‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌ ‌دوم بــہمن مـاہ ، ۱۴۰۳ . اِچ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌حـۅالې نـېـمہ شـب ، بـࢪاې آقـاېِ عزېز ‌‌ ‌ واژگـان جـوࢪ دࢪ نـمې‌آېند . جـوهࢪ بــہ ࢪوې کـاغذ نـمې‌نشـېند . کـمانچـہ ࢪا نمـې‌نوازنـد . بـلـبل هـا آواز نمـې‌‌خواننـد ؛ و مـن ، بـࢪاې خـودم نمـې‌نوېسـم ، اېن بـار ، نـامه بـࢪاې شخـصِ شخـېصِ تـوسـٺ . اېـن باࢪ از داسـٺانِ «مـا» نـوشٺه ام . حـٺې اگـࢪ واژگـان جوࢪ نباشـند و جـوهࢪ و کمانـچـہ و بـلبـل همراہې‌ام نکنند ، نـاجوࢪ مـې‌نوېسم ، با خـون و ٺاࢪ و کـبوٺࢪ مـې‌نوېسـم . فࢪق داࢪېم ، بــہ سـآنِ کـوېࢪ و دࢪېاېې فـࢪقمـان اسـٺ . ٺۅ شـبِِ سـېآهِ دࢪېاېې ، دࢪ ٺلـاطـم ـہاې خـودٺ غـࢪق شـده‌اې ... مـن امـا کـوېࢪِ سࢪدم ، شـب‌ ہاېې ࢪوشـن دࢪ دل داࢪم . سـٺارگانم بـࢪاې ٺو مـې ࢪقصند ، نــہ بــہ سـازِ ٺـار و کمانچــہ ، شنـېده انـد از شـلوغې گـࢪیزانې ، پـس بـہ سـازِ سـکوٺ مـې‌رقصـند ؛ مـن اگـࢪ کـوېـࢪ باشـم و اگـࢪ بـوسـېدنٺ ماهـېٺِ مـࢪا بگـېـࢪد و غـࢪقـم کـند ، بـاز ہم ٺو ࢪا بـوسـہ مـې‌زنم و غـرق مـې‌شوم . مـې‌دانم نـامـہ‌ام خـوانده نمـې‌شود ، امـا محـبۅبِ من ... به ٺلـاطـم واژگـانِ من و مـوج‌هـاېٺ قـسم ، ٺو ࢪا د‍وسـٺ مـې‌داࢪم ، پـس کـجائې ؟