🌎 کاری که بشار اسد نکرد، آیا جولانی می‌کند؟ ✍ حکمت‌اله آدرم 🌿 همزمان با خیزش مردم در بهار عربی، کافی بود بشار اسد با آغاز اعتراضات مسالمت‌آمیز مردم، منتقدان و مخالفان را به‌ رسمیت شناخته و با گفت‌وگو و انجام اصلاحات ضروری در قانون اساسی، فضا را برای برگزاری یک انتخابات آزاد مساعد می کرد . سپس دولت منتخب اکثریت ملت را تشکیل داده  و نامی نیکو در تاریخ سوریه بجا می گذاشت.   با این اقدام ، شاید امروز شاهد آن بودیم که با رای و اراده ملت سوریه و بصورت مشروع ، بار دیگر اسد و یا اعضای خانواده‌اش در راس قدرت بودند. 🔹 اما اسد تظاهرات مسالمت‌آمیز مردم را فتنه دانست  تا سرکوب آنها را توجیه کند  و از انجام اصلاحات لازم طفره رفت و اعتراضات مردم سوریه را توطئه دشمنان خواند و بدست ارتش بعث به سرکوب منتقدان پرداخت و مردم معترض را به خاک و خون کشید و با بیش از ۵۰۰ هزار کشته و ۶ میلیون آواره و نابودی زیرساختهای کشور ،  حاکمیت خود را بر ویرانه های سوریه استمرار داد. 🔹 با این حال چند سال فرصت داشت تا سرنوشت دیگری را برای خود و مردم سوریه رقم زده و مسیر سازش را با مردم معترض پیش گیرد.  اما در تمامی این سالها با تکیه به یک اقلیت ۱۳ درصدی و کشورهای دیگر  ،  سایه فقر و فساد را بر کشور گستراند و در نهایت با بزدلی از سوریه گریخت تا ضمن ایجاد یک فرصت برای سو استفاده اسرائیل جهت نابودی تجهیزات نظامی کشور ، سرنوشتی مبهمی را  رودرروی مردم و خصوصاً زنان و کودکان زجر کشیده سوریه  قرار دهد. حال دو راه پیش پای جولانی ، رهبر فاتح سوریه قرار دارد: 🔹 راه اول همان راه رهبران تمامیت خواه و نهایتاً منجر به دیکتاتوری مثل اسد است. قبضه کردن قدرت و راه اندازی جنگ داخلی و نهایتاً سرکوب و نابودی تمامی اقلیتهای منتقد و  مخالف و  ایجاد یک حکومت بر مبنای ترس و خفقان که تاریخ کم ندارد از این چهره ها ، نمونه آن فیدل کاسترو  بود و امروز مردم نتیجه عملکردش را در کوبا شاهد هستند  . 🔹 راه دوم، همان راه ماندالا، بزرگ مرد تاریخ کشور آفریقای جنوبی است که با یک آشتی ملی به استقبال یک قانون اساسی با رعایت حقوق اقلیت ها رفت و در نهایت با ایجاد یک فرایند انتخابات آزاد، کشور آفریقای جنوبی را به جرگه کشورهایی گره زد که دموکراسی را از اصول اولیه حکمرانی می‌دانند و چرخش نخبگان در قدرت،  صرفاً به اراده ملت است، اکنون  مردم آفریقای جنوبی توسعه‌ی کشور را مدیون آن سیاستمدار خلاق و از خود گذشته می‌دانند. آیا جولانی منافع سوریه را بر منافع شخصی خود و حامیانش ارجح خواهد داد؟ تاریخ قضاوت خواهد کرد