🔷عاقبت سپردن کلید سازمان ورزش به دست سیاستبازان
🔸المپیک توکیو و تراژدی پیروزی دختران ایرانی با پرچم ملتها و سازمانهای دیگر
#خبرهاونظرها اتفاقات این روزهای صحنه
#المپیک از افتضاح
#لباس_کاروان_ورزشی تا پیروزی دختران
#پناهنده ایرانی با پرچم کشور و سازمانهای دیگر ، هر کدام شاهدی بر دوران ضعف و افسارگسیختگی در مدیریت ورزش کشور است.
اما اشتباه نشود، این ضعف و انفعال ، خاص روزهای پایانی حکومت روحانی نیست و نباید با عناوینی مثل؛ «اقتضای اسباب کشی و نقل و انتقال دولت» توجیه شود.
«حال نزار ورزش» ما از مدتها قبل آغاز شده بود. درست مثل #محیط#زیست و حوضههای
#آب کشور که هیچ دولتی فکری به حال آن نکرد. از اهل ورزش بپرسید خواهند گرفت که تفاوتی میان دوره
#روحانی_سلطانیفر و
#احمدینژاد_علیآبادی نیست. روحانی نیز کلید عمارت گرانقیمت ورزش را دربست به اراده بازیگران میدان سیاست و
#رانت سپرد. به همین دلیل تقصیر و قصور او در نگاه اهل ورزش نابخشودنی است.
هنوز یادمان نرفته که کاروان قهرمانان عرصه ورزش چگونه دوشادوش بزرگان
#هنر به امید تغییر و اصلاح این سازمان فسادزده در دو انتخابات 92و96 برای روحانی سنگ تمام گذاشتند. اما او و همقطارانش خیلی زود سازمان مظلوم ورزش را با انبوه مطالبات و مشکلاتش به بوته فراموشی سپردند.
در این سالها قصه بیمهری و فرصتسوزی دولتیان در صحنه ورزش زبانزد عام و خاص بوده است. نخبگان ورزش به صد زبان گفتهاند و نوشتهاند که ورزش جایی در اولویت سیاستهای پاستورنشینان ندارد و دقیقاً به همین دلیل، سلبریتیهای ورزشی زودتر از هنرمندان رأی خود را از روحانی پس گرفتند و حتی حاضر نشدند در قاب عکس یادگاری سران دولت دیده شوند.
گناه بزرگ دولت که در منظر نخبگان ورزش، رنگ خیانت دارد، سپردن سکان مدیریت این سازمان به فردی بود که با ادعای اصلاحطلبی بدترین زدوبند را با کانونهای پنهان رانت و نفوذ انجام داد(
#مسعود_سلطانیفر). نتیجه این معامله سیاه، این بود که از یک سو، بازار تظاهر و مریدپروری در مدیریتها بنام «اسلامی کردن صحنه ورزش» رونق گرفت که نتیجه آن انزوا و
#تحریم رشتههای مختلف ورزش کشور، خانه نشینی برخی نخبگان و کارشناسان و نهایتاً
#فرار_سرمایههای جوان بود و از سوی دیگر، مناصب کلیدی ورزش مثل سهام
#مافیای_خودرو میان دو گروه خویشاوندان وزارتیها و نیز باندهای پنهان قدرت تقسیم گردید.
بیشک روزی نخبگان دردمند ورزش خواهند نوشت که در این سالها بر سازمانی که باید منبع نشاط جامعه و سکوی پرواز جوانان این سرزمین میشد، چهها رفته است. گزارشهایی که برخی خبرنگاران هرازگاهی از انتصاب اعضای یک خاندان در یک فدراسیون یا بذل و بخشش ریاست باشگاهها به عناصر سیاسی و حراستی منتشر میکنند، تنها گوشههایی از این کوه یخ فساد و رانتخواری است
این سالها، مدیران روحانی در سازمان ورزش به یمن دادوستد با کانونهای قدرت چنان خود را در «حاشیه امن» دیدند که صدای حتی دلسوزترین چهرههای ملی از
#رسول_خادم تا
#علی_دایی و
#عادل_فردوسی
پور را نادیده انگاشتند.
اکنون با این سابقه و سرگذشت، نباید از اتفاقات تلخ صحنه المپیک توکیو، دچار بهت و حیرت شد. در دورانی که رهبران کشورها شخصاً برای کسب اعتبار و پرستیژ در این عرصه دوشادوش کاروان ورزش خویش حرکت میکنند و برای جذب استعدادهای جوان از ملیتها و اقوام مختلف میلیاردها دلار سرمایهگذاری میکنند مدیران ما برای خوشایند مقامهای مافوق و به صرف اختلاف سلیقه سیاسی با یک ورزشکار چوب حراج بر سرمایههای ملی میزنند.
و این چنین، المپیک، میدان رقابتی که در طول تاریخ برای ایرانیها غرورآفرین و خاطرهساز بوده رنگ تراژدی میگیرد و در برابر دیدگان حیرتزده ما، سرمایهها و نخبههای جوان این مرز و بوم با پرچم کشورهای دیگر مدالهای طلا را صید میکنند و المپیک 2020 توکیو در خاطره جمعی ما با قصه فرصت سوزی دولتی دیگر عجین میشود.
@khabarha_nazarha