کولبرنیوز | Kolbarnews

#برگی_از_تاریخ

▪️پیمان قصرشیرین یا زهاو

عهدنامه قصرشیرین یا زهاو که در ١٧ مه ١۶٣٩ در شهر زهاو در نزدیکی قصرشیرین در شرق کوردستان امضا شد، به جنگ طولانی بین حکومت‌های اشغال‌گر عثمانی و صفوی پایان داد.
این قرارداد در خاک کوردستان امضا شد و اولین تقسیم رسمی خاک کوردستان بین حکومت‌های اشغال‌گر بود. تمام مفاد و بندهای این قرارداد درباره تقسیم کوردستان بود و کوردها خودشان نه از آن مطلع بودند و نه در آن هیچ نماینده‌ای داشتند.
بر اساس عهدنامه زهاو، اراضی ایل کلهر و قسمت شرقی شاره‌زور تحت حاکمیت دولت صفوی باقی ماند، اراضی قبایل موکری در خط مرزی جدید به دو قسمت تقسیم شدند، قسمت روژهلات کوردستان به حکومت صفوی تعلق گرفت و بقیه قسمت‌های کوردستان تحت حاکمیت عثمانی‌ها قرار گرفت.

پس از این قرارداد و تقسیم شدن کوردستان، حکومت‌های حاکم بر ایران، ترکیه، عراق و سوریه از تجزیه کوردستان سوء‌استفاده کردند، حتی در هر زمان که لازم شد، دشمنی و درگیری‌های خود را برای سرکوب و خفه کردن جنبش‌ها و قیام‌های به وجود آمده در بخش‌های مختلف کوردستان کنار گذاشته و علیه ملت کورد متحد شده‌اند.


#کوردستان
#کورد
#حق_تعیین_سرنوشت

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری


#سنندج_همیشه_سرخ

مارش خیابانی کارگران در روز اول ماه مه روز همبستگی جهانی طبقه کارگر علیه استثمار و نابرابری و این مناسبات وارونه.

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

روزجهانی کارگر سنندج 1390

تظاهرات خیابانی کارگران در اول ماه مه سال 1390 در شهر سنندج

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

روز جهانی کارگر در شهر سقز سال 1380

قرائت قطعنامه توسط: #محمد_عبدی_پور

سخنرانی: #محمود_صالحی

مجری برنامه: #جلال_حسینی

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

دیدن این فیلم را به دوستان و فعالین کاگری پیشنهاد می‌کنیم.
سخنرانی #محمود_صالحی از فعالین جنبش کارگری ایران

اول ماه مه سال 1384 شهر سقز

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

پیامی کوتاه و کارگری والبته قدیمی از #محمود_صالحی چهره سرشناس جنبش کارگری ایران به مناسبت اول ماه روز همبستگی جهانی طبقه کارگر

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

صحنه‌های پرشور و شورانگیز استقبال، همراهی و همبستگی با دستگیر شدەگان اول ماه مه سال 83 شهر سقز.

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

"متن، سخنرانی رفيق جمال چراغ ویسی در مراسم اول مه ۶۸ سنندج"

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

"متن، سخنرانی رفيق جمال چراغ ویسی در مراسم اول مه ۶۸ سنندج"

رفقای کارگر! خوش آمديد، امروز روز جهانی کارگر و جشن جهانی خودمان است. جشن روز کارگر بر همه ما پيروز باد. همانطور که رفيق مجری برنامه اعلام کرد، قرار بود که رفيقی دربارهٔ مجمع عمومی صحبت کند، مجمع عمومی با تعريف ساده يعنی اينکه امروز روز جهانی کارگر ما به دور هم جمع شويم و در اين رابطه بحث و گفتگو کنيم.
مجمع عمومی با تعريف ساده يعنی جمع شدن تعدادی کارگر در محل و مکان مشخصی که روی مسئله ای مشخص که قبلا تعيين شده و يا تعيين می‌شود به بحث پرداخته و تصميم بگيرند و به نتيجه‌ای درست برسند. انسان موجودی اجتماعيست يعنی در اجتماع و در جمع شدن انسانها بدور هم که آنها می‌تواننند نيازهايشان را برآورده کنند مثلا اگر احتياج به نان دارند بايد دور هم جمع شوند و دست در دست هم بگذارند تا بتوانند نانی را تهيه کنند و اگر رنجی هست همه با هم در کنار هم می‌کشند.
مجامع عمومی ما کارگران بايد حربه‌ای و ضامنی باشد برای گرفتن حق و حقوقمان و ما امروز در روز جهانی کارگر اعلام می‌کنيم، افزايش دستمزدهايمان، کاهش ساعت کار، استفاده از امکانات بهداشتی و درمانی، حق بيمه بيکاری، جلوگيری از اخراج کارگران و صدها و هزاران خواستی که نسبت به آنها کم کاری شده و يا به فراموشی سپرده شده است مطالبات ما هستند و بايد تأمين گردند. اگر ما بخواهيم به اين خواست‌ها برسيم، و بخواهيم زندگی کنيم و خواسته‌هايمان را بگيريم، تنها و تنها به کمک جمع شدنمان و با تکيه به مجمع عموميمان امکانپذير است.
تاکنون و در طول تاريخ، از روزی که کارگر قدم به ميدان جامعه گذاشته و نيروی کارخود را بفروش می‌رساند تا با آن زندگی کند، نمونه‌های زيادی داريم که کارگر چيزی برايش مطرح بوده و يا برايش مطرح شده و زمانيکه خواسته است مسئله را به تنهايی حل کند سرکوب و يا اخراجش کرده باشند، يا حداقل جوابش را نداده‌اند. نمونه‌هايی هم داريم که کارگران باهم چيزی برايشان مطرح بوده يا ظلمی به آنها شده ولی توانسته‌اند با هم مسئله و مشکل را حل کنند. مجمع عمومی چيز عجيب و غريبی نيست، چيزی نيست که خيلی خيلی از ما دور باشد. همين جمع خودمان را در نظر بگيريم تعدادی کارگر و تعدادی از خانواده‌های کارگری و زحمتکشی هستيم که بدور هم جمع شده‌ايم و می‌خواهيم يادی از روز اول ماه مه 68 بکنيم اين روز را به بلند گويی برای طرح خواسته‌هايمان و رسيدن به آنها تبديل کنيم. و به اين دليل از ساعت ۳ در اينجا تعدادی کارگر که از مسائل‌مان بگوييم و مطالباتمان را بيان کنيم، اين خود برای ما مجمع عمومی است. مجمع عمومی برای ما ناآشنا نيست، ما در محل کارمان، در محل زيستمان در ميان خانواده‌هايمان مجمع عمومی داريم و به شيوه‌های متفاوت و بدلايل مختلف دور هم جمع می‌شويم، وقتی ۶ کارگر در کارگاهی باهم کار می‌کنند و با هم از مسائل‌شان صحبت می‌کنند و تصميم می‌گيرند اين خود مجمعی می‌باشد. بايد بگويم چيزی که به مجمع عمومی رسميت می‌دهد و آنرا تثبيت می‌کند، تنها و تنها منظم بودن و هميشگی بودن آن است. اگر ما هر روز ۱۰ ساعت باهم کار می‌کنيم می‌توانيم در روز هم نيم ساعت و در ماه دو روز و يا حداقل ۲ ساعت دورهم بنشينيم و از مشکلاتمان بگوييم. اعتبار و رسميت دادن به مجمع عمومی‌مان در گرو منظم و بطور هميشگی گرفتن آن می‌باشد. اما ما اغلب وقتی کارفرمايی می‌خواهد ساعات کار را طولانی و يا دستمزد را کم کند، با عجله مجمع می‌گيريم. از آنجا که نمی توانيم مسئله را خوب بررسی کنيم و ارزيابی مشخصی بکنيم و تصميم قاطعی بگيريم، حرف‌هايمان می‌ماند و نمی توانيم حقوقمان را بگيريم. البته مجمع عمومی تنها مختص کارخانه‌ها و کارگاههای بزرگ نيست، ما حتی در کارگاههای کوچک هم می‌توانيم مجمع بگيريم. در کارگاههای کوچک می‌تواند شکل مشخصی از متحد بودن کارگران باشد، به چه شيوه‌ای؟ وقتی شهر خودمان سنندج را می‌بينيبم، در خيابان‌ها و کوچه‌های آن صدها کارگاه خصوصی کوچک وجود دارد، از مکانيکی و جوشکاری و نجاری گرفته تا صافکاری و نقاشی و ساير رشته‌های ديگر اين کارگاهها ساعات کار مشخص ندارند و از امکانات زيستی، بهداشتی برخورد دار نيستند، دستمزدها در آنها پايين است، قانون کاری که در اين کارگاهها حاکم است قانون کاری است که کارفرما خود تعيين کرده و نه حتی قانون کار خود دولت و ادارهٔ کار و از قانون کار ما کارگران در اين کارگاهها خبری نيست. کارفرما به شيوه‌ای که برايش سازگار باشد و به نفعش باشد عمل می‌کند، کاری به اين ندارد که من چگونه زندگی می‌کنم، اگر ما کارگران کارگاههای خصوصی بتوانيم بدور هم جمع شويم و مسائل‌مان را بازگو کنيم و مشکلاتمان را بيان کنيم و تشکلی بنام سنديکا، اتحاديه، دفتر نمايندگی و يا هر اسم ديگری بوجود آوريم، اين در واقع همان چيزی است که اکنون به نفع ماست و معضل ما کارگران

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

"متن سخنرانی رفیق جمال چراغ ویسی در اول ماه سال ١٣۶٨ سنندج"
#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

"زندگینامه رفیق جمال چراغ ویسی"

اسم:جمال چراغ ویسی
ﺍﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎﺭ : ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﻣﺤﻞ ﺗﻮﻟﺪ : روستای حسن‌آباد( ﺳﻨﻨﺪﺝ )
ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺗﻮﻟﺪ : 1344
ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺟﺎﻧﺒﺎﺧﺘﻦ : 1369.02.11
ﻣﺤﻞ ﻭ ﻧﺤﻮﻩ ﺟﺎﻧﺒﺎﺧﺘﻦ : ﺳﻨﻨﺪﺝ ـ ﺍﻋﺪﺍﻡ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ :
ﺩﺭ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﺳﺎﻟﮕﺮﺩ ﺍﻋﺪﺍﻡ "ﺟﻤﺎﻝ ﭼﺮﺍﻍ ﻭﯾﺴﯽ " ﺳﺨﻨﺮﺍﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ
1368 ﺳﻨﻨﺪﺝ


بیش از صد ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎﺋﯽ ﺩﺭ ﺷﯿﮑﺎﮔﻮ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻭﻝ ﻣﻪ 4
ﺭﻫﺒﺮ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺮﻡ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺗﻬﯿﯿﺞ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﮐﺮﺩﻥ
ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ 8 ﺳﺎﻋﺖ ، ﺑﻪ ﺩﺍﺭ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ، ﺭﮊﯾﻢ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ
ﺍﺳﻼﻣﯽ 112 ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﮐﺸﺘﺎﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﻫﺒﺮ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺩﺭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ،
"ﺟﻤﺎﻝ ﭼﺮﺍﻍ ﻭﯾﺴﯽ " ﺳﺨﻨﮕﻮﯼ ﻣﯿﺘﻨﯿﻨﮓ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ 1368
ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻮﺧﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺳﭙﺮﺩ .
ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ ﺳﺎﻝ 1369، ﺭﮊﯾﻢ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺯﺩ . ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻧﯽ
ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﻨﺐ ﻭﺟﻮﺵ ﻭﺳﯿﻌﯽ ﺩﺭ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺁﻏﺎﺯ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﮊﺧﯿﻤﺎﻥ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ، ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯ ﺟﻤﺎﻝ
ﭼﺮﺍﻍ ﻭﯾﺴﯽ، ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺘﯿﻨﮓ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻔﺮﻩ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺳﺎﻝ
1368 ﺩﺭ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ 16 ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ
ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻭ ﺑﻼﺗﮑﻠﯿﻔﯽ ﺑﻪ ﺟﻮﺧﻪ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺳﭙﺮﺩﻧﺪ . ﺍﮐﺜﺮ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﮔﺎﻥ
ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺍﻭﻝ ﻣﻪ ﺳﺎﻝ 68 ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺟﻤﺎﻝ
ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺮﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ 4 ﺭﻫﺒﺮ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺩﺭ 123 ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ
ﺁﻥ ﻣﺘﻬﻢ ﻭ ﺍﻋﺪﺍﻡ ﺷﺪﻧﺪ .
****
ﺭﻓﯿﻖ ﺟﻤﺎﻝ ﭼﺮﺍﻍ ﻭﯾﺴﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1344 ، ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﻱ "حسن‌آباد " ﺍﺯ
ﺗﻮﺍﺑﻊ ﺷﻬﺮ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺯﺣﻤﺘﮑﺶ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ . ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ
ﺍﺻﻼﺣﺎﺕ ﺍﺭﺿﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺁﻣﺪﻧﺪ . ﭘﺪﺭﺵ ﭘﺲ ﺍﺯ
ﻣﺪﺗﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺁﺏ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺍﺳﺘﺨﺪﺍﻡ
ﺷﺪ .
ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻫﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ، ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﺤﺮﻭﻣﯿﺖ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻗﺮﯾﻦ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ
ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﻤﺎﻝ ﮐﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ
ﺩﻭﻡ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﮐﻼﺱ ﺩﻭﻡ ﺩﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻥ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﭘﺲ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺮﮎ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ
ﺳﺎﻝ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1362 ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﮔﺮﺩﯾﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ
ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺛﺎﺑﺘﯽ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭﯾﺎﯼ
ﺑﯿﮑﺎﺭﺍﻥ ﻫﺮﺍﺯﮔﺎﻫﯽ، ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻓﺼﻠﯽ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﺍﻭﺍﻥ ﺟﻤﺎﻝ ﺑﺎ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﺵ ﺁﺷﻨﺎ
ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ . ﻫﻢ ﻭ ﻏﻢ ﻭﯼ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻤﺰﻧﺠﯿﺮﺍﻥ
ﮐﺎﺭﮔﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺭﻧﺠﻬﺎﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻭ
ﺭﺍﻩ ﭼﺎﺭﻩ ﻣﺸﻘﺎﺕ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ
ﻣﺮﺍﻭﺩﺍﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﺳﺎﺳﯽ ﺯﻧﺪﮔﯿﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺍﻭ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﻨﺪ . ﺍﺯ
ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺻﻨﺪﻭﻕ ﺩﺭ ﻣﺤﻼﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺑﺎﺷﮕﺎﻩ ﻭﺭﺯﺷﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ، ﺗﺎ
ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﻫﺎ ﻭ ﻣﯿﺘﯿﻨﮕﻬﺎﻱ ﺍﻭﻝ ﻣﻪ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮ،
ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﭘﯿﺸﺮﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻘﺶ ﻣﻮﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺍﯾﻔﺎ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ . ﺍﻭ ﺩﯾﮕﺮ
ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻣﻌﺘﺮﺿﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻭ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ
ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻋﻠﯿﻪ ﺍﺳﺎﺱ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ .
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1367 ﺟﻤﺎﻝ ﭼﺮﺍﻍ ﻭﯾﺴﯽ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ
ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺁﺏ ﺷﻬﺮ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺁﺏ ﺁﻥ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ
ﯾﮏ ﺳﺎﻝ، ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻮﺩ .
ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ ﺳﺎﻝ 1368 ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺖ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺟﻨﮓ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺍﺵ، ﺑﻪ ﺻﻔﻮﻑ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ
ﭘﯿﺸﺮﻭ ﻭ ﺭﻫﺒﺮﺍﻥ ﺟﻨﺒﺶ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮﺩ، ﺷﻤﺎﺭ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﮕﯿﺮ ﻭ
ﺭﺍﻫﯽ ﺯﻧﺪﺍﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻗﺘﻞ
ﻋﺎﻡ ﮐﺮﺩ . ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ ﺳﺎﻝ 1368ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺤﺎﻓﻞ
ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻣﺰﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﻨﺎﯾﺖ ﮐﺎﺭ ﺭﮊﯾﻢ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺷﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﻭﻝ ﻣﺎﻩ ﻣﻪ، ﺩﺭ ﻣﺤﻼﺕ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺑﺮﺍﻱ
ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺍﺯ 11 ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ ﺑﻮﺩ . ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ
ﮔﺮﺩﻫﻤﺎﯾﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﺎﺕ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺗﺎ ﻣﻬﺎﺑﺎﺩ ﻭ ﺳﻘﺰ ﻭ
ﻣﺮﯾﻮﺍﻥ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﯾﺎﻓﺖ .
ﺩﺭ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﺗﺠﻤﻌﺎﺕ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻤﻬﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﮐﻮﻩ ﺁبیدر ﻭ ﻧﯿﺰ
ﺩﺭ ﮐﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻫﻮ، ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﻭﺭﺯﺷﯽ
ﺗﺨﺘﯽ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﺪ . ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﺍﺩﺍﺭﻩ ﮐﺎﺭ ﺭﮊﯾﻢ ﺩﺭ ﺳﻨﻨﺪﺝ ﺗﺎ ﻇﻬﺮ 11 ﺍﺭﺩﯾﺒﻬﺸﺖ، ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺟﻮﺍﺏ
ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﺎﻟﻦ
ﺗﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ . ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﻭﺳﯿﻌﯽ ﺟﻠﻮﯼ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ . ﺩﺭ ﻫﺎﯼ
ﺳﺎﻟﻦ ﺭﺍ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ . ﺷﻌﺎﺭ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻼﮐﺎﺭﺩﻫﺎ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻧﺪ . ﺩﺭ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻦ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻭﺩ
ﺍﻧﺘﺮﻧﺎﺳﯿﻮﻧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺩ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻃﺒﻘﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ ﻟﺴﯿﺖ
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺟﻤﺎﻝ ﭼﺮﺍﻍ ﻭﯾﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﺨﻨﺮﺍﻥ
ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ، ﻃﯽ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻣﺒﺴﻮﻃﯽ ﺑﻪ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻓﻼﮐﺖ ﺑﺎﺭ
ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺯﺣﻤﺘﮑﺸﺎﻥ، ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭ ﻫﻤﺒﺴﺘﮕﯽ، ﻟﺰﻭﻡ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺗﺸﮑﻞ
ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﮔﺮﯼ ﻭ ﺍﺳﺘﺤﮑﺎم

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

"زندگینامه رفیق جمال چراغ ویسی"

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری(٩)

#پایان_پایان_پایان_پایان_پایان_پایان_پایان

"شکل گیری و فعالیت اتحادیه صنعتگر در شهر سنندج سالهای ۶۷-۶۵"

اختلافات در چه سطحی و بر سر چه مسائلی بود؟

ما آنوقت وجود نظرات مختلف را در اتحادیه به سه دسته تقسیم میکردیم و حال هم چنین قضاوتی را داریم.
یکی نظرات محافظه کارانه، دوم تندروی و غیرمسئولانه برخورد کردن به مسائل اتحادیه و مسائل کارگران ، سوم گرایش کارگری و سوسیالیست.
نظرات محافظه کار همیشه بر این باور بود که باید کار و بار اتحادیه و مسائل کارگری را با گره زدن به اداره ی کار و قانون کارش پیش برد. در غیر اینصورت کاری را نمیتوان به پیش برد و اکثرا براین باور بودند که باید در چهار چوب قانونِ کار حرکت کرد و حتی حاضر نبودند که در مسائل زنانِ کارگر و سایر بخشهای دیگر با ما همکاری کنند.
نظرات تندروانه یا همان گرایشی که غیرِمسئولانه به مسائل برخورد میکرد اکثراً در میان کارگران جوان وجود داشت و دارد.این افراد کسانی هستند که شرایط و توازن قوای موجود را در نظر نمیگیرند و در کوچکترین حرکت دچار احساسات میشوند و اکثرا آکسیونیست هستند. ما نمونه های زیادی چه در میان اتحادیه و چه در مراسمهای اول ماه مه ها را مشاهده میکردیم و اساساً اینان تحت تاثیر عملکردهای چپ غیر کارگری بودند. البته برخلاف نظرات محافظه کارانه که گفتیم تمام موجودیت خود را در اتکاء قانونی کردن کارها میدانند، اینان هر نوع کار علنی و قانونی را تحقیر میکردند و در مدت حیات اتحادیه، کارهای اینها باعث شد که بهانه دست اداره ی کار رژیم و نظرات محافظه کار بدهند(همه رفقای کارگر نمونه ی این حرکات را در مراسمهای اول ماه مه ها و در درون اتحادیه را به یاد دارند).البته بعدا میشود مفصلتر به این نمونه ها پرداخت.
گرایش کارگری و سوسیالیستی. این گرایش در میان کارگران جا افتاده و با نفوذ بود و همین گرایش بود که باعث شد اتحادیه به دام قانون گرایان و اداره ی کار رژیم نیافتند و اگر اتحادیه در طول عمرش توانست بعنوان یک تشکل مستقل کارگری بماند و توانست بعضی از مطالبات کارگران را به کرسی بنشاند به همت همین گرایش بود. و همین گرایش بود که توازن قوا را به خوبی درک میکرد و در تمام مسائل کارگری و سایر مسائل اجتماعی و سیاسی جامعه دخیل باشد و سعی میکرد جواب درستی برای موانع و مشکلات موجود بیابد اما در برخی موارد آن دو نظر که اشاره کردیم کارهایی میکردند و عملا دست و بال این گرایش سوسیالیستی را می بستند.در حالی که خود این گرایش دارای اشکالات و کمبودهای خود بود چه در تلاشش و در اتحادیه و چه بطور کلی در فعالیتهایش- در این مورد میتوان جداگانه صحبت کرد و ما به سهم خود چنین تلاشی را خواهیم کرد.

#نویسندگان: #مظفر_فلاحی_و_یدی_عزیزی

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#پایان_پایان_پایان_پایان_پایان_پایان_پایان

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری(٨)

"شکل گیری و فعالیت اتحادیه صنعتگر در شهر سنندج سالهای ۶۷-۶۵"

چرا نتوانستیم اتحادیه را سرِپا نگهداریم؟

در اوایل شروع فعالیت اتحادیه ی صنعتگر، تعداد اعضای آن به 250 نفر میرسید.
یکی از عواملی که خیلی اساسی بود برآورده نکردن و جواب ندادن به نیازهای اقتصادی و مالی کارگران بود.چون چندین بار در رابطه با تشکیل شرکت تعاونی مصرف و صندوق مالی کارگران مجمع عمومی تشکیل شد اما بخاطر اینکه این اقدامات نتیجه ی عملی نداشت کارگران نسبت به اتحادیه بی تفاوت شدند.
چندین عوامل دیگر باعث کم شدن اعضای اتحادیه شد از جمله هرساله از طرف رژیم تعدادی از فعالین اتحادیه دستگیر و زندانی میشدند واز طرف اداره ی کار و کارفرمایان هم مرتباً کارگرانی که با اتحادیه میآمدند تهدید میشدند که اگر دست از اتحادیه برندارید کارتان را از دست خواهید داد. ومسئله دیگر که دخیل بود پایان جنگ ایران و عراق بود. در زمان جنگ، تعدادی از کارگران که عضو اتحادیه بودند مشمول سربازی بودند و چون مرتباً ماهیت جنگ از طرف ما تبلیغ میشد و کارگران هم به این امر پی برده بودند که این جنگ، جنگ آنها نیست ، عملاً حاضر نبودند که به سربازی بروند. ولی با ختم جنگ و بالا رفتن میزان بیکاری و فقر و فلاکت، فشار بیش از حدی به کارگران وارد آمد. آنان به امید اینکه شاید بعد از اینکه از سربازی برگردند کاری برایشان پیدا شود به سربازی رفتند و عملاً اتحادیه با کمبود نیرو روبرو شد.
در هر حال مسئله ی کمبود نیرو و تعداد کم اعضاء، مربوط به سیاست اتحادیه و برنامه ریزش بود که باعث شد اتحادیه گسترش پیدا نکند و بزرگتر نشود.
بالاخره در نیمه ی دوم سال66 شیرازه ی اتحادیه از دست رهبری بیرون آمد و علت آنهم این بود که گرایش سوسیالیست در آن نتوانست عملاً رهبریش را بدست بگیرد و کارگران هم به مسائل اتحادیه و حفظ آن بی توجه شدند. چرا که پاسخی برای مسائل اقتصادیشان نگرفتند. با وجود فشار و کارشکنی اداره ی کار 50-60 مجمع عمومی گرفتیم اما رهبران نتوانستند بخوبی از آن استفاده کنند. اگر اتحادیه جوابگوی امر روزمره ی کارگران میبود هر مشکلی برایش پیش میآمد کارگران هم هر کدام گوشه ای از مشکلات را میگرفتند و پاسخگو بودند.
ما قبلا به نبودن ارتباط با اتحادیه های دیگر اشاره کردیم. این هم یکی از دلایل بود. وقتی ما اصول درستی برای ارتباط و هماهنگی مبارزات اقتصادی کارگری نداشتیم، انتظار هم نمیرفت آنها هم از ما دفاع کنند. رژیم اسلامی به ما اخطار کرد و اگر ما ارتباط مبارزاتی میداشتیم در هر حال میتوانستیم بکمک دیگر و حتی به اشکال دیگر کارمان را ادامه دهیم و اتحادمان را حفظ کنیم.
در سال 67قبل از اینکه اداره ی کار اخطاریه بدهد و برای بسته شدن اتحادیه به ما فشار بیاورد تعدادی از فعالین اتحادیه دستگیر شدند و این باعث شد تعدادی از اعضاء ، اتحادیه را ترک کنند. مجامع عمومی دیگر پایدار نماند و گرایش محافظه کار هم تبلیغ میکرد که برویم به اسم و رسم دیگری کار کنیم و برویم بطور قانونی دنبال آن بگیریم و از این حرفها، در حالیکه همه اینها را ما آزمایش کرده بودیم.
به این ترتیب در سال 67 بجز باشگاه ورزشی و کلاس سوادآموزی دیگر اتحادیه نمیتوانست پولی بعنوان حق عضویت بگیرد.
در رابطه با بستن اتحادیه، قرار شد طوماری جمع کنیم و به اتحادیه ها و مراکزصنعتی ببریم. کارخانه ها جواب مثبت دادند و حاضر بودند آن را امضاء کنند. ولی تشکلهای موجود آنوقت بی تفاوت ماندند و ما موفق نشدیم. از طرف دیگر گرایش محافظه کار هم اصرار داشت به شورای نگهبان برویم و به خانه ی کارگر جمهوری اسلامی در تهران برویم و ما هم بدنبال پشتیبانی کارگران بودیم. اما دیگر اقدام جدی ای صورت نگرفت و دنبال آن گرفته نشد. کارگران سوسیالیست تلاش کردند راهی بیابند. اما مجموعه ی این عوامل باعث شد که نتوانستیم از بسته شدن اتحادیه جلوگیری کنیم.
این را هم اضافه کنیم که خانواده های کارگری در مسائل اتحادیه دخالت نداشتند. برای مراسم ها زنان و خانواده های کارگری حضور داشتند اما در مجامع عمومیِ اتحادیه و مسائل و مشکلات آن از حضور انها خبری نبود یعنی در حقیقت آنها دخالت و شرکت داده نمیشدند.
و این بهمراه نداشتن ارتباط مبارزاتی و همبستگی کارگری با تشکلهای دیگر چه در محل و چه با مجامع عمومی کارگری و یا هر مرکز و تجمع کارگری دیگر در سطح سراسری ایران ما را در مقابل رژیم تنها گذاشت و ضعیف و ضربه پذیر کرد.
خلاصه بگوئیم این زور و توانائی دولت نبود که اتحادیه را منحل کرد و بست و بلکه ضعف و کم تجربگی خود ما کارگران و بخصوص رهبران کارگری بود.

#نویسندگان: #مظفر_فلاحی_و_یدی_عزیزی

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

ادامه دارد..........

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری(٧)

"شکل گیری و فعالیت اتحادیه صنعتگر در شهر سنندج سالهای ۶۷-۶۵"

"اتحادیه ی صنعتگر و مسائل و مبارزات کارگران در بخشهای دیگر"

به نظر ما ، بین اتحادیه و مبارزات سایر بخشهای دیگر خارج از اتحادیه هیچگونه پیوند مبارزاتی وجود نداشت. برای مثال : ما بعنوان رهبران اتحادیه، چون در شرایطی بودیم که از طرف دولت اجازه ی فعالیت نداشتیم بعنوان اتحادیه نتوانستیم دخالت و یا حتی اصلاعیه ای هم در این باره صادر کنیم. فقط زمانی که مبارزه یا اعتراضی روی میداد ما در میان کارگران عضو اتحادیه آنرا بیان می کردیم و احساس همدردی میکردیم. در بعضی موارد هم کارگران را برای دست یابی به خواستهایشان راهنمایی میکردیم اما نظراتی هم در بین رهبران و بخشی از کارگران عضو اتحادیه وجود داشت که باید ما بعنوان یک تشکل ،دخالت بیشتری داشته باشیم. اما عده ای که این نظر را داشتند متاسفانه کم بودند.
میتوانیم در اینجا به بعضی از این نظرات اشاره کنیم که در میان اتحادیه و رهبران آن وجود داشت.
نظر به اینکه در اوایل تشکیل اتحادیه، زیربنای آن خوب پی ریزی نشده بود و ما در این موارد کم تجربه بودیم. همین مسئله باعث شد که افرادی از کم تجربگی ما استفاده کنند و بنا به آن شرایط به درون اتحادیه راه پیدا کرده و موانعی را هم ایجاد کنند. این افراد اکثرا تحصیل کرده ها بودند که بخاطر نظرات انقلابی که داشتند و به روش خودشان عمل میکردند در مورد مسائل مختلف و توازن قوای موجود که ما در چه شرایطی هستیم نظرات تندروانه داشتند که همین باعث شد که تعدادی از رهبران اتحادیه که دارای نظرات محافظه کارانه بودند از همین روشها استفاده کنند و در میان بخشی از کارگران دو دستگی ایجاد شود و اتحادیه نتواند بعنوان یک تشکل مستقل کارگری از مبارزات سایر بخشهای خارج از خود هماهنگی ایجاد کند.
در مورد رابطه ی مبارزاتی بین اتحادیه و کارگران بخشهای دیگر میشود گفت که رابطه در سطح اتحادیه صفر بود. ولی در محافل کارگری خارج از اتحادیه در بین ما و کارگران این بخشها پیوند خوبی وجود داشت و اگر هم صورت میگرفت اساسا از این کانال ها پیش میرفت تا از طرف اتحادیه.
تشکلهای دیگری هم در سطح شهر وجود داشتند. اما نحوه ی برخورد و ارتباط اتحادیه صنعتگر با آنها فرق میکرد. مثلا: سندیکای خیاطان ، خود بعنوان یک صنف در درون اتحادیه بود و شاید هم از سایر صنفهای موجود در اتحادیه از لحاظ قانونی امتیاز بیشتری داشتند. اما متاسفانه بنا به یک نوع سنت دیرینه که در برخی از مسئولین خیاطان وجود داشت باعث میشد ناهماهنگی بین کارگران بوجود آید که همان گرایش محافظه کارانه آنزمان بود. اما نحوه ی برخورد به تشکلهای موجود مانند خبازان، قنادها، گرمابه دارها، و خوراک پزان که دارای سندیکا بودند پیوند آنچنانی وجود نداشت.
مهمترین دلیل این بود که اتحادیه به طور جدی برای پیوند دادن به مبارزات کارگری به هم برنامه ای نداشت و همهمتر اینکه به فعالیت آنها ارزش قائل نبود.
عامل دیگر، نوع و نحوه ی تاثیرات تبلیغاتی بود که در خارج از اتحادیه در مورد آن میشد تصویر درستی از این تشکلها ارائه نشد و هر بارهم در این مورد بحثی میشد چیزی نوشته میشد با اینگونه عبارتها همراه بود که این تشکلها، تشکلهای زرد هستند و برای کارگران کاری انجام نمیدهد و همین باعث میشد که ما هم آنطوری که لازم بود و ما میبایست مثل کارگران پیشرو و کمونیست در این تشکلها دخالت کنیم، نکردیم. به این ترتیب این نوع برخورد ها به مانعی تبدیل شده بود که اتحادیه ی صنعتگر و دیگر تشکلهای موجود در سطح نتوانند بهم نزدیک شوند و هرگونه تلاشی که از طرف ما و چه از طرف آنها صورت میگرفت بنا به همین دلیل نمیتوانست موثر واقع شود.
کم تجربگی دست اندرکاران هم مشکل جدی ای بود . بطور واقعی ما برای اولین بار بود که دنبال چنین تشکل مستقلی بودیم. ما نیاز به منبعی داشتیم که ما را تقویت کند.
در مورد کار قانونی و علنی تجربه ای نبود یا تحقیر میشد. گرایشات مختلف بشیوه ی خودشان عمل میکردند و از این قبیل مشکلات.

#نویسندگان: #مظفر_فلاحی_و_یدی_عزیزی

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews

ادامه دارد..........

#برگی_از_تاریخ_جنبش_کارگری(۶)

"شکل گیری و فعالیت اتحادیه صنعتگر در شهر سنندج سالهای ۶۷-۶۵"

"رابطه ی اتحادیه با کارگران و مبارزات آنها در بخشهای دیگر"

همانطور که اشاره کردیم یک نقطه قوت اتحادیه این بود که تا حدودی خودش را به یک صنف معیین محدود نکرد و کارگران در محلها و مراکز مختلف کاگری میتوانستند به درون اتحادیه وارد شودند. از این رو اتحایه خود در برگیرنده ی کارگرانی بود که از محلهای مختلف (هرچند اساساً از کارگاهها) آمده بودند در اتحادیه حضور داشتند و بهمین خاطر از مسائل محلاتِ کارگری باخبر بود، ازمیان مبارزاتشان و بحوه ی پیشبرد آنها کمبود و اشکالاتی که داشتند اما بطور قطع میتوان گفت که ما نتوانستیم این امکاناتی که وجود داشت را به عاملهایی تبدیل کنیم تا مبارزات کارگران هرچه بیشتر بهم نزدیک بشوند و مایه تقویت یکدیگر برای فعالیتهای کارگری و مبارزاتشان باشد.
شاید در طول حیات اتحادیه، غیر از چند ماه اولش ، این ضعف عمده همچنان باقی ماند که چرا براحتی میتوانستیم برای پیشبرد مراسمهای کارگری و بخصوص برگزاری روز کاگر بیشترین کار و تلاش را بنمائیم. اما برای مشکلات و مسائلی که مثلاً اتحادیه ها در سطح شهر با کارخانه ها و کارگاهها داشتند نتوانستیم انرژی و وقتمان را اختصاص دهیم. شاید الان بخوبی ما بتوانیم بگوئیم که فلسفه ی وجود اتحادیه دیگر صرفا مجموعه ای از مسائل از قبیل برگزاری مراسمها و جشنها و ترتیب دادن بحثها و بحث بر سر مسائل و پیشنهادی برای این قبیل کارها میپرداخت و دیگر از مسائل اجتماعی و واقعی که با آنها میتوانست زنده بماند جدا افتاده بود. شاید آوردن نمونه هایی بتواند این منظور را خوبی برای رفقای کارگرمان روشن سازد.
همانطور که اشاره کردیم کارگرانی که در اتحایه بودند از مراکز و واحدهای مختلف کارگری بودند و به این وسیله ما به این مراکز و واحدها وصل بودیم. اما مسائل و مشکلات و مبارزات جاری آنها مورد توجه ما نبود و برای آنها اقداماتی انجام نمیدادیم. حتی ما با مواردی برخورد داشتیم که هنگامی که بخشی از کارگران به ما رجوع میکردند تا آنها را به هنگام درگیری با کارفرماهایشان کمک و راهنمایی کنیم کاری نکردیم. نمونه ی برجسته ی آن مراجعه ی کارگران کوره پزخانه ی اطراف شهر سنندج بود که ما آنها را تنها گذاشتیم و پاسخی به آنها ندادیم. یا همیطور موارد متعدد از مبارزات کارخانه شاهو- پوشاک- چیا- شرکتهای ساختمانی و...
بعدا به دلایل اصلی این عدم دخالت خواهیم پرداخت اما همینجا این نتیجه را میخواهیم بگیریم که ما از سرچشمه ی نیرو و انرژیمان بریده بودیم و بهمین دلیل سرنوشت اتحادیه را دیگر خود کارگران نمیتوانتسند تعیین کنند بلکه هر فشار خارجی از طرف دولت صورت میگرفت میتوانست درِ آنرا ببندد.
این را هم اضافه کنم که ما نسبت به تشکلهای دیگر(سندیکاها) که در سطح شهر وجود داشتند و فعالیت میکردند بدلایل متفاوتی بی تفاوت بودیم و حتی عملا کار و فعالیت آنها مورد تحقیر قرار میگرفت و این باعث میشد تا نتوانیم با آنها نزدیک شویم.
همچنین در مباززات توده ای هم که در سطح شهر صورت میگرفت عکس العمل چندانی نداشتیم.نمونه ی برجسته ای را هم میتوانیم بحث کنیم که جریان کشته شدن 5 کودک در سال 66 در یکی از محلات کارگری شهر پیش آمد ، هزاران نفر از مردم همین محلات برای اعتراض به دولت به جلو دادگستری رفتند و ما نتوانستیم عکس العمل فوری و منظمی نشان بدهیم و بهمین بسنده کردیم که به روزنامه ی کیهای اعتراض کنیم که در آنجا بخاطر این مسئله مردم را مورد توهین و تحقیر قرار داده بود که البته بسیار بجا و خوب بود اما نسبت به فعالیت گسترده ای که در این مورد میتوانستیم بکنیم ناکافی بود. بهرحال همانطور که گفتیم دور شدنِ اتحادیه از همین مسائل اقتصادی و اجتماعی کارگران ، دیگر آنرا به گوشه ای رانده بود که در درون خود به بحث و تبادل نظر بر سر موضوعاتی میپرداخت که بدلیل اختلافات و موانعی هم که در خودش وجود داشت توان عملی و بیرونی نمیتوانست داشته باشد.

#نویسندگان: #مظفر_فلاحی_و_یدی_عزیزی

#کولبر_نیوز
#kolbarnews
@kolbarnews
ادامه دارد.......