Novel Managing School

🔶روزنه‌ی امیدی برای رهایی از تله باخت – باخت ویروس کرونا
نویسنده: #هنری_مینتزبرگ

◽️هنری مینتزبرگ در آخرین یادداشت خود با رویکردی متفاوت و نوآورانه، پاندمی #کرونا در دنیا را تحلیل کرده است، فارغ از سیاست جذابی که در این نوشتار کوتاه پیشنهاد می‌کند، این یادداشت دو درس جالب برای تحلیل یک مسئله سیاستگذاری دارد: اول اینکه با مطالعه متن خواننده کاملا حس می کند که در تمام متن نویسنده در تلاش است تا به شیوه‌ای هنرمندانه مسئله را متفاوت و خارج از چارچوب های مرسوم تحلیل کند؛ دوم اینکه، نویسنده مشتاقانه و امیدوارانه در جستجوی کشف فرصت در بحران پیش آمده است. او سبک خود را در تحلیل این مسئله از «جان اسنو» کاشف علت وبا، وام گرفته است که در میانه ی نوشتار خود با نقل داستانی کوتاه از او به آن اشاره می‌کند ...

🔸... در سال ۱۸۵۴، هنگامی که بیماری وبا در لندن شایع شده بود. دکتر جان اسنو به خاطر ایده‌های متفاوتش، تبدیل به فردی منزوی شده بود. در این ماجرا نیز او معتقد بود که بیماری‌های مختلفی نظیر وبا، که در آن سالها تصور می‌شد از طریق هوا منتقل می‌شوند، از طریق آب آشامیدنی به دیگران انتقال پیدا می‌کنند. او شواهد اولیۀ خود را داشت: مرگ و میرهای اولیه، در فاصلۀ پمپِ آبِ دستیِ محبوب و رایج در تقاطع «کمبریج» و «برود» رخ داده بود. او به دنبال کسب شواهد قوی تر، تلاش‌هایش را دو برابر کرد. او از ساختمانی به ساختمان دیگر و از خانه‌ای به خانه دیگر می‌رفت و از افرادِ در قید حیات سوالاتی می‌پرسید. تا اینکه در نهایت، تکۀ گم شدۀ پازلش را پیدا کرد: اسنو متوجه شد یک کارگاه که از شر وبا در امان مانده بود، چاه آب خصوصی داشت. سپس، یکی دیگر از قطعات پازلش را پیدا کرد که از منبع آب عمومی می‌ترسیدند و از آن استفاده نمی‌کردند. اسنو یافته‌هایش را روی یک نقشه از منطقه ترسیم کرد. او نقشه‌ و گزارش خود را به هیئت «سنت جیمز پریش» ارائه کرد (که امروزه در موزه انگلیس نگهداری می‌شود). اعضای هیئت در نهایت از گزارش او متقاعد شدند و با برداشتن دستگیرۀ پمپ، آن را از کار انداختند.کم کم تعداد موارد ابتلا به وبا کاهش یافت و در نهایت کاملا ناپدید شد.

🔸آیا بعضی از اماکن خاص مثل کشتی‌های دریایی و یا خانه‌های سالمندان همان قطعات پازلی هستند که می توانند پرونده انتقال ویروس کرونا از طریق هوای آلوده را اثبات کنند؟

👈🏻ترجمه متن کامل یادداشت مینتزبرگ را از اینجا مطالعه نمایید.

〰️⁩
نگاهی نو به مدیریت و سیاستگذاری | nms

@nms_ir

🔸کرونا؛ شکست یک هیمنه؛ و دعوای همیشگیِ «مینتزبرگ یا پورتر؟»
#علی_بابایی

🖱#کرونا، جدای از همۀ ترسها و آسیب‌هایی که به همراه داشته است، منفعتی هم به همراه داشته است و آن، به چالش کشیدن بسیاری از باورهای قدیمی است؛ نظیر باورهای قبلی در مورد مذهب، دولت‌های قدرتمند؛ و باورهای دیگر. اما با چند مقاله‌ای که این چند روز از BBC و Guardian دیدم، معتقدم که کرونا یک باور دیگر را نیز به خوبی به چالش کشیده است و آن «عظمت سیستم سلامت آمریکا» است. البته انتقاد به سیستم سلامت آمریکا، سابقه‌ای طولانی دارد و برای مثال همین پارسال، #هنری_مینتزبرگ (یکی از چند متفکر بزرگ دنیای مدیریت و سازمان) در کتاب خود (که به فارسی* نیز ترجمه شده است) انتقاداتی جدی به این سیستم وارد کرد. به نظرم برای شما هم جالب خواهد بود که به بهانۀ کرونا، بخش‌هایی از این انتقادات مینتزبرگ را نگاهی بیندازیم؛ البته انتقاداتی که مجددا همان دعوای همیشگی «مینتزبرگ یا پورتر؟» را تداعی می‌کند!

🖱«در ایالات متحده، علاقۀ وافری به موضوع رقابت وجود دارد و بنابراین، در بسیاری حوزه‌ها مانند صنعت خودرو و رایانه، رقابت یک عنصر خوب تلقی میشود. اما آیا رقابت برای حوزۀ سلامت نیز خوب است؟ در پاسخ باید گفت که بله حتماً؛ وجود حداقلی از رقابت، همیشه خوب است: رقابت باعث میشود غرور افراد کمتر شده و تلاش بیشتری برای بهبود از خود نشان دهند. اما رقابت تا چه میزان مناسب است؟ خصوصاً در حوزه‌ای که به شدت به تلاش و تعهد متخصصان وابسته است؟

🖱قاعدتا در ایالات متحده، پاسخ به سوال فوق این است: خیلی زیاد. اما علیرغم این تشویق سرسام‌آور به رقابت، این کشور پرهزینه‌ترین #نظام_سلامت در سرتاسر دنیا را داراست و عملکرد آن نیز خیلی مطلوب نیست. مطابق رتبه‌بندی بنیاد کامن‌ولث فاند در سال 2014، آمریکا در بین کشورهای صنعتی، رتبۀ آخر را در پیشگیری از مرگ و میر کسب کرده است. پس آیا میتوان مدل آمریکایی در حوزه سلامت را، که اساسا مبتنی بر رقابت بوده است است، به عنوان یک الگو معرفی کرد؟.

🖱#مایکل_پورتر در سال 2004، مقاله‌ای تحت عنوان «بازتعریف رقابت در حوزه سلامت» منتشر کرد و سپس در سال 2006 آن را تبدیل به یک کتاب کرد. از نظر پورتر، رقابت باعث تسریع #نوآوری، و آن نیز منجر به شتاب گرفتن ایجاد تکنولوژی‌های جدید و کشف راه‌های بهتر برای انجام کارها می‌شود. تحت تاثیر رقابت، کیفیت بالا می‌رود، قیمت پایین می‌آید و ... . اما آیا ممکن نیست که رقابت زیاد و افراطی، باعث مسدود شدن جریان نوآوری شود؟ جالب است بدانید که در سالهای اخیر، تحقیقات در برخی از بزرگترین شرکت‌های داروئی، افولی جدی داشته است.

🖱اکنون از شما می‌خواهم که کمی تأمل کرده و لیستی از بزرگترین و تأثیرگذارترین اکتشافات دارویی قرن بیستم را تهیه کنید. اگر در لیست شما پنی‌سیلین، انسولین، یا واکسن پیشگیری از فلج اطفال وجود دارد، باید بدانید که هر سه مورد در آزمایشگاه‌های غیرانتفاعی کشف شده‌اند. از خود بپرسید: زمانی که الکساندر فلمینگ متوجه شد که قارچ‌هایی که به کِشت میکروب او آسیب می‌زنند، می‌توانند برای درمان برخی بیماری‌ها مفید باشند، با چه کسی رقابت می‌کرد؟ از طرف دیگر، کم نبوده‌اند دانشمندانی که خیلی شناخته‌شده نیز نبوده، اما با همکاری با یکدیگر نهایتا توانسته‌اند به اکتشافات مهمی دست یابند (مانند همکاری کریک و واتسون و فرانکلین برای اکتشاف مهم قرن یعنی ساختار DNA).

🖱حتی چند سال پیش، مقالۀ پر سر و صدایی در نیویورک تایمز به چاپ رسید که هزینه‌های بالای خدمات سلامت در آمریکا را به رقابت بیش از حد در این کشور نسبت داده بود: فرآیندهای پیگیری قضائی، تعداد انبوه محصولات بیمه‌ای، سیستم پرداخت پیچیده، هزینه‌های بالای بازاریابی، کاغذبازی‌هایی که پزشکان و بیمارستان‌ها باید انجام دهند (چیزی که در کشورهایی همچون کانادا و بریتانیا وجود ندارد)، و هزینه‌های سرسام‌آور مدیریتی.

🖱رقابت و رقابت کردن، تا یک جا قابل درک است؛ اما متاسفانه در حوزۀ سلامت و در کشورهایی نظیر آمریکا، رقابت از نقطۀ قابل درک عبور کرده است. درواقع نه تنها آمریکا، بلکه کل حوزۀ سلامت این کشور، از یک فردگرایی افراطی در حال رنج است؛ فردگرایی‌ای که خود را پشت نقاب رقابت پنهان کرده است و طبق آن، همه، فقط و فقط در حال فکر کردن به خود هستند. از نظر من، آنچه حوزه سلامت به شدت به آن محتاج است، رقابت بیشتر نیست، بلکه تلاش بیشتر برای هماهنگی، همکاری و یکپارچگی، در دل کامیونیتی‌های انسانی و سازمانی است ...».

* ترجمه فارسی تحت عنوان: «مدیریت نظام سلامت: از توهمات موجود تا بنا کردن پلی میان مراقبت، درمان، کنترل و کامیونیتی»
****
برگرفته از کانال کافه#استراتژی
@Cafe_Strategy

〰️⁩
نگاهی نو به مدیریت و سیاستگذاری | nms

@nms_ir