ڪلبه اے خواهم ساخت ؛ در دیارے ڪه در آن ، ردّے از آدم ها نیست ، هیچ ڪس آنجا نیست ... دور خواهم شد از این شهر ، از این حصر ، از اجبار ، جنون ... میله هاے قفسِ عادت را ؛ به درَک خواهم داد ، و به خورشید ، سلام ... و رها خواهم شد ، و رها خواهم زیست ... بوف ها ، در دلِ شب ، همدم تنهایے من ، ماه ، امّیدِ شب و ؛ رود ، لالاییِ من ... خاڪِ اطرافِ من از ریشه ے گل ها لبریز ، بیشه ام غرق در آرامش اعجاب انگیز ... آسمان ها آبے ، شاپرک ها خندان ، و زمین سبز و دلم بے خبر از بیتابے ... دل به دریا ڪه زدم ، خواهم رفت ، ڪلبه اے خواهم ساخت ، و خودم را به تماشاے سڪوت ، و به آغوشِ خدا خواهم داد ... . 💔