کولبرنیوز | Kolbarnews

آن‌چه این کودکِ کار بر دوش می‌کشد، «پسماندِ سرمایه‌داری» است؛ یک گونی پُر از آشغال و زباله. این کودک «مازاد» ایران را بر دوش می‌کشد؛ مازادی که عجیب سنگین است؛ انگار هزاران هزار سال است که این مازاد انباشت شده است. این کودک، خود اما یک اخراج شده است؛ یک طرد شده از ساحتِ مقدسِ «ایرانیت»؛ ایرانیتی که به غیر از بوی تعفن آشغال و زباله‌های تاریخی هزارساله، خود، چیز دیگری ندارد. این کودکِ کار در این ساحتِ مقدسِ متعفن نیز اخراج شده است. سرنوشتِ سوژه اخراج شده از این ساحت، تحملِ بارِ سنگینی است؛ زباله‌های تاریخی هزارساله متعفن در گونیِ سرمایه‌داری. این کودک یک شخص نیست؛ او یک نماد است؛ او نشانِ یک وضعیت است؛ وضعیتی که محصولِ تبانیِ دانش، سرمایه، ایدئولوژی و قدرت در فرایندی تاریخی است که فرمی استثماری از زیستن در جامعه را شکل داده است. این کودک تکرار یک وضعیت است؛ تداومِ یک فاجعه تاریخی؛ بازتولیدِ وحشتناکِ ستم‌دیدگی مضاعف. این وضعیت، حالتِ نرمالِ وضعیتِ دهشتناک‌تری است که انتظار ایران، این جامعه ویران را می‌کشد.

#کودک_افغانستانی
#کودکان_کار
#کودکان_کولبر
#کودک_سوختبر

کودکان #بلوچ از کودکی، ترس از بیراهه‌ها به مرز رسیدن را به جان می‌خرند تا وقتی کمی بزرگتر شدند، کارکشته شوند، به شرط نسوختن در آتش، به شرط کشته نشدن با تیراندازی نیروهای نظامی، به شرط دستگیر و #اعدام نشدن به جرم تجزیه‌طلب. این‌جا ناف بچه‌ها را با سرنوشت گازوییل‌کشی می‌بُرند. سرنوشت همه یکسان است‌؛ «مرگ». اما شیوه‌های این مرگ فرق دارد، یکی میان شعله‌های آتش می‌سوزد، دیگری با تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی، آن‌یکی را اعدام می‌کنند و آن‌یکی‌تر زیر شکنجه جان می‌دهد.

این تصویر یک #کودک_سوختبر در یک #مندی (دکه‌های خرید و فروش سوخت) است، گالن‌های رنگ‌رنگ سوخت که با مندی‌ها پیوندی لزج خورده‌اند. «مندی» با آن آهنگ ملایمی که هنگام اداشدن دارد، واژه‌ای مهجور در حلقه کلمات ما و تعبیری ناشناخته در معاشرت‌های روزه‌مره است‌، اما در #سیستان‌و‌بلوچستان «مندی» اعتباری به پایه «نان» دارد. دکه‌هایی کوچک چون آبله «که بر روی صورت کودکان» در #چابهار، #خاش، #ایرانشهر‌ و همه آبادی‌های مرزی #سراوان پیله بسته است.
سوختبرهای بلوچ ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید: «یا رَکّین یا تَرَکّین» (یا رد می‌شویم یا می‌ترکیم)، آن‌ها مرگ را هر ثانیه انتظار می‌کشند.

#بلوچستان
#سوختبر
#ژینا_امینی
#انقلاب_ژینا

▪️سخنان کودکی که دکه او توسط نیروهای شهرداری سراوان تخریب شد

در این ویدیو #سعد_حسین‌بر، #کودک_کار یتیم که ماموران شهرداری بامداد سوم آبان ۱۴۰۲، دکه او را تخریب کردند در مورد وضعیت زندگی خود و مادرش می‌گوید.

این کودک کار یتیم می‌گوید: «من یتیم و سرپرست خانوادم هستم مادرم با وام خیاطی برایم دکه را خریده بود، من صبح‌ها میروم مدرسه و شب‌ها دکه را باز می‌کنم. کپسول گاز و گالن می‌فروشم. هم خرج زندگی خودم و مادرم رو می‌دهم و هم وام که برداشتیم، شب خواب بودم همسایه‌ها آمدند و گفتند که شهرداری دکه تو را داخل پل انداخته است. هر چی وسایل داشتم همه از بین رفت الان نمی‌دانم چکار کنم».

به نقل از حال‌وش: « ساعت ۰۰:۱۵ بامداد روز چهار‌شنبه مامورین شهرداری بدون هشدار قبلی در خیابان انقلاب ۱۲ دکه که سال‌هاست در آنجا بوده و اجناس مورد نیاز مردم محله را تامین می‌کردند با لودر تخریب و به پایین پل انداختند که موجب زخمی شدن یک شهروند شده است».
لازم به ذکر است یکی از این دکه‌ها متعلق به یک کودک کار و سرپرست خانواده است که علاوه بر فروش اجناس بنزین هم می‌فروشد.

#بلوچستان
#کودکان_کار
#کودکان_کولبر
#کودک_سوختبر

کودکان #بلوچ از کودکی، ترس از بیراهه‌ها به مرز رسیدن را به جان می‌خرند تا وقتی کمی بزرگتر شدند، کارکشته شوند، به شرط نسوختن در آتش، به شرط کشته نشدن با تیراندازی نیروهای نظامی، به شرط دستگیر و #اعدام نشدن به جرم تجزیه‌طلب. این‌جا ناف بچه‌ها را با سرنوشت گازوییل‌کشی می‌بُرند. سرنوشت همه یکسان است‌؛ «مرگ». اما شیوه‌های این مرگ فرق دارد، یکی میان شعله‌های آتش می‌سوزد، دیگری با تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی، آن‌یکی را اعدام می‌کنند و آن‌یکی‌تر زیر شکنجه جان می‌دهد.

این تصویر یک #کودک_سوختبر در یک #مندی (دکه‌های خرید و فروش سوخت) است، گالن‌های رنگ‌رنگ سوخت که با مندی‌ها پیوندی لزج خورده‌اند. «مندی» با آن آهنگ ملایمی که هنگام اداشدن دارد، واژه‌ای مهجور در حلقه کلمات ما و تعبیری ناشناخته در معاشرت‌های روزه‌مره است‌، اما در #سیستان‌و‌بلوچستان «مندی» اعتباری به پایه «نان» دارد. دکه‌هایی کوچک چون آبله «که بر روی صورت کودکان» در #چابهار، #خاش، #ایرانشهر‌ و همه آبادی‌های مرزی #سراوان پیله بسته است.
سوختبرهای بلوچ ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید: «یا رَکّین یا تَرَکّین» (یا رد می‌شویم یا می‌ترکیم)، آن‌ها مرگ را هر ثانیه انتظار می‌کشند.

#بلوچستان
#سوختبر
#ژینا_امینی
#انقلاب_ژینا

کودکان #بلوچ از کودکی، ترس از بیراهه‌ها به مرز رسیدن را به جان می‌خرند تا وقتی کمی بزرگتر شدند، کارکشته شوند، به شرط نسوختن در آتش، به شرط کشته نشدن با تیراندازی نیروهای نظامی، به شرط دستگیر و #اعدام نشدن به جرم تجزیه‌طلب. این‌جا ناف بچه‌ها را با سرنوشت گازوییل‌کشی می‌بُرند. سرنوشت همه یکسان است‌؛ «مرگ». اما شیوه‌های این مرگ فرق دارد، یکی میان شعله‌های آتش می‌سوزد، دیگری با تیراندازی مستقیم نیروهای نظامی، آن‌یکی را اعدام می‌کنند و آن‌یکی‌تر زیر شکنجه جان می‌دهد.

این تصویر یک #کودک_سوختبر در یک #مندی (دکه‌های خرید و فروش سوخت) است، گالن‌های رنگ‌رنگ سوخت که با مندی‌ها پیوندی لزج خورده‌اند. «مندی» با آن آهنگ ملایمی که هنگام اداشدن دارد، واژه‌ای مهجور در حلقه کلمات ما و تعبیری ناشناخته در معاشرت‌های روزه‌مره است‌، اما در #سیستان‌و‌بلوچستان «مندی» اعتباری به پایه «نان» دارد. دکه‌هایی کوچک چون آبله «که بر روی صورت کودکان» در #چابهار، #خاش، #ایرانشهر‌ و همه آبادی‌های مرزی #سراوان پیله بسته است.
سوختبرهای بلوچ ضرب‌المثلی دارند که می‌گوید: «یا رَکّین یا تَرَکّین» (یا رد می‌شویم یا می‌ترکیم)، آن‌ها مرگ را هر ثانیه انتظار می‌کشند.

#بلوچستان
#سوختبر
#ژینا_امینی
#انقلاب_ژینا