🔴 روز جهانی کارگر هنوز در ایران توقیف است! چه باید کرد؟✍️حسین اکبری
این یادداشت تقدیم میشود به کارگران زندانی در سراسر ایران و همچنین به دو کارگر فرانسوی #سسیل_کوهلر و همسر او #ژاک_پاری محبوس در زندان اوین که به اتهامات واهی به همراه تعدادی از فعالان کارگری در ایران دستگیر و زندانی شدند و هنوز هم به سبب جرم ناکرده کیفر میبینند.
🔸نوع دیگری از سرکوب؛ کارگران در تلهی معیشت زندانیاند!
طی سال گذشته طبقه کارگر علاوه بر تحمل همهی سختیها و مشکلات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی برجا مانده و افزایش یافتهی سالهای متمادی با مشکلات تازهای نیز ناگزیر دستبهگریبان بود. عمده این مشکلات ناشی از تصویب مزدی نامتناسب با شرایط تورمی اقتصاد و تاثیر آن بر سبد هزینه خانوار بود اما مشکل بزرگتر آنجا که به دلایل انباشت مشکلات دیگری که وضعیت زندگی کارگران را در هم پیچیده است، تاثیرات مزدحداقلی در این شرایط بیشتر از حد متعارف و معمول و مورد انتظار بوده است. وقتی مزدی متناسب با مولفههای تعیینشده در همین قانونکار فعلی بسته نمیشود، خودبخود زمینههای بحران ناشی از ناترازی معیشت را چنان بالا خواهد برد که به فروپاشی و نابسامانی خانواده منجر خواهد شد. و کارگر برای جلوگیری از این فروپاشی و نابسامانی یک راه را پیش پای خود میبیند و آن کار بیشتر روزانه است...
🔸 وثیقهی کارگران در زندان نامرئی (
تلهی معیشت)
در نظام قضایی ایران معمول است برای متهمی که در بازداشت نیست تا برگزاری دادگاه وثیقه ای گذاشته شود تا در کنترل و دسترس باشد. در زندان نامرئی که کارگران گرفتار آناند یک وثیقه برای امنیت سرمایه و همان وثیقه برای تهدید امنیتِ شغلی و احتماعی کارگران مقرر شده است. این وثیقه که به ظاهر مولفهای در روابط کار است و حدود همکاری کارگر و کارفرما را با بنا به تعریف در قانون کار تعیین میکند، سالیان دراز است که برای ادامه زندگی و بازتولید نیروی کار زیر نام قرارداد موقت، حکم وثیقه پیدا کرده است...
🔸 ... با وجود پذیرفته شدن روز جهانی کارگر در تقویم ملی این روز همچنان در توقیف است. مجموعهای از نارساییها و مشکلات موجب شده است طبقه کارگر ایران به رغم همهی نیرو و توان بالقوه و انبوهی زمینههای عینی برای به فعل در آمدن این نیروی قدرتمند اجتماعی بازماند. در چنین شرایطی چه باید کرد؟
🔸بیتردید این روز در مرکز توجه کارگران و کارفرمایان و دولت بوده و خواهد بود. دولتیها با دستگاههای اطلاعاتی و امنیتی همواره فعالان و روشنفکران طبقه کارگر را تحت فشار قرار داده است و شاهدیم هرساله از برپایی آیین بزرگداشت این روز و برگزاری هرگونه تجمع از سوی کارگران جلوگیری میشود. طبیعی است با این ممانعتهای آشکار و پنهان و اصرار برسرکوب و بازداشت، کارگران مصمم برای برپایی جشنهای اول ماه می روز جهانی کارگران از پا ننشینند. اما شیوه و راهحل این حضور طبقاتی تقریباً شکل کلیشه به خود گرفته است و گویا آیهای نازل شده تا همهی کارگران در محل مقرری چون وزارت کار یا مجلس تظاهرات اول ماه می را برگزار کنند. در حالی که هر جا کارگران حضور یابند، میتوانند اول ماه مه را گرامی دارند. کافیست بازتاب رسانهای این حضور و اراده برگزاری آیین اعتراضی در این روز نمایان شود؛ در مقابل هر کارخانه و محل کار، در میادین شهرها بهصورت غیرمتمرکز و هر جایی که بتوان نمادی از آیین بزرگداشت این جشن بزرگ کارگری را نمایش داد. بیشک این پیام به جامعه، سایر زحمتکشان و دولت خواهد رسید که کارگران حضوری اجتماعی دارند و روز کارگر برای به رسمیت شناختن حقوق آنها و از جمله حق زندگی شایسته برای آنهاست.
🔸 اما مشکل اساسی همچنان که پیش از این گفته شد، نبود سازمانهای کارگری حتی در پایه ایترین شکل آنست. وقتی کارگران در هرسازمان و محیط کار،از داشتن یک تشکل مستفل و آزاد محرومند و پیش از هرچیز به تشکیل آن نیاز دارند. هر رویداد و اتفاق پیشبینی شده یا غیر قابل پیشبینی می تواند زمینه و انگیزهای برای ایجاد این تشکلها شود...
🔸 ... در صورت تحقق چنین همبستگی سازمان یافته دیگر جایی برای دروغ و جعل و فریب کارگران باقی نخواهد ماند و اولین دستاوردش آنست که کارگران آنچنانکه شایسته است با تکیه برتوان و خِرَد جمعی و همبستگی طبقاتیِخود درسازمانهایی که خود تشکیل داده اند، آینده روشنتری برنامهریزی کرده و خواهند ساخت.
متن کامل این یادداشت را در لینک زیر بخوانیدhttps://bit.ly/3WgmG2M🔹🔹🔹شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران
🔹 نشانی کانال تلگرامی شورا:
🆔 @kashowra 🔹 نشانی ارتباط با کانال:
🆔 @kashowranews