پژوهشگاهِ مهندسیِ محتوایِ مدیایِ مهدویت

✳ خیانت بزرگ سران عرب به جنبش فلسطین

اشتباه دیگری که پیشینیان ما مرتکب شدند این بود که جنبش ملی فلسطین را به نظام‌های عرب که دارای انگیزه‌های خودخواهانه بودند متکی کرده و انگیزه‌های آنها را با انگیزه‌های شرافتمندانه توده‌های عرب مخلوط کردند. اغلب حکومت‌های عرب منطقه در آن‌زمان زیر سیطره یا تحت تأثیر نفوذ انگلیس بودند و طبعاً نمی‌توانستند همپیمانان صادقِ جنبش آزادیبخش باشند که دقیقاً بر علیه جهانخواری انگلیس مبارزه می‌کرد. شیخ عزالدین قسام این مجاهدِ اصیل و شریفِ راهِ آزادی که قبل از آنکه در سال ۱۹۳۲ به جنگل‌ها پناه برد، محروم‌ترین اقشار مردم را سازماندهی کرده بود، بالاخره به دلیل آنکه نتوانست کوچکترین حمایتی از جانب یکی از کشورهای «برادر» به دست آورد، سه سال بعد قهرمانانه شهید شد. او در سال ۱۹۳۵ طی نبردی که از پیش محکوم به شکست بود، به دست انگلیسی‌ها کشته شد، اما بخصوص همزیستی اعراب با مقامات انگلیسی بود که شرایط کشتن وی را برای انگلیسی‌ها فراهم کرد.
در جریان قیام خلقی سال ۱۹۳۶ نیز هیچ‌یک از رژیم‌های عربی به کمک مردم فلسطین نیامدند. اعتصابات عمومی که یکی از آنها شش‌ماه دوام یافت، تظاهرات و جنگ‌های منظم که تا آستانه جنگ جهانی دوم به دنبال یکدیگر آمدند، به خون کشیده شد. نه تنها دولت‌های عرب هیچ اقدامی برای جلوگیری از کشتار به عمل نیاوردند و نه تنها هیچ کمک مادی به این جمعیت بی‌دفاع که به مقابله با توپ‌ها و تانک‌های انگلیسی برخاسته بود نکردند، بلکه به عوض تمامی اینها، بیانیه‌ای خطاب به خلق فلسطین منتشر کرده و طی آن او را دعوت به متوقف کردن جنگ بر علیه آنچه که «همپیمان بزرگ ما انگلیس» نامیدند، کردند و در عین حال سعی کردند تا با معرفی کردن یهود [و نه اسرائیل] به عنوان دشمن اصلی، انقلاب را از مسیر اصلی خود منحرف سازند.
#اریک_رولو
#فلسطینی_آواره
خاطرات ابوایاد مسئول بخش اطلاعات و امنیت ساف
#حمید_نوحی
(چاپ اول، تهران: انتشارات گام نو، پاییز ۱۳۸۱)
صفحات ۹۳ و ۹۴.

@Ab_o_Atash