش را در این راه قربانى کرد، #رسالت از او جانى دوباره گرفت و استمرار یافت ؛ از این رو پس از جریان کربلا #ثابت شد؛ «الاسلام محمدیُ الحدوث حسینیُ البقاء»؛ اسلام توسط پیغمبر(ص) به وجود آمد و توسط حسین(ع) باقى ماند.

#پاسخ_شبهات

💢آيا روايت «حُسَيْنٌ مِنِّي وَأَنَا مِنْ حُسَيْنٍ» در كتب #اهل_سنت با سند صحيح نقل شده است؟

معنای این #روایت قابل فهم نیست، در بخش اول پیامبر(ص) میفرمایند: حسین از من است
این بخش #معنی واضحی دارد: حسین نوه رسول خداست و جد ایشان است.

اما در بخش دوم میفرمایند: من از حسین هستم!
#چگونه پیامبر(ص) که جد امام‌حسین(ع) است، از حسین(ع) است؟

✅ بخش اول:

اين روايت از #طريق يعلي بن مره عامري با سند صحيح در منابع برادران اهل سنت آمده است. متن اين رو ايت با اين سند #معتبر در كتاب «المصنف» ابن ابي شيبه استاد بخاري اين چنين آمده است.

📚مصنف ابن أبي شيبة، ج 6، ص 380

روزى با پیامبر(ص) به یک میهمانى #دعوت شده بودیم؛ در حالى که در کوچه مى‏رفتیم، حسین‏(ع)را در حال بازى دیدیم.

پیامبر(ص) از #همراهانش جلوتر رفت و #دستانش را گشود تا او را بگیرد؛ اما حسین‏(ع) فرار کرد و این طرف و آن طرف مى‏رفت و پیامبر(ص)به او میخندید، تا این که او را گرفت؛ پس یکى از #دستانش را زیر چانه و دیگرى را پشت سرش قرار داد و او را میبوسید و میگفت: "حسین از من است و من از حسینم؛ کسى که #حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست دارد"

📚سنن ابن ماجه، ج1،ص 51

✅ اما فهم بخش دوم حدیث:

پس از #مبعوث شدن به رسالت، حیات او به رسالت و بقاى آن و حیات رسالت نیز به #حیات او وابسته شد و چون حسین‏(ع) براى زنده ماندن #رسالت محمدى بسیار کوشید حتى عزیزترین کسانش را در این راه قربانى کرد، #رسالت از او جانى دوباره گرفت و استمرار یافت ؛ از این رو پس از جریان کربلا #ثابت شد؛ «الاسلام محمدیُ الحدوث حسینیُ البقاء»؛ اسلام توسط پیغمبر(ص) به وجود آمد و توسط حسین(ع) باقى ماند.

#شبهات_ماه_محرم

💢آيا #خون حضرت علي اصغر عليه السلام به زمين باز نگشت؟

#مستندات_تاریخی

#اهل_سنت

ابو الفرج اصفهاني يكي از مورخان بزرگ در كتاب «مقاتل الطالبين» از شاهدان ماجرا، نقل كرده است كه امام حسين عليه السلام خون را به طرف آسمان مي‌پاشيد و چيزي از آن دو باره به زمين بر نمي‌گشت:

«مورع بن سويد از شاهدان قضيه نقل كرده است: همراه حسين عليه السلام فرزندش #كوچكش بود، تيري آمد به گلويش نشست. حسين عليه السلام خون را از گلو و پشت گردنش مي‌گرفت و آن را به سوي آسمان پرتاپ مي‌كرد و #چيزي از آن خون بر نمي‌گشت در آن حال مي‌فرمود: خدايا مقام فرزندم در نزد تو كم تر از ناقصه صالح نيست.»

📚 الطالبيين، ص 60، طبق برنامه الجامع الكبير

خوارزمي يكي ديگر از علماي اهل سنت، علاوه بر اين‌كه پاشيدن خود را به طرف آسمان نقل كرده:

«امام فرمود: علي را بياوريد تا با او خدا حافظي كنم. آن را كودك را به ايشان دادند، حضرت او را مي‌بوسيد و مي‌فرمود: واي بر #گروهي كه دشمن آنها جد توست. هنگامي‌كه اين كودك در آغوش امام بود، حرمله بن كاهل اسدي با رها كردن تير او را در آغوش امام ذبح كرد. حسين عليه السلام خونش را #جمع كرد تا كف دستش پر شد آنگاه به سوي آسمان پرتاب نمود و فرمود: خدايا اگر ياري [ظاهري] را از جانب آسمان از ما گرفتي، پس در عوض، بهتر از آن را براي ما قرار بده. آنگاه حسين عليه السلام از اسبش پياده شد و با غلاف شمشيرش براي او قبري آماده ساخت و او را با خونش دفن كرد و بر او نماز خواند.»

📚الخوارزمي، الموفق بن احمد مقتل الحسين عليه السلام، ج 2، ص 37،