معمولاً از آسمون می‌نویسم، از پرواز، از عشقم به بال داشتن می‌گم. مرتفع‌ بودن. معلق بودن. در نهایت امّا، زمینی‌ام. بنده‌ی خاک، که روش قدم بگذارم، دراز بکشم. باهاش یکی باشم. و شاید همینه که تو داستان‌های دینی ما از خاکیم. شاید ماهم مثل درخت‌ها، ریشه داریم.